Κατοικώ στο παρελθόν μου.
Στον διάδρομο ένα επί τρία,
βαμμένος στο μπλε της θάλασσας,
ανάμεσα στο παιδικό δωμάτιο
και στο δωμάτιο του υμέναιου
και του αποχαιρετισμού.
Ανακατωμένες μνήμες,
οργασμοί, γέννες, κοχλάζουσες λέξεις,
κρωγμοί πτηνών, χρυσαλίδες
γνέθουν κουκούλια στα μάτια.
Κι ο μαύρος πάνθηρας, μωρό ακόμη,
κοιμήθηκε μαζί μου όλη τη νύχτα,
το χέρι του στο χέρι μου.
Κατοικώ στο παρελθόν μου.
Στον διάδρομο ένα επί τρία,
στην άκρη του, ένας καθρέφτης.
Κοιτάζω μέσα εμένα και τον πάνθηρα,
αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά μας,
δικά του, δικά μου, ένα,
από το χέρι που με κρατούσε κυλά ποτάμι αίμα
και το δικό του χέρι βαριά τραυματισμένο.
Κατοικώ στο παρελθόν μου.
Στον διάδρομο ανάμεσα στο παιδικό δωμάτιο
και σ’ εκείνο του υμεναίου,
εκεί που ο καθρέφτης ξερνά τα σωθικά του.
photo by katerinavulcova, https://pixabay.com















































