Η ζωή ένα ταξίδι…
Το τέλος να ‘ναι μια αρχή…
Ποιος ξέρει πια να πει…
Κόκκινο πάλι χρώμα ρέει στα πάθη…
Κόκκινο φιλί σημάδεψε τα χείλη,
Κόκκινα μάγουλα βαφτίστηκαν στην έξαψη.
Φταίει η Άνοιξη ;
Ο έρωτας γλυκά, μυστικά θωπεύει τ’ άστρα,
ξυπνά τη μέρα, που κοιμάται με δάκρυα στα κάστρα…
Θάλασσες γκρίζες γέμισε ο ουρανός,
αναμμένες λαμπάδες ζητάει ο καιρός…
Άνοιξη, κορμιά αγκαλιασμένα,
άλογα αδάμαστα τα χείλη της για σένα…
Η άρνηση, ίσως γίνει συγκατάβαση μπρος στης φύσης το απόλυτο όργιο…
Η σκέψη σου ανάβαση στης καρδιάς της τον πύρινο θρόνο.
Η σκέψη της κατάβαση στης καρδιάς σου το στερνό απάγγιο…
Κόκκινο, έσταξε στα μάγουλα η ηδονή..
Κόκκινο εκείνη με εσένα μαζί.
Η Μία και Μοναδική, χωρίς γιατί.
photo Nennieinszweidrei / https://pixabay.com