Μάθηση, αυτός ο αγώνας της επιβίωσης που ξεκινά από τα μικράτα μας και φτάνει… ως τον θάνατο.
Ένα σχολείο λέμε είναι η ζωή, μα στα θρανία καθόμαστε για να μάθουμε άλλα πράγματα. Τα παιδιά του σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδιά του χθες… είναι τόσο υπερφορτωμένα που δεν έχουν τον χρόνο να είναι… παιδιά. Κάθε ηλικία έχει τη δική της χάρη, κάθε στιγμή που περνάει μένει στο παρελθόν και δεν την ξαναζούμε. Κι εκεί που θα έπρεπε να γεμίσουμε τις στιγμές τους υπέροχες αναμνήσεις, να γεμίζουμε την ψυχή τους εφόδια που θα είναι ικανά να τα κάνουν ορθά διαμορφωμένους ενήλικες, εμείς μαζί με το εκπαιδευτικό σύστημα, τα έχουμε κάνει ρομποτάκια έτοιμα προς χρήση.
Σαφέστατα και όσο περνούν τα χρόνια, οι απαιτήσεις μεγαλώνουν γιατί οι συνθήκες αλλάζουν, γιατί τα σημερινά παιδιά είναι αποδεδειγμένα πιο έξυπνα μα, τι ειρωνεία! Το εκπαιδευτικό σύστημα έγινε πιο… χαζό. Τόσα χρόνια ερευνών ως προς την απλούστευσή του κι όμως ακόμα πειραματίζονται.
Κάθε άνθρωπος γεννιέται έχοντας μια κλίση, κάπου… κάθε παιδί ανακαλύπτει στην πορεία της ζωής του σε τι είναι καλό, τι το κάνει ευτυχισμένο. Κι όμως, η κοινωνία μας αν και τα θέλει όλα σπουδαγμένα με βαρβάτα πτυχία, στο τέλος αν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, γίνεσαι σερβιτόρος, ντελιβεράς και στη χειρότερη άνεργος.
Ένα ορθά διαμορφωμένο εκπαιδευτικό σύστημα, οφείλει να έχει γερές και σωστές βάσεις ως προς το κάθε παιδί -και θα έπρεπε να είναι αυτονόητο- οφείλει να έχει πλάνο της συνέχειας των επαγγελματικών βημάτων του κάθε παιδιού κι όχι να το αφήνει να πισωγυρίζει και να χτυπάει το κεφάλι του αναρωτώμενο πού πήγαν τόσα σχολικά χρόνια μελέτης.
Γιατί τι να το κάνω εγώ, αν πληρώνω τόσα χρήματα σε σπουδές, φροντιστήρια, χρόνο, κόπο, τρέξιμο, μαζί με το παιδί μου, για να μην έχει στην πορεία της ζωής του τη δυνατότητα να ακολουθήσει το όνειρό του; Η αγορά εργασίας είναι τεράστια. Ο όγκος των μαθητών επίσης. Πού θα πάει ποιος, θα μου πείτε. Μα γιατί θα πρέπει να είναι αυτό το ερώτημα και όχι να υπάρχει απευθείας η απάντηση;
Γιατί τα παιδιά να είναι υποχρεωμένα να βγάζουν τα μάτια τους στο διάβασμα, να ονειρεύονται το επάγγελμα που θέλουν να ακολουθήσουν, να προγραμματίζουν ένα μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ αφού οι θέσεις στην πορεία καλύπτονται από τον γνωστό του γνωστού, ω γνωστέ;!
Θα μου πείτε, αυτός είναι ο κόσμος. Έτσι είναι ο κόσμος. Όχι θα σας απαντήσω. Έτσι τον κάναμε εμείς, εις βάρος των παιδιών. Παρόλα αυτά, όμως, τούτο μπορώ να πω μόνο έτσι που είναι ο κόσμος μας.
Τουλάχιστον μην βάζουμε τροχοπέδη στα όνειρά τους τις προσδοκίες μας, τις δικές μας επιθυμίες με τον λάθος διαμορφωμένο κόσμο μας. Ας τα γαλουχούμε με γνώμονα το καλύτερο αύριο και πού ξέρετε; Τα παιδιά του σήμερα ίσως να γίνουν τα παιδιά του αύριο που θα αλλάξουν αυτόν τον κόσμο… σε ιδανικό…
