Ένα τραγούδι που άκουγα παλιά, έλεγε μέσα στους στίχους του, σε τι κόσμο, μπαμπά, μ’ έχεις φέρει να ζήσω.
Όσο περνάνε τα χρόνια κι όσο οι ανάγκες των παιδιών -οι οποίες οφείλω να ομολογήσω είναι πάρα πολλές και διαφορετικές- μεγαλώνουν, διαπιστώνω πως όντως ο κόσμος μας, δεν είναι το ιδανικότερο περιβάλλον, για να ήσουν, να επιβιώσουν και να αναδείξουν τις προσωπικότητές τους τα παιδιά μας, άρα ο στιχουργός είχε απόλυτο δίκιο και, μάλιστα, διαχρονικό δίκιο.
Τα σημερινά παιδιά, δεν έχουν καμία σχέση με το πώς ήμασταν εμείς στην ηλικία τους, με το πώς ήταν οι γονείς μας σε αυτή την ηλικία και πάει λέγοντας.
Το λέω και το πιστεύω, ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε το μεγαλύτερο, το σκληρότερο, το αγριότερο θηρίο που κατοικεί σε αυτόν εδώ τον πλανήτη.
Αντί να προσπαθούμε να καλυτερεύσουμε τη μοναδικότητα της ύπαρξης του πλανήτη γη, επιστρατεύοντας το δυνατότερο εργαλείο όλων που διαθέτουμε, το μυαλό μας, την εξυπνάδα μας, και την ευφυΐα μας για το καλό όλων, αντιθέτως, καταστρέφουμε αποκαλώντας ευρηματικότητα, την κτηνωδία που εκδηλώνουμε στο πέρασμά μας.
Τα παιδιά του σήμερα, τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά όλων μας, είναι καταδικασμένα να μας μοιάσουν, να πάρουν μια σκυτάλη συνεχίζοντας το καταστροφικό μας έργο, μαθαίνοντας πως κι εκείνα έχουν την υποχρέωση να μεταλαμπαδεύσουν στην επόμενη γενιά από τα ίδια, όμοια χάλια με αυτά που παραλαμβάνουν.
Τα παιδιά, γεννιούνται αγνά. Άδολα, με την καρδιά γεμάτη αγάπη και όμορφα συναισθήματα που εμείς στην πορεία, τους τα μεταβάλλουμε με τις πράξεις μας σε άγονες συμπεριφορές. Καταστρέφουμε την αθωότητά τους. Ενισχύουμε κάθε μορφή βίας, λεκτικής ή σωματικής, τολμώντας είτε να τους το επιβάλουμε για να γίνουν σκληρά και να αντέξουν αυτόν τον κόσμο που εμείς κάναμε έτσι είτε πάνω στην ίδια τους την ψυχή είτε στο ίδιο τους το κορμί.
Το ξέρω, έχουμε το συνήθειο να νιώθουμε κι εμείς αγνά κάποιες φορές -επιλεκτικά πάντα- να σκεφτόμαστε συναισθηματικά και πολλές φορές, η αλήθεια είναι, τα καταφέρνουμε. Η παγίδα βρίσκεται στο ότι τα παιδιά μας ναι μεν μας ακούν όταν με όλη μας την αγάπη προσπαθούμε να τα γαλουχήσουμε υποτίθεται σωστά, μα εν τέλει, λειτουργούν βάσει των πράξεών μας. Τα λόγια μας στην πορεία γίνονται άσφαλτος που οι πράξεις μας σαν οδοστρωτήρες τα πιέζουν και τα εξαφανίζουν.
Ένα όμορφο περιβάλλον για να αναδειχθεί, χρειάζεται καθαρό τοπίο, ευωδιαστό και πολύχρωμο, ολάνθιστο και καλόηχο.
Ένα παιδί -ειδικά ένα παιδί του σήμερα- χρειάζεται καλούς γονείς που θα το διδάξουν αγνά, με αγάπη, δοτικότητα και λόγια βάλσαμο που θα κάνουν αυτόν τον υπέροχο συναισθηματικό κόσμο των παιδιών, το βασίλειο του δικού μας, προσευχόμενοι να υπερισχύσει ο δικός τους.
Παιδιά του σήμερα, εγώ, μια μητέρα πέντε παιδιών, με το χέρι στην καρδιά σας λέω τούτο:
«Κάντε τον κόσμο όμορφο, αγνό, ζεστό και πάλι, παιδιά του σήμερα, εσείς, έχετε στα χέρια σας, στο μυαλό και την ψυχή σας, τη δύναμη και τη θέληση να αλληλοβοηθηθείτε και να διαπρέψετε, πέρα από μεγαλοστομίες, και φρούδες ελπίδες. Μόνο εσείς είστε ικανά να μπολιάσετε τον κόσμο τούτο και να τον μετατρέψετε σε ονειρικό!
