Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα”
Το φαινόμενο Στέλιος Κερασίδης
Θυμάμαι πριν χρόνια, όταν ζούσε ακόμα ο μεγάλος δάσκαλος της παραδοσιακής μουσικής και αυθεντία στο σαντούρι, ο Αριστείδης Μόσχος, ότι πήγαινα στην Σχολή του, στο Λαϊκό Σχολείο δίπλα στο αρχαιολογικό μουσείο της Πατησίων, και μάθαινα τουμπελέκι.Οι τοίχοι, γεμάτοι παραδοσιακά όργανα, και ο Αριστείδης Μόσχος σαν φιγούρα θεατρική, ανάμεσα στα μπουζούκια και τα νταούλια. Τότε, ερχόταν τα απογεύματα στο Λαϊκό Σχολείο ένα κοριτσάκι με την μητέρα του. Πολύ όμορφο κοριτσάκι, γελούσε πολύ, μιλούσε πολύ και χαιρόσουν να το κοιτάζεις. Η Αρετούλα. Ήταν η πιο μικρή μαθήτρια του Λαϊκού Σχολείου. Τελείωνε τα μαθήματά της και την έφερνε η μητέρα της να μάθει σαντούρι. Εμείς, οι μεγάλοι, τελειώναμε το ωράριό μας και προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπο να γεμίσουμε κενά, να βρούμε χόμπυ, να κάνουμε κάτι που θέλαμε από παιδιά… Η Αρετούλα είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο τέχνης, με το σαντούρι της, που όταν δεν είχε χρόνο ο κύριος Μόσχος, την άφηνε να διδάσκει τους μεγάλους. Και ήταν πραγματικά ένα θέαμα που δεν ξεχνιέται εύκολα. Ίσα που φαινόταν πάνω από το σαντούρι, και μπροστά της οι μαθητές από 30 χρόνων και πάνω… Χαιρόσουν να την ακούς γιατί ξεχείλιζε αυτοπεποίθηση, ακουμπώντας σταθερά στα χέρια των γονιών της που υποστήριζαν την προσπάθειά της.
Η Αρετούλα είναι σήμερα η Αρετή Κετιμέ. Και ο λόγος που την αναφέρω, είναι γιατί -αν θαύμασα κάτι τότε, που την γνώρισα- ήταν η έγνοια των γονιών της. Θυμάμαι μας έλεγε ο κύριος Μόσχος, όλο θαυμασμό “πήραν ένα μεγάλο τραπέζι, οι γονείς της, και στερέωσαν πάνω το σαντούρι, ένα πολύ μεγάλο σαντούρι, τόσο που δεν το έφτανε η Αρετούλα”… και ασχολήθηκαν οι γονείς της, να το φτιάξουν, να το καρφώσουν, να το στήσουν, να το περάσουν βερνίκι, να το στενέψουν, θυμάμαι, για να μπορεί χωράει κάπου, και -εν τέλει- να στήσουν την καριέρα της μικρής Αρετούλας, έτσι που σήμερα να μπορεί να πει πια “ναι, είχα ένα ταλέντο και το εξέφρασα”. Είναι πηγή καθαρού νερού αυτοί οι γονείς. Αυτό ήθελα να πω με αυτή την μικρή ιστορία, πριν αναφερθώ στο φαινόμενο Στέλιος Κερασίδης. Οι άνθρωποι που σε σπρώχνουν να εκφραστείς, είναι άξιοι για πολλά “ευχαριστώ”.
Είναι φυσικό ότι θα μεγαλώσεις, και αν έχεις πάθος για την τέχνη σου θα προσπαθήσεις, θα, θα… αλλά αν εξ αρχής έχεις τα φτερά της ώθησης από τον κύκλο σου, αυτό είναι ανεκτίμητο δώρο.
Και πάμε τώρα στον μικρούλη Στέλιο Κερασίδη, το αγοράκι, τον πιο μικρό πιανίστα που έπαιξε ποτέ στο Κάρνεγκι Χωλ της Νέας Υόρκης και στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ του Λονδίνου. Το αγοράκι που έχει γεμίσει τους τοίχους του τρόπαια, βραβεία, αναμνηστικές πλακέτες και τα αυτιά του με πολλά χειροκροτήματα. Το παιδί που έμαθε με πειθαρχία ότι το ταλέντο, προϋποθέτει και συστηματική δουλειά. Το παιδί όμως που πρέπει να ακούσουμε να παίζει μουσική, και να σταματήσουμε πια να γοητευόμαστε από “το νεαρό της ηλικίας του”. Το φαινόμενο δεν είναι στους αριθμούς.
Ο Στέλιος Κερασίδης (και όχι “ο μικρός Στέλιος Κερασίδης”) γράφει δική του μουσική από τεσσάρων χρόνων. Μάλιστα το BBC World επέλεξε την μουσική που έγραψε κατά την περίοδο της καραντίνας της πανδημίας, για να ντύσει μουσικά το κεντρικό ειδησεογραφικό του δελτίο.
Ο Στέλιος Κερασίδης είναι άξιος για πολλά συγχαρητήρια, γιατί θυσιάζει ανέμελο ελεύθερο χρόνο για να δουλέψει για την αγάπη του. Και φυσικά, γιατί έχει ταλέντο. Γιατί είναι μουσικός με όραμα.
Όταν ο μουσικός είναι “γνωστός” μας (ανήκει στην δική μας εθνική οικογένεια, δηλαδή, ή και χρονικά είναι ταυτόχρονός μας), μας είναι δύσκολο να το πιστέψουμε αυτό. Για έναν Αμαντέους Μότσαρτ μας είναι πιο εύκολο, γιατί ήταν μακρυά, και έζησε πολύ καιρό πριν. Όπως το “ουδείς προφήτης στον τόπο του” δηλαδή. Αλλά εύχομαι από καρδιάς ο Στέλιος Κερασίδης να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, και πέρα από σύνορα, ακούγοντας μόνο την καρδιά του και την όμορφη μουσική που βγάζουν τα χέρια του όταν αγγίζουν το πιάνο. Και τίποτα άλλο.
Ο Στέλιος Κερασίδης είναι εννέα χρόνων. Αλλά αυτό το άρθρο δεν είναι γι’ αυτόν. Είναι για τους γονείς. Για τους γονείς του Στέλιου Κερασίδη, για να τους εκφράσουμε ένα τεράστιο “ευχαριστώ” που άκουσαν την ευαισθησία του παιδιού τους και την βοήθησαν να ανθίσει. Που δεν την κατέπνιξαν υπό το φως της καθημερινής αναγκαιότητας, του τύπου “με τόσα προβλήματα να μας απασχολούν, ποιός έχει μυαλό για πιάνο τώρα”… Ευχαριστούμε τους γονείς του Στέλιου Κερασίδη που αποφάσισαν όχι απλώς να μεγαλώσουν ένα παιδί, αλλά να το αγαπήσουν τόσο που να του δώσουν ευκαιρίες για να γίνει αυτό που θέλει. Και τέλος, είναι ένα άρθρο προς τους γονείς όλου του κόσμου. Μια παράκληση, να μην αγνοούν τα ταλέντα των παιδιών τους. Να τα ακούν, να ανταποκρίνονται στις ευαισθησίες τους, να τους δίνουν ώθηση να εκφράζονται, να τους δίνουν ώθηση να κάνουν τα ταλέντα τους πράξη.
Είναι, τέλος, ένα άρθρο, που με αφορμή “το παιδί” και “την ελπίδα”, όπως λέει ο τίτλος, και με αφορμή τον Στέλιο Κερασίδη, εύχεται από καρδιάς να μπει τέλος στα τόσα πολλά απωθημένα μας, από πράγματα που δεν είπαμε, από πράγματα που δεν κάναμε.
Αγαπητέ Στέλιο, είσαι πολύ μεγαλύτερος από το ύψος και την ηλικία σου. Σε ευχαριστούμε και ελπίζουμε να συνεχίσεις να μας χαρίζεις μουσική, απολαμβάνοντας την πορεία σου.
