Διαβάζοντας το Κουτσό του Χ.Κορτάσαρ παρέα με τον σκύλο μου τον Αίνο, ταυτίστηκα με τον ήρωά του που υποφέρει από μοναξιά, μετακινείται στην μοναχικότητα και επιθυμεί διακαώς την ετερότητα, ως διέξοδο ίσως του αδιεξόδου του.
Με, όχι χωρίς κάποιο βιτριολικό χιούμορ, σκέφτηκα ότι ακόμη και ο σκύλος μου κινείται στον ίδιο άξονα. Μένει ώρες μόνος του στο πιο δροσερό σημείο του καυτού από το καλοκαίρι σπιτιού μου και όταν έρχονται ξένοι κάνει πάρτι από την χαρά του αγνοώντας με πανηγυρικά και άκρως επιδεικτικά. Δεν του αρκώ πια, πάνε περίπατο η αγάπη και η αφοσίωση που μου έδειχνε με τα λιγωμένα του μάτια!
Το πλαίσιο που κινούνται οι άνθρωποι είναι μεταξύ μοναξιάς και μοναχικότητας. Μοιάζει με κλειστό κύκλωμα, ένα λεπτοδουλεμένο σύμπλεγμα σε τέλεια επανάληψη μοτίβου αραβουργήματος.
Τα όρια είναι τόσο παλιακά όσο και σύγχρονα. Βολοδέρνουμε μέσα σ΄αυτά και κάποτε συμφιλιωνόμαστε για κάμποσο, ευτυχώς.
Πάντα όμως είναι παρόν εκείνο το όνειρο, το καρότο πίσω από το οποίο τρέχει ο λαγός, η ετερότητα και το ατελείωτο κυνήγι της.
Την κάθε φορά αναρωτιόμαστε: Είμαι εδώ; Και μόλις φτάσουμε στο όριο της ετερότητας αδυνατούμε να το διαβούμε. Ως δια μαγείας χάνεται η ψευδαίσθηση ή και από μόνοι μας βλέπουμε το όριο της ετερότητας που επιθυμούμε απεγνωσμένα και αδυνατούμε να το διαβούμε, γιατί τώρα, επιθυμούμε πάλι την μοναχικότητα με την κρυφή, οδυνηρή παγίδα της την μοναξιά.
Τα αόρατα δεσμά της μοναχικότητας, θελκτικά πλέον μας κρατάνε δέσμιους.
Τίνι τρόπω μπορεί να επέλθει ισορροπία; Πρόβλημα για ικανούς λύτες μάλλον.
Το πιο πιθανό βέβαια είναι ότι είναι δομικό ιδίωμα της ανθρώπινης υπόστασης και δεν επιδέχεται λύσεως παρά μόνο πονηρού ξεγελάσματος, που δεν μπορεί βέβαια να είναι και πολύ πονηρό γιατί πως να ξεφύγεις από τον εαυτό σου όταν κοιτάζεις στον καθρέφτη;
΄Ισως μετριάζεται το δυσάρεστο συναίσθημα του ανικανοποίητου, αν καταφέρουμε και εισάγουμε μόνιμα στην σκέψη μας την αίσθηση του προσωρινού κι ανάλογα με το πεδίο στο οποίο βρισκόμαστε, κάνουμε υπομονή – αφού είναι προσωρινό, ή απολαμβάνουμε μέχρι κεραίας, αφού πάλι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κι αυτό προσωρινό είναι. Είναι θέμα σωστού …….timing!!!!
Βέβαια το σήμερα έφυγε, με μοναξιά ή όχι, με μοναχικότητα ή όχι και με ετερότητα ή χωρίς αυτή.
Και όπως είπε η Σκάρλετ στο “΄Οσα παίρνει ο άνεμος“, “Αύριο είναι μια άλλη μέρα!!!”
