Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μεγάλη έξαρση της νεανικής επιθετικότητας καθώς τα περιστατικά bulling αυξάνονται ραγδαία. Είναι λυπηρό εκτός από επικίνδυνο…
Φαίνεται, όμως, πως το ίδιο συμβαίνει και με την παιδική επιθετικότητα. Αυξηντικές τάσεις και στις δύο περιπτώσεις.
Δεν είμαι παιδοψυχολόγος και το μόνο που δικαιούμαι είναι να τοποθετηθώ βάση κοινής λογικής και ως «εκπαιδευόμενος», σε καθημερινή βάση, γονέας.
Δεν ξέρω αν όσα διαβάζεις σε βρίσκουν σύμφωνο, όμως πιστεύω πως θα πρέπει να προσπαθείς να διαβάζεις τα σημάδια, να κοιτάς τα μάτια του παιδιού σου, να παρατηρείς την συμπεριφορά του κάθε μέρα και κάθε ώρα…
Το να είσαι γονιός δεν σπουδάζεται, δεν έχεις προϋπηρεσία, δεν γνωρίζεις καμμία τακτική, δεν υπάρχει εγχειρίδιο. Από την πρώτη μέρα που θα αγκαλιάσεις το παιδί σου θα κυκλοφορείς με ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι σου.
«Το κάνω σωστά;»
«Πρέπει να το λέω αυτό;»
«Άραγε τι νοιώθει;»
«Πονάει;»
«Γιατί το έκανε αυτό;»
«Γιατί είπε ψέμματα;»
«Μεταφέρω σωστά όλα όσα θέλω να του μάθω;»
Η ανάπτυξη του παιδιού γίνεται προτεραιότητα και οι συνθήκες αλλάζουν άρδην ανα πάσα ώρα και στιγμή μέχρι τα βαθιά σου γεράματα…
Κι όταν φτάνει πια σε εκείνη την ηλικία που θα ξεκινήσει την σχολική του ζωή αρχίζει η καθημερινή ανησυχία..το παιδί θα βρίσκεται σε άλλο περιβάλλον για πολλές ώρες της ημέρας χωρίς εσένα…
Είναι η στιγμή που θα σκεφθείς αν τα εφόδια που του έχεις δώσει και που συνεχίζεις να δίνεις, οι αρχές , οι βάσεις, θα χρησιμοποιηθούν από ένα τόσο δα μικρό μυαλουδάκι, αν θα είναι οχυρωμένο στις προκλήσεις, αν θα μπορεί να διεκδικεί το δίκαιο του, αν θα μπορεί να συμπεριφέρεται σωστά στο μικρό του κοινωνικό σύνολο.
Ξάφνου αντιλαμβάνεσαι πως το παιδί σου πέφτει θύμα ενδοσχολικής βίας για κανένα προφανή λόγο…κάποια άλλα ή κάποιο άλλο έχει αναλάβει τον ρόλο του/της αρχηγού στην τάξη και άρα προσπαθεί να επιβληθεί σε όλα τα υπόλοιπα.
Τα παιδιά με παρόμοιες τάσεις θα γίνουν η ουρά του/της αρχηγού ενώ τα υπόλοιπα θα διασπαστούν σε μικρές παρέες προσπαθώντας να αντισταθούν.
Και οι γονείς στα παράπονα θα απαντούν: «έλα μωρέ παιδάκια είστε, παίξτε μαζί, θα τα βρείτε…»
Όχι αγαπητοί μου, μην βαριέστε να ασχοληθείτε…τα παιδάκια δεν θα τα βρουν…κάποια θα μάθουν να υποκύπτουν στην θέληση του ενός ή της «συμμορίας» του, κάποια θα ακολουθήσουν το κακό παράδειγμα λόγω αδυναμίας ή έλλειψης πληροφοριών από το οικογενειακό τους περιβάλλον και κάποια θα απομονωθούν φοβισμένα..
Άρα εμείς οι γονείς τι κάνουμε;
Εμείς οφείλουμε να οχυρώνουμε τα παιδιά μας, να τα ακούμε για κάθε μικρό ή μεγάλο παράπονο.
Η κακοποίηση δεν είναι μόνο σωματική, είναι και λεκτική.
Το bulling δεν είναι μόνο το ξύλο ή το φτύσιμο, είναι και οι χειρονομίες , είναι και ο εκφοβισμός, είναι και ο εκβιασμός….
Από την άλλη, μπορεί εσύ να έχεις ένα παιδί επιθετικό, ένα παιδί που στο σχολείο θα προσπαθήσει να επιβληθεί έναντι των άλλων, θα κοροϊδέψει, θα χειροδικήσει, θα βρίσει, θα εκβιάσει ή θα παρουσιάσει επιθετική συμπεριφορά γενικά, ακόμη και στους δασκάλους του….σκέψου!
Μήπως είσαι εσύ η πηγή του προβλήματος;
Μην αφήνεις τον χρόνο να περνά! Ξεπέρασε παρωχημένες ιδέες και ταμπού για τους παιδοψυχολόγους ή τους παιδοψυχιάτρους.
Ζήτα βοήθεια για σένα, την οικογένεια σου και τα παιδιά σου.
Μην μένεις σε εκείνα τα λόγια που μας έλεγαν κάποτε «έλα μωρέ παιδιά είναι»! Και μην ξεχνάς πως ένα παιδί δεν έχει συναισθηματικές αντιστάσεις, δεν έχει ολοκληρωμένο ψυχικό κόσμο, είναι άπειρο! Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα και καταστάσεις που δεν γνωρίζει ακόμη.
Μην αφήνεις τον χρόνο να περνά και βρεθείς προ εκπλήξεως.
Άκου και δράσε, δες και δράσε, μάθε και δράσε.
Ζήτα βοήθεια από ειδικούς.
«Τα παιδιά δεν θα τα βρουν»
photo gralt / https://pixabay.com
