Τουρισμός και Πανδήμια
Αν κάτι θα έχουμε να θυμόμαστε από το καταστροφικό, επιχειρηματικά, πέρασμα της πανδημίας, θα είναι μεν η παύση κάθε τουριστικής δραστηριότητας που κόστισε οικονομικά αλλά και σε επίπεδο λειτουργίας στους επαγγελματίες, αλλά και οι νέες τάσεις που δημιουργήθηκαν εκ των πραγμάτων.
Γιατί αφ’ ενός πολλές τουριστικές επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να υποστούν απώλειες, αστάθεια ή ακόμη και να κλείσουν λόγω της παντελούς τουριστικής παύσης του 2020 και της μειωμένης δραστηριότητας του 2021.
Αφ’ ετέρου οι ταξιδιώτες σε όλο τον κόσμο, έμειναν πολύ καιρό αποκλεισμένοι από κάθε είδους μετακίνηση, λόγω των περιοριστικών μέτρων, πολλές φορές ακόμη και στην ίδια την χώρα τους: δεν επιτρεπόταν η μετακίνηση ακόμη και από πόλη σε πόλη, για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού λοιπόν, αντιλήφθηκε την νέα τάση που δημιουργήθηκε από τις ανάγκες και προτιμήσεις των ταξιδιωτών, ως απόρροια αυτής της κατάστασης, και έβγαλε το πόρισμά του: Η νέα τάση αφορά ταξίδια στην ύπαιθρο, δραστηριότητες στην φύση – σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι στο παρελθόν – αγροτουρισμός, και λιγότερες επισκέψεις σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Η μειωμένη προτίμηση στα μεγάλα αστικά κέντρα, στις μεγαλουπόλεις δηλαδή, έχει και το νόημά της, αφού εκεί συνωστίζεται μεγάλος αριθμός ανθρώπων, και αυτό δεν συμβαδίζει με τα μέτρα προσωπικής ασφάλειας και προστασίας που όλοι πια θέλουμε να κρατάμε εν όψει της πανδημίας.
Από την άλλη πλευρά, αυτό που έλειψε στους περισσότερους ανθρώπους, που αναγκάστηκαν να περάσουν την καραντίνα μέσα στα σπίτια τους, ήταν η επαφή με την φύση – με αποτέλεσμα η νέα τάση να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στον τουρισμό δραστηριοτήτων.
Ο αγροτουρισμός από την άλλη, ειδικά στην Ελλάδα, αποτελεί μια τάση που τα τελευταία χρόνια συζητιέται στους διαδρόμους, αλλά ποτέ επισήμως. Δυστυχώς είναι μια μορφή τουρισμού που έχει πολύ μεγάλο ρεύμα παντού, αλλά στην Ελλάδα δεν έχει τύχει ακόμη αναγνώρισης, αποσαφήνισης και εδραίωσης.
Ο ελληνικός τουρισμός δεν έχει οριοθετήσει ακόμη σαφώς την έννοια «αγροτουρισμός», και για τον λόγο αυτό, αυτή η μορφή τουρισμού παραμένει ασαφής και χωρίς θεσμική αναγνώριση.
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για την ελληνική τουριστική πραγματικότητα, η οποία θα μπορούσε λόγω φύσης, κλίματος και δυνατοτήτων της χώρας, να κερδίσει πολλά από μια τέτοια επένδυση. Ας ελπίσουμε ότι η «επόμενη ημέρα στον τουρισμό» θα φέρει στο προσκήνιο και αυτή την ανάγκη.
Ούτως ή άλλως όμως, η πραγματικότητα είναι αυτή διεθνώς, και θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν από τους tour operators, οι οποίοι θα πρέπει να διαμορφώσουν τα τουριστικά τους πακέτα έτσι ώστε πλάϊ στον πολιτιστικό τουρισμό, ή στον τουρισμό αναψυχής, να προσθέσουν νέες εμπειρίες για τους ταξιδιώτες του κόσμου. Η φύση και η προστασία της, δεν μπορεί παρά να αποτελέσουν ένα πολύ σοβαρό κεφάλαιο και για τον τουρισμό.
