Σε είδα
στις εκστατικές της άνοιξης εκρήξεις
της φύσης τα φιλιά να ανασταίνεις,
του χρόνου σου τα μάτια να κοιτάζεις
τις νύχτες που τον έρωτα θηλάζεις,
στις πληγές των πολλαπλών σου αναστολών
με τα δώρα της αγάπης να επουλώνεις.
Σε είδα
με αγωνία να συστρέφεσαι
στον κυκεώνα των νεοπλασμάτων
των προδομένων ιδεών,
των ματωμένων εννοιών,
των μετέωρων πόθων,
των εκκρεμών ονείρων,
των υψηλών ιδανικών
των πειρασμών της μνήμης.
Σε είδα
στην πεμπτουσία των ωδών
τις προσμονές με γλύκα να υφαίνεις,
στις αδικίες των θεών
την αλκή της θέλησης σου να ορθώνεις.
Είδα
το οσιομένο σου,
από την ιερότητα του σκότους, δάκρυ
στη μορφολογία
του κορμιού σου να ζητά,
της ηδονής το στόμα,
στην ανατομία της ψυχής σου
της ομορφιάς το σώμα,
στους δαιδαλώδεις νοητικούς
του νου σου λαβυρίνθους,
την ερμηνεία των αρχών του κόσμου
photo: https://pixabay.com/el/