Σκέψεις

Ξομπλιάζω με τήν σκέψη μου στόν αργαλειό τού νού μου. Χιλιάδες τά νοήματα κεντήδια τού μυαλού μου. Είναι η ζωή μας σύντομη ,πολύ μικρή και λίγη …. Μας τό υπενθυμίζουνε φίλοι πού έχουν φύγει. Μάς μένουνε τά Όνειρα ! Η Πίστη κι η Ελπίδα! Κι ο νούς ο παντοκράτορας τής σκέψης η ασπίδα. Καρδιά παραπονιάρα μου βάστα καί μή πλαντάζεις Μπορεί νά μπεί και πυρκαϊά όντε ν αναστενάζεις Μιά μερακλίδικη καρδιά σάν θέλεις νά λαβώσεις. Μιά ναι η μόνη συνταγή! Κι εσύ νά παλαβώσεις…. Πώς νά λαβώσεις μιά καρδιά πού ζεί στό μερακλίκι. Αφού στό ίδιο τό κορμί πού είναι δέν ανήκει. Τή μερακλίδικη καρδιά μή τήν πολυζυγώνεις Γιατί ναι λεύτερο πουλί καί μόνο τήν πληγώνεις. Καρδιά παραπονιάρα μου πού κάθε πόνο πνίγεις. Γιάντα μού μανταλώθηκες και μπλιό σου δέν μ´ανοίγεις; Καρδιά παραπονιάρα μου που γιατρεμό δέν έχεις. Ήντα τσί θέλεις τσί καϋμούς αφού δέν τσι αντέχεις…. Βάλε με νά σου τραγουδώ σκοπούς νά σού γυρίσω. Δέ βρίσκω άλλο φάρμακο νά σέ παρηγορήσω. Καρδιά παραπονιάρα μου πού κάθε πόνο πνίγεις. Έχεις φρακάρει σέ καϋμούς καί σ άλλους δέν ανοίγεις. Καρδιά παραπονιάρα μου σταμάτα νά δακρύζεις. Καί στωϊκά τίς συμφορές μάθε νά αντικρύζεις….. Σφάλματα κάνει η καρδιά…Μα κι η ζωή ετούτη. Με δίχως λάθη θά τανε τσιφτές χωρίς μπαρούτι. Στής λογικής τά κάγκελα τήν σκέψη μου μαντρίζω. Όμως μού χύνεται η καρδιά και δέ τήν κουλαντρίζω… Πάψε καρδιά μου νά πονείς. Πάψε νά υποφέρεις! Μα μαθημένη είσαι σύ καί θά τά καταφέρεις! Παραπονάται μου η καρδιά καί δέ παρηγοράται. Κλαίει μ´αναστουλουχητά όταν παλιά θυμάται. Έχω διδάξει την καρδιά κι όντε ν αναστενάζει. Ένα πικρό χαμόγελο νά βγάζει όλο νάζι… Κάνει η καρδιά μου όνειρα μά η λογική τά διώχνει. Καί τής μηνά τά περιττά νά πάψει νά μαζώχνει. Μά εκείνη κάνει Αντίσταση κι αναμαζώξου λέει Μά κι ήντα θά ναι οι άνθρωπος σάν πάψει πιά νά κλαίει…