Το μεγαλύτερο κακό είναι η απόλυτη φτώχεια όταν “χτυπάει ” έναν άνθρωπο. Του διαλύει τα πάντα.
“Είδα την απόγνωση στα μάτια σας…” είπα πριν λίγο σε έναν συνάνθρωπο, που προσπερνούσαν όλοι οι διερχόμενοι αδιάφορα. Ανταποκρίθηκα στο δειλό χαιρετισμό του.
“Γνωριζόμαστε ; ” του είπα.
” Όχι αλλά πουλάω αυτά τα χαρτομάντηλα ” μου αποκρίθηκε δείχνοντάς μου μία λευκή πλαστική σακούλα δίπλα του. Ένας απογοητευμένος Άνθρωπος, με όση αξιοπρέπεια του είχε απομείνει με χαιρέτισε με ένα γνέψιμο σιωπηλός. Δεν μιλούσε με το στόμα στις οδηγίες που του απηύθυνα σχετικά με διάφορα προγράμματα και υπηρεσίες βοηθείας δωρεάν για τους άνεργους. Τα μάτια του έλεγαν όμως τόσα πολλά, συγκινήθηκε ίσως από την προσοχή μου ενώ δίπλα σε αντιπαράθεση σαν δύο παράλληλα σκηνικά θεατρικού έργου, δύο καλοζωϊσμένες, καλοβαλμένες κυρίες (αδελφές μάλλον ή μάνα με κόρη) είχαν ανακαλύψει ότι ο νοικάρης δεν είχε καταβάλει το νοίκι στο ATM, όταν τις βοήθησα να κατανοήσουν τι σημαίνει το ανεπαρκές υπόλοιπο του λογαριασμού (χρήματα μηδέν ) στην απορία τους γιατί δεν βγάζει λεφτά το μηχάνημα. Ήταν ντυμένες στο grand που λέει κι ο λαός. “Τουλάχιστον εσείς έχετε από κάπου να πάρετε…” . Τους είπα χαμογελώντας ανταποδίδοντας το χαμόγελό τους κοιτάζοντας ταυτόχρονα την άλλη (σκληρή ) πλευρά της ζωής, τον λεπτοκαμωμένο ψηλό άντρα, με την αξιοπρεπή φυσιογνωμία να κάθεται στο πεζούλι έξω από το Super Market ή αλλιώς τον Ναό του υπερκαταναλωτισμού.
Δύο τάξεις, δύο κατηγορίες πολιτών. Η Α και η Β. Το δε βαριέσαι θα τα βάλει, σιγά δεν έγινε και τίποτα πάμε στα μαγαζιά…Και από την άλλη, τα δακρυσμένα μάτια με απόγνωση γεμάτα ενός βιοπαλαιστή, που αγωνίζεται να σταθεί όρθιος μέσα στο αδηφάγο αυτό τερατούργημα, το οποίο αποκαλούμε ανθρώπινη κοινωνία.
Κράτος, που μοιράζει ψίχουλα στους αθλίους, τρέφει με μίζες και παχαίνει τις τσέπες των υπουργών, ηγετών και ξένων ηγετών υποδουλώνοντας το λαό του.
Κράτος που διαλύει αρχές, ηθικές, αξίες. Κράτος Άπνοιας και Απραξίας. Γενική Απεργία όταν οι βουλευτές και υπουργοί κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα και αεροπλάνα.
Ο λαός εκεί, να υπομένει την ταλαιπωρία, γι’ άλλη μια φορά, ασθενείς και οδοιπόροι…
Πόσο ντρέπομαι αλήθεια για τα δάκρυα, που ήρθαν απρόσκλητα στα μάτια τούτου του Ανθρώπου, πόσο ντρέπομαι για τα παιδιά που υποφέρουν, που βιάζονται, για την κοινωνία που σιωπά, γιατί έτσι μας μάθανε…”Σώπα ” και κοίτα τη δουλειά σου “Σώπα ” και δίπλα σου, γύρω σου άνθρωποι του δρόμου, περιπλανώμενοι Χριστοί.
Πότε θα έρθει η Ανάσταση ;
“ΜΙΛΑ ! “
Photo ArmyAmber / https://pixabay.com
