Ο Βασίλης Παπαστεργιάδης είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας της Μελβούρνης, η οποία είναι μία από τις μεγαλύτερες και πλέον δραστήριες ελληνικές κοινότητες της Ομογένειας, σε όλο τον κόσμο. Συμπληρώνει φέτος τα 126 χρόνια από την ίδρυσή της, αποτελώντας τον αρχαιότερο ομογενειακό οργανισμό της Αυστραλίας. Επίσης ο Βασίλης Παπαστεργιάδης είναι διακεκριμένος νομικός, ιδρυτικό μέλος της Moray & Agnew. Eίναι ο εμπνευστής πολλών δραστηριοτήτων και επιτευγμάτων της Ε.Κ.Μ. που την κάνουν να θεωρείται, πλέον, ηγετικός Οργανισμός διεθνούς φήμης.
Κύριε Βασίλη Παπαστεργιάδη, καλωσήρθατε στο Greek News and Radio FL.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την ευκαιρία να τα πούμε από κοντά, δηλαδή «από κοντά» – φαντάζομαι από 15.000 χλμ., αλλά σημαντικό το ότι η καρδιά των Ελλήνων χτυπάει παντού, παγκοσμίως, όπου κι αν βρισκόμαστε υπάρχουν Έλληνες που δουλεύουν σκληρά για τον πολιτισμό, εθνικά θέματα, για την εκπαίδευση και χαίρομαι που για πρώτη φορά έχω την ευκαιρία να μιλήσω με τους Έλληνες γενικά της Πολιτείας.
Και εμείς χαιρόμαστε πάρα πολύ γιατί, πραγματικά είναι αυτό που είπατε, ότι η ελληνική καρδιά χτυπάει στα πέρατα της γης, και είναι πάρα πολύ σημαντικό να είμαστε ενωμένοι.
Είναι το πιο σημαντικό να είμαστε ενωμένοι.
Ακριβώς.
Αυτό που έχω δει προσωπικά σε όλη την πορεία μου στην Κοινότητα, και με τις ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες και σε άλλες δραστηριότητες, το αν μπορεί αυτός ο οργανισμός που υπηρετεί τις ανάγκες της παροικίας ή αν είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος κ.λπ., αν μείνει ενωμένος, μπορεί να τα επιτύχει όλα.
Όπως λέγανε και οι αρχαίοι Έλληνες, η ισχύς εν τη ενώσει.
Ακριβώς.
Και πραγματικά εκπροσωπείτε μια τεράστια ελληνική κοινότητα. Είναι η μεγαλύτερη κοινότητα στην Αυστραλία και αριθμεί πάνω από 125.000 μέλη. Αλλά, θα θέλαμε πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για το τεράστιο έργο που επιτελείτε για την ελληνική ομογένεια και τους Έλληνες της διασποράς, ποιος είναι ο Βασίλης Παπαστεργιάδης, αυτός που είναι πίσω απ’ όλα αυτά τα έργα;
Η δική μου η προσωπική ιστορία συνδέεται γενικά με πολλά παιδιά που γεννήθηκαν το `60 και το `70 στην Αυστραλία, δηλαδή παιδιά που οι γονείς τους ήταν μετανάστες στο πρώτο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα από την Ελλάδα το `50 και το `60. Οι γονείς μας ήρθαν και ταξίδεψαν όπως πήγαν και στις ΗΠΑ, στην Γερμανία κ.λπ. για ένα καλύτερο μέλλον. Οι περισσότεροι ήρθαν με το όνειρο ότι θα επιστρέψουν μετά από 5 χρόνια στην πατρίδα τους. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν ξέρω ποια είναι η σωστή λέξη, οι περισσότεροι έμειναν στον τόπο διαμονής, δηλαδή το 95%, στην Αυστραλία, στο Σίδνεϋ, στην Μελβούρνη και στην Αδελαΐδα, που είναι οι κύριες πόλεις, και είμαι παιδί μεταναστών, από Καστοριά και Κοζάνη. Η μητέρα μου, η καταγωγή της ήταν από Τραπεζούντα, ήταν πρόσφυγας από την Μικρασιατική καταστροφή η γιαγιά μου, και ήταν ένα κλειδί στην ζωή μου, δηλαδή με μεγάλωσε στην Μελβούρνη – από μικρά παιδιά πηγαίναμε στο ελληνικό σχολείο, και ήμασταν πάντα, εγώ και ο αδελφός μου ο Νίκος, κοντά στα ήθη και τα έθιμα των Ελλήνων, είχαμε πάντα την εκκλησία δίπλα μας για Χριστούγεννα και Πάσχα και για τις γιορτές, γιορτάζανε οικογενειακά όταν μεγάλωσα, γιατί μιλάμε ότι στην Μελβούρνη είναι πάνω από 250.000 Έλληνες, ορισμένοι λένε πάνω από 300.000. Είχαμε κι ένα μεγάλο δεύτερο μεταναστευτικό ρεύμα το 2008 που επέστρεψαν – ήρθαν και Έλληνες αλλά επέστρεψαν και Ελληνοαυστραλοί που είχαν φύγει στις προηγούμενες δεκαετίες πίσω στην Ελλάδα. Δηλαδή μιλάμε 60.000 με 70.000 ήρθαν στην Αυστραλία, με το δεύτερο αυτό το ρεύμα και οι περισσότεροι στην Μελβούρνη. Έτσι έχουμε καινούργιο αίμα στην Πολιτεία μας. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που άρχισε να αγγίζει τον πολύ-πολιτισμό προς τα τέλη του `70, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχουν πάνω από 170 – 180 διαφορετικές εθνικότητες, ότι όλοι προσπαθούμε να ζήσουμε αρμονικά, και περάσαμε ευχάριστα. Το δικό μου το ιδιαίτερο ενδιαφέρον, για την Κοινότητά μας, ξεκίνησα όταν ήμουν στα 30-35, πριν από αυτό είχα ασχοληθεί ως δικηγόρος, και ακόμα αυτή είναι η δουλειά μου. Ίδρυσα μια δικηγορική εταιρεία που ονομάζεται Moray & Agnew. Έχουμε περίπου 200 υπαλλήλους στην Μελβούρνη, 700 υπαλλήλους συνολικά σε όλη την Αυστραλία. Αυτό ήταν το επίκεντρο, με την οικογένειά μου, στην ζωή μου. Στα 35 μου περίπου άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι μου λείπει στην ζωή, υπάρχει κάτι περισσότερο, ένα κενό που έπρεπε να το γεμίσω και μετά από λίγο ψάξιμο ένοιωσα ότι ήταν η ιστορία μου, ο πολιτισμός και η γλώσσα που έπρεπε να τα αγκαλιάσω όλα αυτά και έτσι ξεκίνησε η πορεία μου στην Κοινότητα, με τον Σύλλογο Ελλάς Μελβούρνης που ήταν η κορυφαία ποδοσφαιρική ομάδα της Αυστραλίας για δεκαετίες και που κέρδισε και τον τίτλο. Είμαι ο πρόεδρός σε αυτή την ομάδα, είναι στο Δ.Σ. του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης, είναι στο ΔΣ της Επιτροπής της κυβέρνησης για τον πολύ-πολιτισμό, και πολλά άλλα που προσπαθώ κι εγώ να προσφέρω για το καλύτερο μέλλον της χώρας και της πατρίδας μου, που είναι η Αυστραλία αυτή την στιγμή.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο και είναι αλήθεια αυτό που είπατε. Όσο μεγαλώνουμε, στις αρχές έχουμε τα όνειρα για καριέρα, επιτυχία, επιτυχημένη ζωή, άνετη ζωή, αλλά μετά ξαφνικά νοιώθεις ένα κενό μέσα σου και λες «κάτι μου λείπει, ενώ τα έχω όλα, κάτι μου λείπει». Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ρίζες μας. Όταν κοπείς από τις ρίζες, δεν έχεις τίποτα.
Ακριβώς, δεν έχουμε τα θεμέλια αν δεν έχουμε τις ρίζες και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Να φανταστείς ότι πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι το έργο μας, και δεν το λέω «σημαντικό» από την άποψη ότι κάνουμε κάτι που είναι να μείνει στην ιστορία, αλλά σημαντικό από την άποψη ότι αγγίζει άλλα άτομα. Και π.χ. εχθές το απόγευμα, εδώ που μένω σε ένα διαμέρισμα στα νότια προάστια της Αθήνας, καθώς περπατούσα για να αγοράσω τον καφέ μου -κι αυτό γίνεται πολύ συχνά, και από Έλληνες αλλά και από Αυστραλούς που ταξιδεύουν σ’ αυτή την χώρα- με σταματάει μια κυρία και μου λέει: η κόρη μου, που είναι δίπλα μου τώρα -ήταν δίπλα της η κόρη της γύρω στα 19 ετών- ήταν μαζί σου σε μια φωτογραφία, όταν ιδρύσατε μια υπο-επιτροπή για τους νέους στη Μελβούρνη. Και την κοίταξα καλά, ανοίγω και το κινητό μου, βρίσκω την φωτογραφία, και είμαι με τον Σύνδεσμο Φοιτητών, στα Πανεπιστήμια που έχουν διαφορετικούς ελληνικούς συλλόγους, και η κόρη της ήταν σε μια συνάντηση που βγήκαμε μια φωτογραφία για να δημιουργήσουμε αυτή την υπο-επιτροπή για το πώς μπορούμε να συνεργαστούμε με την Κοινότητα και τους νέους. Δηλαδή, όπου και να κοιτάξουμε, υπάρχει μια αλυσίδα μεταξύ όλων μας, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, αυτό είναι που μου γεμίζει την καρδιά. Τα υπόλοιπα δεν μετράνε τόσο πολύ, αλλά όταν βλέπεις ότι κάνεις μια διαφορά στην ζωή άλλων ανθρώπων, τότε λες «ναι, δουλεύουμε κάπως καλά».
Και αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι αυτό βρίσκεται 20 ώρες μακριά αεροπορικώς, σε μια άλλη ήπειρο, 15.000 χλμ. Και αυτό, είναι φυσιολογικό ας πούμε στην Μελβούρνη, σας ξέρουνε, έχετε μεγάλη ιστορία οπότε λογικό είναι να σας ξέρουνε, αλλά ξαφνικά να βρίσκονται άτομα στην Αθήνα, στα νότια προάστια της Αττικής, αυτό είναι πραγματικά μεγάλο έργο.
Ναι, σημαντικό και μεγάλο επίσης γιατί αυτό που συζητήσαμε μαζί τους, είναι ότι -οκ, συμμετέχετε κιόλας σε αυτή την υπο-επιτροπή, με την γλώσσα πώς πάτε ακριβώς; Και τα παιδιά μου είπαν ότι -γιατί είχε και τον γιο της που ήταν 14 ετών- ότι δεν έχουν πάει κανονικά σε ελληνικό σχολείο, και τους είπα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί τώρα μαθαίνουμε. Εν μέσω του Covid δημιουργήσαμε σχολεία εξ αποστάσεως, για άτομα που μαθαίνουν την γλώσσα αργότερα στην ζωή τους, δηλαδή όχι μόνο για 2η γλώσσα, αλλά για άτομα που την μαθαίνουν για πρώτη φορά, και ήδη γράφτηκαν τα παιδιά στην επιστροφή τους, σε αυτά τα προγράμματα που τα έχουμε απλώσει -σημαντικό και αυτό- στα ποδοσφαιρικά σωματεία στην Μελβούρνη. Δηλαδή όταν ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό, το βουνό θα πάει στον Μωάμεθ, διότι καταλάβαμε ότι πολλά παιδιά δεν πηγαίνανε στο ελληνικό σχολείο να μάθουνε απογευματινά την γλώσσα, διότι επηρεαζόντουσαν να παίζουν μπάλα, όπως τα δικά μας τα παιδιά. Παίζουν μπάλα 4-5 φορές την εβδομάδα, προπόνηση και αγώνες κ.λπ. και δεν έχουν χρόνο. Ξεκινήσαμε ένα κύπελο, για όλα τα ελληνικά σωματεία, γιατί είναι πάνω από 40 ελληνικά σωματεία, και το καθ’ ένα έχει 500 με 1000 παιδιά, να φανταστείς, και ξεκινήσαμε ένα κύπελο για να τους ενώσουμε, με μοναδικό σκοπό να προωθήσουμε την γλώσσα στα αποδυτήρια των ομάδων. Δηλαδή, με πολλούς τρόπους που μπορούμε να επηρεάσουμε κάπως το πρόγραμμα εκπαίδευσης ελληνικών στη διασπορά.
Πραγματικά είναι τεράστιο γιατί δεν υπάρχει εδώ στην Αμερική, σε μεγάλη έκταση εν πάση περιπτώσει. Δυστυχώς βλέπεις πολλούς Έλληνες να μην μιλάμε καθόλου ελληνικά, και είναι πραγματικά λυπηρό γιατί, όπως είπαμε και πριν, όταν χάνεις τις ρίζες σου, όταν χάνεις τα θεμέλιά σου, δεν είναι καλό.
Η γλώσσα, Ιωάννη, είναι το κλειδί και το ένοιωσα αυτό, ότι πριν περίπου 5 χρόνια έδωσα μια ομιλία στην Βουλή των Ελλήνων και ήταν και διάφορα παιδιά, 19 έως 25 ετών, από τις ΗΠΑ, από διάφορα Πανεπιστήμια. Έπειτα από την δική μου την ομιλία, μίλησαν και μερικά από αυτά, για διάφορα θέματα. Και τί είπανε: είπαν ότι παρ’ όλο που η καταγωγή τους ήταν ελληνική, αισθάνονται ξένοι στην Ελλάδα, επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν την γλώσσα. Και είπα μέσα μου εκείνη την φορά, ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε γιατί η εκπαίδευση αποτελεί μια από τις βασικές προτεραιότητες της Κοινότητάς μας, και ένας από τους τομείς δραστηριοποίησής μας, και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να αυξήσουμε τα σχολεία μας. Έχουμε 18 – τα 16 Σαββατιανά και ένα απογευματινό, και ένα ημερήσιο σχολείο. Να αυξήσουμε τα τμήματα διδασκαλίας, με διάφορους τρόπους, και μάλιστα διδασκαλίας αρχαίων ελληνικών, για μαθητές και για ενήλικες. Και όχι μόνον αυτό, καταλάβαμε ότι για να διδάσκουμε την γλώσσα καμμιά φορά τα παιδιά χάνονται σε μια τάξη, και δημιουργήσαμε κέντρα δημοτικού θεάτρου και τεχνών, δηλαδή μέσων κινηματογράφου και θεάτρου, παραστάσεις, για να τους κάνουμε να αγαπήσουν την γλώσσα, και αυτό έχει βοηθήσει πάρα πολύ.
Πραγματικά είναι αυτό που λέμε «κρατάτε Θερμοπύλες», γιατί η γλώσσα, τα έθιμα και η παράδοση είναι ό,τι μπορεί να κρατήσει τους Έλληνες ζωντανούς, και κάνετε πραγματικά πολύ καλή δουλειά. Είναι σημαντικό ότι δίνετε σε αυτά τα παιδιά την ευκαιρία να μάθουν την ελληνική γλώσσα, και να μπουν πιο βαθιά στην ελληνική παιδεία. Και παιδεία δεν εννοούμε βέβαια μόνο την εκπαίδευση, εννοούμε, όλα.
Όλα, γιατί όλα παίζουν έναν ρόλο και με αυτό τον τρόπο σαν Κοινότητα προσπαθούμε να προσφέρουμε τον πολιτισμό μας με διάφορους τρόπους. Το πρώτο πράγμα ήταν ότι χτίσαμε ένα σύγχρονο κτήριο, το παλιό κτήριο ήταν ένα τριώροφο στο κέντρο της Μελβούρνης, το ασανσέρ δεν δούλευε, ήταν πολύ παλιό και τις ανάγκες μας δεν μπορούσε να τις εξυπηρετήσει. Και σκεφτήκαμε ότι πρέπει να χτίσουμε ένα νέο κτήριο. Ένα κτήριο που θα τραβήξει τους νέους, την επόμενη γενιά. Ξέραμε ότι ήταν ένα μεγάλο ρίσκο, ένα μεγάλο κόστος, γιατί ήταν 15όροφο κέντρο, ότι μέσα από αυτό το κτήριο θα στεγάσουμε πολλούς ορόφους όπου θα προσφέρουμε τον πολιτισμό μας, δηλαδή σκεφτήκαμε ότι χρειαζόμαστε μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, έναν όροφο για εκθέσεις, τρεις ορόφους για εκπαιδευτικά μαθήματα, τα γραφεία μας, βιβλιοθήκη Ελλήνων συγγραφέων της διασποράς κ.λπ. Πήραμε την απόφαση να το κάνουμε, βρήκαμε αντίρρηση γιατί σκεφτήκαμε ότι θα μπει μέσα η Κοινότητα, το κόστος είναι πολύ μεγάλο κ.λπ. Το χτίσαμε και ήταν μια πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία αυτό το κτήριο, τώρα να φανταστείς, ο πρωθυπουργός όταν έγιναν τα εγκαίνια, κοιτώντας το κτήριο στον 1ο όροφο είπε «είδα ότι έχετε ένα κομμάτι από τα αντίγραφα του Παρθενώνα, δεν θα ήταν ωραίο να είχαμε όλο το έξω κομμάτι του κτηρίου, δηλαδή 40 μέτρα, στον 1ο όροφο με αυτά τα γλυπτά»; Και το χρηματοδότησε η κυβέρνηση, τα γλυπτά φτιάχτηκαν στην Ελλάδα από επαγγελματίες γλύπτες, από το Μουσείο της Ακρόπολης με μάρμαρο από την Πεντέλη, και τώρα στην πρόσοψη του κτηρίου έχουμε τα αντίγραφα της ζωφόρου του Παρθενώνα. Απίστευτο αυτό και μάλιστα και στους 15 ορόφους, στο εξωτερικό κομμάτι του κτηρίου είναι ο Δισκοβόλος. Δηλαδή όποιος και να περνά από το κέντρο της Μελβούρνης, καταλαβαίνει ότι περνάει μπροστά από ένα σημαντικό ελληνικό κτήριο, που σπρώχνει τον ελληνισμό δεξιά και αριστερά.
Πραγματικά συγχαρητήρια, είναι τόσο συγκινητικό να βλέπεις κάτι τέτοιο, τόσο μακριά από τον τόπο του.
Έξω από το κτήριο έχουμε κάθε χρόνο ένα φεστιβάλ της κοινότητας, και είμαστε στον κεντρικό δρόμο της Μελβούρνης, και κλείνουμε τον δρόμο, κλείνουμε τρεις δρόμους και είμαστε ο μόνος οργανισμός στον οποίο το επιτρέπει αυτό ο δήμος. Κλείνουμε τον δρόμο για δύο μέρες και έχουμε ένα φεστιβάλ με 100 περίπτερα, 500 καλλιτέχνες, 3 εξέδρες – πέρυσι είχαμε τον Βέρτη, φέτος είχαμε την Άλκηστη, δηλαδή δημιουργούμε έναν πολιτιστικό θεσμό με την πατρίδα μας. Οι περισσότεροι που κατεβαίνουν, οι μη Έλληνες και από όλες τις πόλεις εκτός Μελβούρνης, από άλλες πόλεις της Αυστραλίας, όταν έρχονται βλέπουν τις παραδόσεις, το τραγούδι, τον χορό, την μουσική, το φαγητό, τις ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες και δεν το βλέπουν αυτό πουθενά αλλού – νοιώθουν σαν να είναι στην Αθήνα ή στην Θεσσαλονίκη. Κατεβαίνουν σε αυτό το διήμερο φεστιβάλ 150.000 κάθε χρόνο έξω από το κτήριό μας. Είναι από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ. Η Μελβούρνη έχει έναν πληθυσμό πάνω από 5 εκατ. Προσφέρει πολλά άλλα φεστιβάλ η κοινότητα, π.χ. φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου, φεστιβάλ γεύσης της Ελλάδας -δηλαδή προωθούμε την ελληνική κουζίνα σε συνεργασία με μεγάλα ελληνικά εστιατόρια, έχουμε τα σεμινάρια ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού που περιλαμβάνουν 30 σεμινάρια κάθε έτος με θέματα ελληνικού πολιτισμού, και με πανεπιστημιακούς και καθηγητές απ’ όλο τον κόσμο, διακεκριμένους ακαδημαϊκούς και επιστήμονες, παρουσιάζουμε κάθε 2η Παρασκευή ζωντανή ελληνική μουσική με ντόπιους καλλιτέχνες, έχουμε το φεστιβάλ λογοτεχνίας σε συνεργασία με μεγάλους Έλληνες λογοτέχνες της Αυστραλίας και παγκοσμίως – κάθε μέρα δηλαδή κάτι γίνεται στην κοινότητα.
Τώρα που είπατε για εκπαίδευση και για τα πανεπιστήμια, γνωρίζουν οι Έλληνες της Αυστραλίας για τα νέα προγράμματα των ελληνικών πανεπιστημίων, που δέχονται φοιτητές απ’ όλο τον κόσμο και τα μαθήματα είναι και στα ελληνικά και στα αγγλικά;
Θα σας πω μια άλλη ιστορία. Πριν από 4 χρόνια κάλεσα τον πρωθυπουργό να έρθει στο κτήριο για μια συζήτηση. Μέσα σε αυτή την συζήτηση, του ανέφερα το θέμα ότι παγκοσμίως δεν υπάρχει μια έδρα στα κορυφαία πανεπιστήμια που να σχετίζεται με την διασπορά, τον απόδημο ελληνισμό και την κλασική Ελλάδα. Του είπα ας το στήσουμε αυτό στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και να χτίσουμε γέφυρες με την Ελλάδα γιατί είμαστε η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του κόσμου. Με κοίταξε και μου λέει φοβερή ιδέα, το χρηματοδότησε 2,5 δις δολάρια για την ίδρυση έδρας της διασποράς στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, που είναι το 15ο πανεπιστήμιο του κόσμου, μετά είναι το Adelaide Univ, το Cambridge και το Oxford. Ήδη στήσαμε αυτό και μετά πέρυσι καλέσαμε τον σύλλογο Ελλήνων Γιατρών με τον πρόεδρο κο Πατούλη στην Μελβούρνη και υπογράψαμε συμφωνίες μεταξύ του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης και των πανεπιστημίων της Αθήνας και της Πάτρας για ανταλλαγή φοιτητών, εκπαιδευτικών και για μελέτη και με αυτό τον τρόπο προτείνω επίσης την αλλαγή που έχει γίνει και στα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Απάντησα σε αυτό που με ρώτησες με έναν διαφορετικό τρόπο, αλλά προσπαθούμε μέσα από τα πανεπιστήμιά μας να δημιουργήσουμε μια σχέση.
Ναι, δεν είναι μόνο τί προσφέρουν από Ελλάδα, αλλά και το τί έχετε χτίσει εσείς προκειμένου να γίνει ακόμα καλύτερη η σύνδεση μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας.
Ασφαλώς γιατί η Μελβούρνη με το Μπόστον και το Λονδίνο είναι οι τρεις κορυφαίες πόλεις του κόσμου για μελέτη ιατρική. Η επένδυση είναι κάθε χρόνο με πολλά και είναι ένας καλός τρόπος να χτίσουμε αυτή την γέφυρα σε αυτό τον κλάδο, μεταξύ των χωρών μας, και να μπορούν οι δικοί μας οι μαθητές να σπουδάζουν ένα τριήμερο, ένα χρόνο κ.λπ. στα πανεπιστήμια της Ελλάδας για το ιατρικό στοιχείο. Ελπίσουμε να το αναπτύξουν αυτό σε άλλα πανεπιστήμια της Αυστραλίας, σε άλλες σχολές, για να υπάρχει αυτή η ανταλλαγή μεταξύ των χωρών.
Έτσι χτίζετε τεράστιες γέφυρες πολιτισμού και εκπαίδευσης μεταξύ της Ελλάδας και της Αυστραλίας.
Το lobby έχει πολλή μεγάλη σημασία – όταν υπήρχαν π.χ. αυτά τα θέματα με την Ανατολική Μεσόγειο, το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να στείλουμε μια επιστολή στον πρωθυπουργό μας, ζητώντας να πάρει θέση σε αυτά τα θέματα. Ποιόν υποστηρίζει; Και πήραμε αμέσως απάντηση ότι υποστηρίζει την πλευρά της πατρίδας μας, για τον κυπριακό λαό, για όλα αυτά τα θέματα. Μέσα από την επιρροή των Ελλήνων της κοινότητάς μας, όλων των οργανισμών, γιατί δουλεύουμε συλλογικά και έχουμε καλές σχέσεις με όλους τους άλλους οργανισμούς όχι μόνο στην Μελβούρνη αλλά σε όλη την Αυστραλία, μπορούμε να επιτύχουμε πάρα πολλές σημαντικές αποφάσεις από τις κυβερνήσεις μας σε σχέση με την πατρίδα μας. Και ένα παράδειγμα για αυτό είναι το ότι στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατεβήκαμε 20.000 με 40.000 Αυστραλοί να πολεμήσουν μαζί με τους Έλληνες εναντίον των Γερμανών, πέρασαν από την Λήμνο. Αυτό το νησί τώρα το χρηματοδότησε η κυβέρνηση της Αυστραλίας με 5 εκατ. δολάρια, για να χτίσει έναν Περίπατο στα σημεία όπου πέρασαν οι Αυστραλοί, και που υπήρχε αυτή η σχέση μεταξύ των Ελλήνων με τους Αυστραλούς στις μάχες που έγιναν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που ήταν σύμμαχες οι δύο χώρες. Κι αυτό γίνεται μέσω διαφόρων εκπροσώπων και βουλευτών. Είμαστε πολλοί που δουλεύουμε συλλογικά για να πετύχουμε πολλά γιατί όπως είπαμε ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε πολλά.
Είναι σημαντική η υποστήριξη αυτή που παρέχετε, γιατί η Ελλάδα γενικά βάλλεται από παντού, γιατί τώρα έχουμε και την επιθετική στάση της Τουρκίας, που τα τελευταία τρία χρόνια είναι τρομερά επιθετική και ήδη έχει ανοιχτά και χωρίς καμία ντροπή, και κανένας δεν την σταματάει κιόλας εδώ που τα λέμε από τους ξένους – στα ελληνικά νησιά, ήδη έθεσαν πάλι θέμα Καστελόριζου, και είναι πολύ σημαντικό να είστε σε στενή επαφή με τις κυβερνήσεις των χωρών ώστε να μπορέσουν να στηρίξουν την ελληνική θέση.
Ασφαλώς το lobby είναι πολύ σημαντικό για εμάς και είναι ένας λόγος που υπάρχει η Κοινότητά μας. Μπορώ να σας πω ότι η Κοινότητά μας ιδρύθηκε το 1897, ένας οργανισμός που τώρα έχει 126 χρόνια, και λίγα χρόνια μετά από την ίδρυσή της χτίστηκε ο Ι.Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η πρώτη ορθόδοξη εκκλησία της Μελβούρνης, για όλους τους ορθόδοξους, και ανήκει στην Κοινότητα, όπως και πολλές άλλες εκκλησίες και γενικά ξεκινήσαμε σαν κοινότητα τότε για τους θρησκευτικούς λόγους αλλά επίσης βοηθούσαμε και οργανώναμε κατά περιόδους εράνους για την ενίσχυση των απελευθερωτικών αγώνων στην Ελλάδα και πολλά άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα εκεί. Από τότε η κοινότητά μας κοιτούσε πάντα την πατρίδα της.
Αξιέπαινο πραγματικά και καμμιά φορά μπορώ να πω και αν όχι σπάνιο, όχι τόσο συχνό μια ελληνική κοινότητα να είναι τόσο ενεργή και να είναι δίπλα στην χώρα. Πραγματικά αξιέπαινο. Αλήθεια ποια η άποψή σας για την πρώτη συμμετοχή των Ελλήνων ομογενών της Αυστραλίας στις ελληνικές εκλογές;
Κάναμε φοβερό lobby για αυτό το θέμα. Είχα μιλήσει και με τον πρωθυπουργό, με 15 υπουργούς και προσωπικά και τηλεφωνικά, είδα ότι υπήρχε ένα ενδιαφέρον και μπορώ να σας πω ότι για πρώτη φορά δόθηκε αυτό το δικαίωμα στους Έλληνες της διασποράς, κι αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Το λυπηρό είναι ότι είναι αυστηροί οι περιορισμοί, όπως ο περιορισμός να έχεις μείνει στην Ελλάδα τουλάχιστον για 2 χρόνια μέσα στα περασμένα 35 χρόνια – αυτό είναι πολύ δύσκολο για εμάς να το αποδείξουμε, γιατί η διαμονή μας στην Ελλάδα δεν καταγράφεται όταν φτάνουμε με ελληνικό διαβατήριο. Παρ’ όλο που οι εκλογές έγιναν στο εκλογικό κέντρο που ήταν 3 χλμ από το σπίτι μου, εγώ δεν μπορούσα να ψηφίσω, αλλά αν ήμουν στην Ελλάδα θα μπορούσα να ψηφίσω. Γι’ αυτό είναι ένα καλό ξεκίνημα αλλά χρειάζεται μια αλλαγή στον νόμο για να μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους Έλληνες όπου κι αν βρίσκονται – κι όταν μιλάω για Έλληνες, εννοώ τους Έλληνες πολίτες, γιατί έχουν δημιουργήσει με αυτό το νόμο δύο κατηγορίες πολιτών. Αυτό δεν είναι καθόλου καλό, γιατί μόνο και μόνο μέσα από την κρίση έφυγαν 500.000 Έλληνες πρόσφατα και είδαν ότι στις μεγάλες πόλεις τις ιστορικές της διασποράς, Μελβούρνη, Σίδνεϋ, Τορόντο, Νέα Υόρκη, οι αριθμοί των Ελλήνων που γράφτηκαν στους εκλογικούς καταλόγους ήταν πολύ μικροί. Στην Μελβούρνη γράφτηκαν λιγότερα από 150 άτομα, στο Σίδνεϋ παρόμοια που ζουν 200.000 Έλληνες, στο Τορόντο ήταν εκατοντάδες, στο Μαϊάμι θα ήταν πολύ λίγοι.
Στην Φλόριντα ψήφισαν 40 άτομα.
Σε μια πολιτεία με εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.
Είναι πολύ λυπηρό αυτό γιατί ο νόμος είναι πραγματικά πολύ σκληρός. Εδώ πολλοί έλεγαν ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν κάποια οικονομική σχέση με την Ελλάδα, δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνουν φορολογική δήλωση, δεν έχουν σπίτι κ.λπ.. Κάποιοι κάνουν γιατί έχουν σπίτια, αλλά κάποιοι δεν κάνουν γιατί δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα όσο αφορά οικονομική σχέση. Ή κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να αποδείξουν…
Γιατί πρέπει να πέσεις σε αυτή την οικονομική δύναμη για να μπορείς να ψηφίσεις; Δεν μπορώ να το καταλάβω, γιατί αν μένεις στην Ελλάδα ή αν ταξιδέψεις στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να το αποδείξεις αυτό. Χρειάζεται να το αποδείξεις μόνο αν για μια περίοδο στην ζωή σου μένεις στο εξωτερικό. Όλοι οι φίλοι μου από Ιταλία, Πορτογαλία κ.λπ. ψηφίζουν με την επιστολική ψήφο. Και δεν έχει σχέση αν έχουν κάνει φορολογικές δηλώσεις. Και επίσης η επιστολική ψήφος είναι πολύ σημαντική, θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Στις τελευταίες εκλογές ήρθαν άτομα από τη Νέα Ζηλανδία, μια άλλη χώρα, πτήση 5 ώρες, για να ψηφίσουν στην Μελβούρνη, 4.000 χλμ μακριά ή από το Περθ 3.000 χλμ μακριά, για να ασκήσουν αυτό το δημοκρατικό εκλογικό δικαίωμά τους. Είναι απαράδεκτο αυτό όταν ξέρουμε ότι υπάρχει τεχνογνωσία για την επιστολική ψήφο.
Συμφωνώ απόλυτα. Και εδώ πολλοί Έλληνες επειδή ήταν στο ελληνικό Προξενείο της Φλόριντα το οποίο είναι στην Τάμπα, πολλοί δεν πήγαν από το Μαϊάμι γιατί ήταν 5 ώρες οδικώς.
Ναι, ξέχασέ το, ποιος να πάει; Ποιος να οδηγήσει 5 ώρες; Εύχομαι τώρα που η ΝΔ πάλι εκλέχθηκε, στις συζητήσεις που είχα με τον κο Μητσοτάκη μου είχε δώσει την υπόσχεση ότι εάν θα εκλεγεί θα το ξανακοιτάξει το θέμα για να αφαιρέσει αυτούς τους περιορισμούς.
Αυτό είναι πολύ θετικό. Ας κρατήσουμε το θετικό της υπόθεσης, ότι ξεκίνησε επί τέλους η ψήφος των Ελλήνων της διασποράς και να πιστέψουμε και να ελπίσουμε ότι κάθε αρχή και δύσκολη και ότι σιγά-σιγά θα βρουν τους κατάλληλους τρόπους και διασφαλίσεις για να κάνουν τον δρόμο ακόμα καλύτερο και εύκολο, ώστε περισσότεροι Έλληνες να μπορούν να πάνε να ψηφίσουνε, αλλά το θετικό είναι ότι επί τέλους ξεκίνησε η ψήφος των Ελλήνων της διασποράς, και ας σταθούμε εκεί.
Στη χώρα που ιδρύθηκε η δημοκρατία.
Ακριβώς. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το τεράστιο έργο που κάνετε για τους Έλληνες. Είναι πολύ σημαντικό το ότι κρατάτε την ελληνική φλόγα αναμμένη, σε αυτό το μακρινό κομμάτι της γης που λέγεται Αυστραλία, και για όλα αυτά που μας δώσατε σήμερα. Ελπίζω να βρείτε πάρα πολλούς μιμητές σε πάρα πολλούς Έλληνες της διασποράς. Και εμείς από εδώ προσπαθούμε να βάλουμε το λιθαράκι μας. Πώς; Ιδρύοντας ένα βιβλιοπωλείο μόνο για Έλληνες. Τί είναι αυτό; Προσπαθούμε κι εμείς να φέρουμε βιβλία από Έλληνες συγγραφείς για να τα προωθήσουμε εδώ στους Έλληνες της Αμερικής.
Τα βιβλία είναι ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας. Προσπαθούμε κι εμείς σαν Κοινότητα. Σας ευχαριστώ και σας συγχαίρω για το έργο σας, στο Μαϊάμι και σε όλο τον πλανήτη, διότι καταλαβαίνω το δικό σας το ραδιόφωνο πιάνει όλους τους Έλληνες όπου κι αν βρίσκονται. Συγχαρητήρια για αυτό. Σας χρειαζόμαστε, είστε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας. Εύχομαι να τα ξαναπούμε από κοντά, είτε στις ΗΠΑ, είτε στην Αυστραλία. Σας καλούμε σε ένα από τα μεγάλα φεστιβάλ μας να έρθετε δίπλα μας, θα είναι τιμή μας.
Και δική μας.
Όπως είπα, συλλογικά δουλεύουμε, ευχαριστώ το ΔΣ μου γιατί χωρίς το ΔΣ δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα εγώ προσωπικά, είναι μια συλλογική δουλειά. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους τους Έλληνες της διασποράς.
Σας ευχαριστούμε κι εμείς πάρα πολύ. Ήταν πραγματικά απολαυστικό. Γειά σας.
