«Άπιτε»*
Είναι αναμφισβήτητο ότι η Πατρίδα μας (αλλά και άλλες χώρες) αντιμετωπίζει μια νέα φασιστική απειλή, ίσως χειρότερη από αυτή του Β΄ΠΠ, γιατί η τωρινή είναι πιο ύπουλη και οδηγεί σε αργή, αλλά μεθοδευμένη υποδούλωση χωρίς καν πυροβολισμό μέσω της οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής γενοκτονίας.
Ήδη η εκπόρθηση του «κάστρου» άρχισε με θύματα τα πιο ευάλωτα στρώματα του λαού : η ανεργία χτύπησε κόκκινο, άρχισε νέο κύμα μετανάστευσης και αφαίμαξης εργατικού δυναμικού, ιδιαίτερα εγκεφάλων, ενώ κλίμα φοβίας και ανασφάλειας πρυτανεύει που αγγίζει τα όρια τρομοκρατίας. Περίπου 25 % είναι οι άνεργοι πτυχιούχοι, οι νέοι, γενικότερα, αποφεύγουν να δημιουργήσουν οικογένεια εξαιτίας της οικονομικής μιζέριας που επικρατεί στη χώρα και αναζητούν αντικοινωνικές λύσεις, η χώρα συρρικνώνεται δημογραφικά και κατακερματίζεται κοινωνικά, οι αυτοκτονίες αυξάνονται αλματωδώς καθώς και τα ψυχικά νοσήματα, ενώ η εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά έχουν πάρει δραματικές διαστάσεις.
Παράλληλα, η επίλυση των εθνικών μας προβλημάτων παραπαίει και ανατίθεται ατελέσφορα σε κερδοσκοπικά γραφεία του εξωτερικού. Η αιτία: διεφθαρμένα, ηττοπαθή κομματικά και συντεχνιακά κυκλώματα εξουσίας και κερδοσκοπίας λειτούργησαν εφιαλτικά και το κάστρο έπεσε από μέσα. Μπροστά στο «πολεμικό» αυτό κλίμα, στη σοβαρή απειλή για την Πατρίδα μας, ο λογοτεχνικός κόσμος τι κάνει και τι πρέπει να κάνει; Επίκαιρο το περίφημο του Βάρναλη, «δειλοί, μοιραίο κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα». Δυστυχώς, εμφύλια και μετεμφύλια σύνδρομα και αγκυλώσεις εξακολουθούν να διχάζουν και κατακερματίζουν τους λογοτέχνες. Μολονότι έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες από συνετούς, λογοτέχνες, με γνήσιες ενωτικές, πατριωτικές προθέσεις, για -επιτέλους- κοινή συνεργασία όλων των σοβαρών λογοτεχνικών φορέων, ακόμη δεν ευοδώθηκαν.
Οι φατριασμοί συνεχίζονται και όσοι τολμούν να καταγγείλουν ανορθόδοξες τακτικές αντιμετωπίζονται από σοβαροφανή, υφόπληκτα ηγετικά κυκλώματα ιεροεξεταστικά. Ακόμη, προτάσεις για συλλογική εκδοτική προσπάθεια των παραπάνω φορέων αντιμετωπίζονται αρνητικά από προστατευόμενους ισχυρών εκδοτικών οίκων που έχουν ανάγει σε υπέρτατη τέχνη και επιστήμη το «όποιος πληρώνει, προβάλλεται και πουλάει».
Σπουδαίοι λογοτέχνες παραμένουν αφανείς εκτός εκείνων που ανήκουν σε κομματικούς ή συντεχνιακούς μηχανισμούς προβολής και επικράτησης με χολυγουντιανές, ανταγωνιστικές μεθόδους κατασκευής «προτύπων» και «πρωταγωνιστών» που «πουλάνε», ενώ θα έπρεπε να επιδιώκεται, αξιοκρατικά, συλλογική προβολή του ελληνικού λογοτεχνικού κόσμου.
Επίσης, σοβαρά λογοτεχνικά περιοδικά αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης εκτός των «παραξίαν ευτυχούντων» με αδιαφανείς κρατικές κ.λπ. επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις σε βάρος της αξιοκρατίας και της ηθικής. Μήπως, λοιπόν, είναι ύψιστη ώρα για μια μαζική αντίδραση και αντίσταση όλων των υπεύθυνων λογοτεχνών που νοιάζονται για το μέλλον της Πατρίδας, ξεπερνώντας ναρκισσιστικές κ.ά. διαλυτικές τάσεις, να κατέβουν στις πλατείες μαζί με το λαό, του οποίου πρέπει να αφουγκράζονται τα προβλήματα και να είναι εκφραστές, εμπνευστές και ταγοί και όχι ουραγοί;
Δεν θα ήταν καίρια χρήσιμο ένα πανελλήνιο συνέδριο λογοτεχνών- το συντομότερο – με πρωτοβουλία της ΕΕΛ σε συνεργασία με τις άλλες σοβαρές οργανώσεις καθώς και με σοβαρά λογοτεχνικά περιοδικά για εποικοδομητικές προτάσεις εξόδου από τη γενικότερη κρίση;
* Το περίφημο του Περικλή : ξεκινήστε, κάντε μια νέα αρχή
photo irinashutko, https://pixabay.com
