Η συναυλία των Guns and Roses στο ΟΑΚΑ της Αθήνας, στις 22 Ιουλίου, έτυχε να συμπέσει με πολύ υψηλές θερμοκρασίες, που έκαναν αφ’ ενός την παραγωγή να αλλάξει κατά τουλάχιστον 30 λεπτά την ώρα έναρξης, αφ’ ετέρου να σκεφτεί το ενδεχόμενο ότι ίσως υπάρξουν αρκετά άδεια καθίσματα, λόγω ζέστης, στο στάδιο. Οι Guns and Roses ήρθαν στην Αθήνα 30 χρόνια μετά την συναυλία του 1993, και φυσικά η ζέστη δεν ήταν αρκετή για να κρατήσει το κοινό τους μακρυά από το ΟΑΚΑ.
Το στάδιο γέμισε σε μεγάλο βαθμό, η αρένα έκανε και πάλι την δουλειά της κρατώντας τον ρυθμό καθ’ όλη την διάρκεια της βραδιάς, και η λέξη «μύηση» στον τίτλο είναι κυριολεκτική για έναν σημαντικό λόγο. Πολλοί από τους ανθρώπους που ήρθαν για να απολαύσουν αυτή την μεγαλειώδη συναυλία, ήταν γονείς που έφεραν στο στάδιο τα παιδιά τους. Φορώντας μπλούζες του συγκροτήματος – θρύλου, γονείς και παιδιά, «για να μάθουν τα παιδιά την ροκ», για να ακούσουν και να δουν από κοντά «το συγκρότημα». Οι γονείς ήταν οι οπαδοί του `80 και του `90 που κρατούν την ένταση και το πάθος για την ροκ μουσική ζωντανά ακόμα. Και ήταν αυτοί που λικνίζονταν στους ρυθμούς των τραγουδιών των Guns and Roses, αυτοί που χόρεψαν, αυτοί που τραγούδησαν, και αυτοί που έφυγαν μετά με γεμισμένες μπαταρίες.
Σίγουρα, οι έφηβοι κατάλαβαν ότι εδώ υπάρχει μια σχέση πάθους και συνέπειας.
Η βραδιά ξεκίνησε με μισή ώρα καθυστέρηση μήπως και ξορκιστεί η ζέστη, κάτι που δεν έγινε εφικτό, καθώς οι θερμοκρασίες παρέμειναν υψηλές ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα. Στις 19.30 όμως ξεκίνησε το support group, οι Last Internationale με δυναμική παρουσία, δυνατό ήχο, λαμβάνοντας την πρώτη καλή εντύπωση του κοινού.
Οι Last Internationale είναι το αμερικανικό συγκρότημα που συγκροτήθηκε από τον Edgey Pires και την Delila Paz, και που το χαρακτηρίζει ο κοινωνικός στίχος, το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, την αγάπη, την δικαιοσύνη, και όλα αυτά με έντονο ροκ ρυθμό και πολύ καλό beat. Η Paz ευχαρίστησε τουλάχιστον τρεις φορές τους Guns and Roses που τους συμπεριέλαβαν στην περιοδεία τους, τονίζοντας ότι είναι ένα ανεξάρτητο συγκρότημα. Το σίγουρο ήταν ότι η σκηνική παρουσία τους μας επιβεβαίωσε ότι αυτό το γκρουπ, έπρεπε όντως να είναι το support group για τους Guns and Roses: είχαν την ίδια φλόγα εφηβικού ερωτισμού και θράσους, όπως αρμόζει σε ένα αυθεντικό ροκ ύφος: «θα στα πω και θα ακούσεις»!
Είναι βέβαιο ότι μετά από αυτή την συναυλία, οι Last Internationale απέκτησαν πολύ περισσότερους οπαδούς στην Ελλάδα.
Και μετά ήρθαν τα γραφικά. Τα πολύ καλής ποιότητας και αισθητικής γραφικά, που χαρακτηρίζουν τους Guns and Roses από την πρώτη ημέρα. Να κάνω εδώ μια παρένθεση, για την επίσημη αφίσα της ελληνικής συναυλίας, η οποία είχε σαν κεντρικό θέμα τον πατέρα Δία να προβάλλει ανάμεσα σε δύο κίονες ιωνικού ρυθμού, κρατώντας τον κεραυνό. Το επίσημο βίντεο για την ελληνική συναυλία αναφερόταν στην θεά Αθηνά. Και τα δύο πολύ καλαίσθητα και χαρακτηριστικά.
Όταν οι Guns and Roses εμφανίστηκαν στην Σκηνή του ΟΑΚΑ, μετά από 30 χρόνια απουσίας, όλα έμοιαζαν αυτονόητα: ήταν όλα εκεί. Οι ήχοι τους, γνώριμοι στους πιστούς ακόλουθους της μουσικής τους – οι εικόνες των γραφικών – τα μέλη του συγκροτήματος τεράστια στις οθόνες, και το κοινό να κινείται στους ρυθμούς: η συναυλία ήταν μεγαλειώδης.
Χαρακτηριστικά βίντεο:
https://www.youtube.com/watch?v=nsLEumUZxtw ,
https://www.youtube.com/watch?v=2-gQ3McI6Dg,
https://www.youtube.com/watch?v=rcqQZue_skQ
Τα τραγούδια που παρουσιάστηκαν στην συναυλία της Αθήνας ήταν τα:
It’s so easy
Bad Obsession
Chinese Democracy
Slither
Pretty tied up
Mr Brownstone
Welcome to the jungle με την πολύ «επεισοδιακή» εισαγωγή Rumble
Double talkin’ jive
Hard Skool
Absurd
Estranged
Live and let die
Rocket Queen
Down on the Farm
You could be mine
TV Eye με την φωνή του Duff McKagan
Anything Goes
Civil War
Ένα solo διαρκείας του Slash
Sweet Child O’mine
November Rain
Reckless life
Wichita Lineman
Locomotive
Knockin’ on heaven’s door
Nightrain
Patience
Paradise City
Τρεις ώρες ακούραστης δυνατής ροκ από τους αυθεντικούς εκπρόσωπους της αμερικανικής ροκ του `80 και του `90, επιτέλους ήρθε να ικανοποιήσει τους οπαδούς του είδους. Τα τραγούδια του setlist δεν ήταν τα αναμενόμενα, καθώς οι περισσότεροι περίμεναν να ακούσουν πχ. το Don’t Cry ή κάποια άλλα τραγούδια που «συνήθως» παρουσιάζονται στις συναυλίες του συγκροτήματος.
O Axl Rose είναι πάντα ένας αξεπέραστος frontman, που ξέρει πώς να «κρατάει» την Σκηνή. Ο Slash, στην κιθάρα, έδωσε στο κοινό τα solo που περίμεναν. Ο Duff McKagan εκτός του σωστού μπάσου, χάρισε και πολύ όμορφα φωνητικά στο TV Eyes. Ο Richard Fortus σε μια πολύ δυνατή κιθάρα, ο Dizzy Reed στα πλήκτρα, ο Frank Ferrer στα πολύ ωραία ντραμς και η Melissa Reese που «έντυσε» ηχητικά με τα πλήκτρα της τα τραγούδια: Οι Guns and Roses 36 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Appetite for Destruction (κυριολεκτικά, ακριβώς 36 χρόνια πριν αφού ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 21 Ιουλίου του 1987), γεμίζουν ακόμη τα στάδια σαν την πρώτη μέρα.
Το όμορφο συμβάν ήταν ένα μικρό διάλειμμα, 10 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, όπου ο Axl Rose ζήτησε από όλους όσους βρίσκονταν μέσα στο στάδιο, να ευχηθούν για τα γενέθλια του Slash. Κι έτσι το συγκρότημα μαζί με την ελληνική οικογένεια της ροκ, τραγούδησαν μαζί στον μεγάλο Slash το Happy Birthday.
https://www.youtube.com/watch?v=BtTN-sPreCQ
Και μετά το Paradise City που -όπως και το Sweet Child o’mine- όσοι βρίσκονταν στις κερκίδες, τα τραγούδησαν όρθιοι, οι Guns and Roses έκαναν την γνωστή τους τελική υπόκλιση και έφυγαν. Και όλα ήταν πραγματικά απλά και αυτονόητα. Γιατί;
Γιατί είτε άργησαν 30 χρόνια να έρθουν στην Αθήνα, είτε όχι, οι Guns and Roses για τους οπαδούς τους, δεν έλειψαν πραγματικά ποτέ.
