Σκεψεις ….. τι μπορουμε να ζητησουμε απο τα παιδιά και τι απο το κρατος εποχες covid
Μέρες τώρα με προβληματίζει και κάτι με τσιγκλάει να τα βγάλω από μέσα μου, με πνίγουν. Μου κόβουν την ανάσα.
Δε μας φτάνουν τα δικά μας προβλήματα; Θα ρωτήσετε και δε θα ’χετε άδικο.
Μα είναι δικά ΜΑΣ προβλήματα, θα σας απαντήσω. Κάθε τι που αφορά τα παιδιά, τα παιδιά όλου του κόσμου που είναι παιδιά ΜΑΣ. Είναι το αύριό μας. Είναι η συνέχειά μας. Είναι το μέλλον μας.
Κι αυτά τα παιδιά μένουν στάσιμα. Μπαίνουν σε μια κλίμακα κάτω του μετρίου. Σταματήσαμε να βάζουμε ψηλά τον πήχη γιατί μας στένεψαν τα όρια.
Κι έχουμε παιδιά που κάνουν όνειρα μα δεν ξέρουν πώς να τα πραγματοποιήσουν.
Τόσο καιρό, με την επίθεση του covid στις ζωές μας, τα μαθήματα, τα φροντιστήρια, οι γνώσεις τους, το κέφι τους, η ξεγνοιασιά τους, όλα όσα προετοιμάζουν το έδαφος ώστε να αποκτήσουν τις σωστές βάσεις για να ξεκινήσουν να ανοίγουν τα φτερά τους, εξανεμίζονται.
Κάποια παιδιά πήραν χαριστικά βαθμούς γιατί… πού όρεξη να διαβάσεις πίσω από μια οθόνη που σημειωτέον, τις περισσότερες φορές είχε προβλήματα στην πλατφόρμα του προγράμματος;
Κάποια άλλα παιδιά –και δη αυτά που έχουν διάσπαση προσοχής- που μόνο με παράλληλη μπορούσαν να σταθούν ακόμα και μέσα στην αίθουσα, έχασαν τον ρυθμό τους, παλινδρόμησαν, πήγαν πίσω…
Κάποια άλλα παιδιά για να έχουν την απαιτούμενη εξέλιξη, είδαν τους γονείς τους να καταξοδεύονται ώστε να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα για να μπορέσουν να πάρουν τους πολυπόθητους καλούς βαθμούς.
Κι έφτασε η πρώτη covid χρονιά στο τέλος της. Και πολλά παιδιά δεν χάρηκαν με το αποτέλεσμα αλλά δεν έφταιγαν εκείνα. Και πέρασε και η δεύτερη και το πανηγύρι συνεχίστηκε.
Χμ, είμαι σίγουρη ότι σκέφτηκες πως αν ήθελαν θα τα κατάφερναν. Οι δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν στη ζωή μας και θα καλούμαστε να τα βγάλουμε πέρα. Δεν είναι έτσι.
Όλον αυτόν τον καιρό, εμείς οι… ενήλικες φωνάζουμε, ωρυόμαστε, εξοργιζόμαστε με την ανυπαρξία και την κακή διαχείριση της όλης κατάστασης από το κράτος που ναι, ένα ελαφρυντικό δεδομένης της άγνοιας και των νέων καταστάσεων που καλούνται κι αυτοί να δρομολογήσουν, τα έχουν κάνει λίγο αχταρμά…
Κι όμως, εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε τεράστιες απαιτήσεις από τα παιδιά αυτά. Εμείς που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά που μας αναλογούν, έχουμε την απαίτηση από τα παιδιά μας να το κάνουν.
Ντροπή μας, έχω να πω.
Περάσαμε δύο παράξενα καλοκαίρια.
Μόλις μας ανακοίνωσαν ότι πλέον μπορούσαμε να κυκλοφορούμε στους εξωτερικούς χώρους χωρίς μάσκες και με έπιανα στιγμές στιγμές να ψάχνω τη μάσκα μου. Να κοιτάω δεξιά κι αριστερά αν οι άλλοι φοράνε. Μα τελείωσε αυτό.
Αμ δε, που τελείωσε. Ενδόμυχα όλοι το ξέραμε πως έγινε απλά μια παύση. Έτσι, ρε παιδί μου, να ανακάμψει λίγο η οικονομία. Να πάρει μια ανάσα –χωρίς την αποπνικτική μάσκα συνέχεια στο πρόσωπό μας- ο κοσμάκης, οι επιχειρήσεις, ο τουρισμός.
Ξέρουμε ότι δε θα κρατήσει πολύ. Το επόμενο κύμα, δε αργήσει να έρθει.
Κι όμως πολύ φοβάμαι, πως πάλι θα κλειστούμε μέσα. Ίσως όχι τόσο αυστηρά όσο τις προηγούμενες χρονιές, μα τα παιδιά πάλι θα χάσουν τον μπούσουλα. Μάσκες, σελφ τεστ, οδηγίες για αποστάσεις μα με τα παιδιά μέσα στις ίδιες αίθουσες που –ω τι περίεργο- δε μεγάλωσαν οι χώροι τους μα συνεχίζουν να είναι σαρδέλες.
Που ενώ οι οδηγίες λένε ότι τα παιδιά μπορούν να πάρουν μια ανάσα ακόμα και μέσα στην αίθουσα χωρίς μάσκα, είναι στη διάθεση του κάθε εκπαιδευτικού, της κάθε διεύθυνσης των σχολείων πώς και τι θα τους καπνίσει, να εφαρμόσουν.
Μέσα έξω, μέσα έξω… και τούμπαλιν.
Μήπως, λέω μήπως… να διορθώσουμε λίγο τη ζυγαριά των απαιτήσεών μας προς τα παιδιά που έχουν βρεθεί σε μια αλαλούμ κατάσταση άνευ προηγουμένου και να… απαιτήσουμε τα αυτονόητα από τους κυβερνώντες
