Ξεσκονίζω το βιβλίο της ζωής μου! Χοντρό λογιστικό βιβλίο! Και κάνω τους λογαριασμούς. Πάντα με κερδίζει στα σημεία. Μάλλον απανωγράφει και με χρεώνει άδικα. «Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο» που μου έλεγε κι ο αφέντης μου! Μία σελίδα του με φέρνει πίσω στην Κρήτη, στα παιδικά μου χρόνια. Κείνα τα χρόνια της ανεμελιάς, της ομορφιάς και της ελευθερίας, κάτω από τις σειρήνες της χούντας, που τότε δεν καταλάβαινα τι σήμαινε και ήμουν στενοχωρημένη μόνο επειδή ο δάσκαλος κατέβασε τη νυφική φωτογραφία της βασίλισσάς μας, της Άννας-Μαρίας… Πόσο πολύ καμάρωνα κείνη τη φωτογραφία, δε λέγεται…
«Ο πραματευτής….» διαλαλούσε έξω το εμπόρευμά του και γω έτρεξα να δω τα νέα του εμπορεύματα, να τα καμαρώσω για να ξεχάσω τον πόνο μου και να φύγω απογοητευμένη που δεν είχα ούτε τρύπια δεκάρα για να αγοράσω έστω ένα κοκοράκι.
Πλησίασα την καρότσα με την πραμάτεια, ο Ξυλούρης τραγουδούσε ασταμάτητα τον πραματευτή, κι η φωνή του ακουγόταν πιο δυνατή, όσο πλησίαζα το μεγάλο φορτηγό.
Η χαρισματική φωνή του μπερδεμένη με τη φωνή του γυρολόγου και των γυναικών που ήρθαν να αγοράσουν την πραμμάτεια του που την «έκοβαν» με λάδι.
Οι γυναίκες του χωριού έφυγαν αφού πρώτα έκαμαν τα παζάρια τους, αντάλλαξαν το λάδι τους με ότι «πουσούνησαν» και γω μέσα από τις κουβαρίστρες, τα βελονάκια, τα ψιλικά λογιώ-λογιώ, τα τόπια από ύφασμα, τα ρύζια, και τα σαπούνια ξεχώρισα ένα βιβλίο με πορτοκαλί εξώφυλλο. «ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΑ ΑΣΤΡΑ» έγραφε με κεφαλαία γράμματα. Το έπιασα στα χέρια μου, το άνοιξα, το ξεφύλλισα και μετά το μύρισα. Μύριζε υπέροχα! Αυτή τη μυρωδιά δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Όπως δεν θα ξεχάσω και την κάθε λέξη του! Ήταν το πρώτο δικό μου βιβλίο. Το αγάπησα αμέσως και δεν μπορούσα να το αποχωριστώ. Για ώρες ξεχασμένη δίπλα στην καρότσα ρουφούσα κάθε του λέξη. Ένας έρωτας είχε γεννηθεί, που φαίνεται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Τόσο μεγάλη η δύναμη του βιβλίου και του αγαπημένου μου Μενέλαου Λουντέμη, που λες και πέρασε και εγκαταστάθηκε σε κάθε μου κύτταρο.
Η χαρούμενη τραγουδιστή φωνή του Ξυλούρη, διακόπηκε από την επίσης χαρούμενη φωνή του πραματευτή, που ανακοίνωνε την αποχώρησή του από το χωριό, που αυτομάτως σήμαινε τον αποχωρισμό μου από το βιβλίο του Λουντέμη, χωρίς να ξέρω το τέλος. Έβαλα τα κλάματα.
«Ίντα κάνεις εκειά μωρέ κοπελιδάκι;» με ρώτησε ο πραματευτής.
«Φύγε, για να κάμω στροφή, μη σε πατήσω» μου φώναξε νευριασμένα.
Παραμέρησα πιο κει σφίγγοντας στο στήθος μου δυνατά το βιβλίο που με είχε στείλει μέχρι τον ουρανό…
Από τα μεγάφωνα ακουγόταν τα λόγια του Ξυλούρη, ανακάτερα με τα λόγια επίπληξης του Γυρολόγου που μου ζητούσε πίσω το βιβλίο για να φύγει. Μα γω μουλαρωμένη το έσφιγγα πιο δυνατά.
«Δώσε το πράμα του αθρώπου» με διέταξε μια μαυροφορεμένη καμπούρα που μέχρι τότε την φώναζα «Θεία». Έτσι λέγαμε στο χωριό όλες τις ξένες γυναίκες. Ήταν κάτι παραπάνω από μια γειτόνισσα, πάντα κάτι με φίλευε, άρα με αγαπούσε, άρα έπρεπε να είναι με μένα σήμερα κι όχι με το γυρολόγο.
«Μα δεν πρόλαβα να το τελειώσω, το θέλω» ψέλλισα με τα μάτια βουρκωμένα.
«Δώσε το μωρή του αθρώπου να πάει στη στρατειά ντου…» μου είπε σηκώντας την κατσούνα που στήριζε το κουλουριασμένο σώμα της, απειλητικά.
«Το θέλω, δεν καταλαβαίνεις ότι το θέλω;» συνέχισα κλαίγοντας.
«Άμε στο καλό σου μπλιο…» μου είπε κι ο αγριάνθρωπος ο πραματευτής αρπάζοντας μου τον αγαπημένο μου Λουντέμη μέσα από τα χέρια. Του το έδωσα χωρίς καμία αντίσταση με την παράκληση να μην το πουλήσει.
«Και που θα τα βρεις τα δέκα φράγκα φουκαριάρικο!» μου είπε και χάθηκε μεσ’ τον αμαξωτό. Μέσα στο σύννεφο σκόνης ακουγόταν η λυπημένη φωνή του τραγουδιστή.
«Κουβαρίστρες, βελονάκια, ψιλικά πολλώ λογιώ, πήρα δρόμους και σοκάκια την αγάπη μου να βρω»
Κείνη τη μέρα βρήκα μια μεγάλη αγάπη, που την έχασα για λίγο, αλλά ήρθε και με βρήκε αργότερα μόνη της.
Η καμπούρα θεία έφυγε από την πλατεία επιπλήττοντάς με: άμε μωρή να βοηθήσεις την καημένη τη μητέρα σου κι άσε τα βιβλία. Όσοι δεν έχουνε πράμα να κάνουνε, διαβάζουνε….
Photo jarmoluk
