Ενώ στην αρχή μετρούσαμε με αγωνία τις ημέρες διάρκειας του πολέμου, τώρα βλέπουμε τους περισσότερους ανθρώπους να επικεντρώνονται στις έμμεσες συνέπειές του: Ακρίβεια, έλλειψη τροφίμων κ.λπ. Η λογική των social media φαίνεται να έχει διαμορφώσει τις αντιδράσεις σε μεγάλη κλίμακα.
“Γιατί η συναυλία ειρήνης δεν είναι υπέρ αυτού και κατά του άλλου”; φαίνεται να αναρωτιέται το Twitter, κάνοντας αυτόματα μια συναυλία ειρήνης, να είναι συναυλία διαμάχης. Οπότε, ποιό είναι το νόημα; Τελικά η ειρήνη που ονειρευόμαστε όλοι, είναι μια ήσυχη ανοχή και όχι ειρήνη;
Μήπως μέσα στα χρόνια που περάσαμε δίχως πόλεμο, τελικά πήραμε λάθος μάθημα;
Αυτό που μαθαίνουμε πάντως από αυτό τον πόλεμο είναι:
– μην πιστεύεις τις ειδήσεις, γιατί λυπάσαι για τον πόλεμο βλέποντας φωτογραφίες άλλων πόλεων, και πληγωμένους ανθρώπους άλλων ιστορικών γεγονότων.
– μην πιστεύεις αυτά που ακούς, γιατί ανταποκριτές λένε αυτά, οι κάμερες δείχνουν άλλα.
– μην πιστεύεις ότι οι σφαίρες έρχονται από αυτή την κατεύθυνση, αλλά από την άλλη κατεύθυνση.
Τελικά, πόλεμος όμως γίνεται, σωστά;
Και πόλεμος, σημαίνει πληγές ανθρώπων, νεκρούς, χαμένες πατρίδες.
Τελικά, όποιος κι αν νικήσει αυτό τον πόλεμο εντυπωσιασμού, οι χαμένοι θα υπάρχουν και πάλι, σωστά;
Οι πρόσφυγες; Οι σκοτωμένοι; Οι φτωχοί;
Πάντως, υπάρχουν.
Μήπως να πάρουμε τουλάχιστον τώρα το μάθημά μας που είναι να θέλουμε ειρήνη και όχι διαχωρισμούς; Ούτε υπέρ αυτού, ούτε κατά εκείνου. Όποιος κρατάει όπλο, ειρήνη δεν θέλει. Αυτό είναι το βέβαιο. Το να είσαι οπαδός, εν μέσω πολέμου, δεν σε κάνει ειρηνοποιό.
Ακούσαμε και το τραγελαφικό “πάω ως μισθοφόρος με 2.000 ευρώ την ημέρα, για να πραγματοποιήσω με αυτά τα χρήματα τα όνειρά μου”. Το οποίο μεταφράζεται ως “πάω να σκοτώσω όποιον μου πούνε, να πληρωθώ και να φύγω, εάν δεν με σκοτώσουνε, για να μπορώ μετά να ανοίξω ένα μαγαζάκι”.
Αν δεν γίνουμε άνθρωποι συνειδητοποιημένοι, από την ζούγκλα δεν θα βγούμε ποτέ.
