Αν πρέπει να ξεκινήσουμε να ψάχνουμε επιχειρήματα υπέρ της ρομποτικής και της κοινωνίας μας με τα ρομπότ, θα μιλούσαμε για τον κορωνοϊό, και για το πώς η συνεύρεση με αυτά δεν περιέχει τον φόβο μην τυχόν αρρωστήσουμε. Γιατί ένα ρομπότ δεν είναι άνθρωπος, και αν πρέπει να συνεργάζεσαι με ένα τέτοιο, αυτό σημαίνει ότι συναναστρέφεσαι λιγότερους ανθρώπους.
Ήδη ξενοδοχεία, αεροδρόμια και άλλα τουριστικού ενδιαφέροντος σημεία έχουν ξεκινήσει πιλοτικά να χρησιμοποιούν ρομπότ, των οποίων η βασική υπηρεσία είναι να καθαρίζουν τον χώρο από μικρόβια, να απολυμαίνουν, αλλά και να δίνουν πληροφορίες. Στα πλέον μαύρα και δύσκολα χρόνια του τουρισμού, την προηγούμενη διετία όπου βιώσαμε το απόλυτο “μηδέν” διεθνώς δηλαδή, η χρήση των ρομπότ μπορεί να ανακούφισε τους διεθνείς ταξιδιώτες που φοβούνταν να έρθουν σε επαφή με τους ανθρώπους ώστε να μην μολυνθούν. Σε αυτό βοηθά βεβαίως και η έλλειψη προσωπικού που σημειώνεται ραγδαία στις τουριστικές υπηρεσίες διεθνώς. Ένα λοιπόν το κρατούμενο: ο τουρισμός.
Το ερώτημα βέβαια που τίθεται εδώ είναι, πώς θα μπορούσε να μην υπάρχει πλέον έλλειψη προσωπικού, στην περίπτωση που η πιλοτική χρήση των ρομπότ γινόταν “κανονική”; “Έλλειψη προσωπικού” για την διεύθυνση μιας υπηρεσίας, σημαίνει οικογένειες χωρίς δουλειά, για την κοινωνία.
Και έρχεται το νο.2 κρατούμενο, να το υπογραμμίσει μια έρευνα, του Πανεπιστημίου ΜΙΤ σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, η οποία αναφέρει πως η χρήση των ρομπότ είναι πιο συχνή, σε χώρες όπου “το εργατικό δυναμικό γερνά”. Για πρώτη φορά γίνεται σύνδεση των δημογραφικών επιπέδων με την ανάγκη αυτοματοποίησης μιας παραγωγικής δύναμης. Όπως αναφέρει η έρευνα: “η γήρανση οδηγεί σε μεγαλύτερη αυτοματοποίηση, επειδή δημιουργεί έλλειψη σε εργαζόμενους μέσης ηλικίας, εξειδικευμένους”. Ως χώρες γερασμένων υπαλλήλων που στρέφονται στην αυτοματοποίηση, θεωρούνται, από τους επικεφαλής της έρευνας, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Γερμανία. Λιγότερο οι ΗΠΑ, αλλά ακολουθεί στην σειρά. Η έκθεση για την οικονομία των ΗΠΑ, το 2016, ανέφερε ότι τα ροπότ θα φέρουν 10% αύξηση στο ΑΕΠ, και 16% αύξηση παραγωγικότητας. Οι μηχανές δεν κουράζονται ποτέ, δεν υπάρχει φόβος μόλυνσής τους ή ασθένειάς τους ακόμη και σε ακραίες συνθήκες εργασίας, όπως η μεταφορά μεγάλων και βαρέων αντικειμένων και η ακτινοβολία. Και βέβαια, δεν χρειάζονται μισθό.
Το ερώτημα εδώ είναι το εξής: η εξειδίκευση εργαζομένων θα κόστιζε άραγε περισσότερο, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, από την μαζική παραγωγή ρομπότ με λογισμικό συγκεκριμένης υπηρεσίας; Και η έλλειψη των εργαζομένων, τί κοστίζει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα στην κοινωνία; Από την άλλη πλευρά βέβαια, δεν χρειάζεται για τις πολύ βαρειές δουλειές να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τους ανθρώπους ως δούλους, αλλά πραγματικά ποιός εγγυάται ότι και αυτή την φορά δεν θα ξεπεραστεί το όριο χρήσης μηχανών και τεχνολογίας, από έναν άνθρωπο που έχει αποδείξει ότι δεν αντιλαμβάνεται τα όρια;
Κρατούμενο νο.3. Εκτός από την ύπαρξη ρομπότ ως υπαλλήλων σε επιχειρήσεις, βλέπουμε συχνά να προωθούνται μέσω ταινιών, αλλά και στην ειδησεογραφία, ρομπότ σε ρόλους συντρόφου, φίλου, ακόμη και ζώου συντροφιάς. Η τεχνητή νοημοσύνη φαίνεται να κοστίζει λιγότερο από την ανθρώπινη ή την φυσική νοημοσύνη, αλλά και να αναστατώνει ευχάριστα τον νου κάποιων, που γοητεύονται από την ιδέα του να συνεργάζονται, να ερωτοτροπούν, ή να συνομιλούν με ένα μηχάνημα το οποίο απαντά με αυστηρή λογική. Η ικανότητα απάντησης, λύσης εξισώσεων, εξεύρεσης πρακτικών λύσεων, είναι κατά πολύ ανώτερη, για τον νου αυτών των ανθρώπων που επιλέγουν την συντροφιά του ρομπότ, από το χάος των ανθρώπινων συναισθημάτων. Των συναισθημάτων, βέβαια, που μας γέννησαν. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Συμπερασματικά, ο φόβος των ανθρώπων “να μην μας κατακτήσουν τα ρομπότ”, είναι πολύ πιο πρακτικός επομένως. Αρχικά, σε επίπεδο κοινωνικό και επαγγελματικό, αφορά τις δουλειές μας. Υπάρχουν εργασίες που θα χαθούν για τον άνθρωπο, εάν “αναλάβουν τα ρομπότ”. Για τον άνθρωπο, αυτό σημαίνει μεγαλύτερη εξάρτηση από ο,τιδήποτε είναι “online”. Θυμίζουμε το παράδειγμα των νέων της Ιαπωνίας προ ετών, οι οποίοι εμφάνισαν ακραία αύξηση κατάθλιψης και σωματικών νοσημάτων, επειδή δεν σηκώνονταν από τον υπολογιστή ούτε για να ψωνίσουν, ούτε για να παραγγείλουν, ούτε για να διαβάσουν…. ούτε για να ζήσουν ο,τιδήποτε άλλο πέρα από ό,τι συνέβαινε εντός υπολογιστή.
Ας αναλογιστούμε τώρα, απλά και με την δυνατή φαντασία μας, τί θα συμβεί στον ψυχισμό ενός ανθρώπου, ο οποίος θα επιλέξει για ερωτικό του σύντροφο ένα ρομπότ με την μορφή μιας όμορφης γυναίκας, ή ενός όμορφου άντρα. Γιατί, ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε τώρα, που εμφανίστηκαν οι ανάγκες και η περιέργεια να ανακαλύψει την τεχνολογία, και να παίξει μαζί της: ο άνθρωπος έχει μακραίωνη ιστορία σε αυτό τον πλανήτη, και η δομή της ψυχής του -όσο και αν προσπαθούμε με διάφορους πολιτευτικούς τρόπους να την αλλάξουμε- δεν έχει αλλάξει.
Δείτε εδώ ένα ενδιαφέρον βίντεο που παρουσιάζει ένα τέτοιο ρομπότ. https://www.youtube.com/watch?v=Bg_tJvCA8zw
photo: https://pixabay.com/el/
