Ενός λεπτού σιγή
Για τα πλοία που ποτέ δεν άραξαν γιατί δεν βρήκαν λιμάνι απάνεμο
Και στου πελάγους τη μέση στέκονταν
κρατώντας ψηλά της περηφάνιας τα φλάμπουρα,
αφήνοντας την εμπιστοσύνη λεύτερη
να αγκαλιάσει τη βαριά την άγκυρα,
καθώς με λαχτάρα έμπηγε τα σιδερένια μέλη της
στου βυθού την κινούμενη άμμο,
τη γεμάτη παγίδες, υποσχέσεις και θέλγητρα
Ενός λεπτού σιγή
Για τα φώτα που ποτέ δεν άναψαν,
Για τα σκοτάδια που ποτέ δεν σκόρπισαν
Για τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν άτεχνα σε υγρά κατακόκκινα χείλη
Και με δάκρυα έσμιξαν στων χλωμών παρειών
τα βαθειά και υφάλμυρα αυλάκια
Ενός λεπτού σιγή
Για τα παιδιά που μεγάλωσαν βίαια,
αμαρτίες του κόσμου σηκώνοντας
στις μικρές και αθώες τους πλάτες
Με σταγόνες μοναχά ουρανού και ψίχουλα μοναχά ηλιαχτίδων
Λιμοκτονώντας από θάματα κι ονείρατα
στου παραδείσου τα Ηλύσια Πεδία
Ενός λεπτού σιγή
Για τα ρόδα που λογίζονταν αμάραντα
ξεγελώντας με το άλικο χρώμα τους
Και το άρωμα που μεθούσε παραλύοντας
των ανθρώπων τα ευαίσθητα μέλη
Μα τα αγκάθια τους επιμελώς κι εντέχνως τα έκρυβαν
με καταπράσινους μηνυμάτων φακέλους
Ενός λεπτού σιγή
Για όσα μαχαίρια και όπλα διασταυρώθηκαν
με αγγέλων φτερά ολόλευκα
προμηθεύοντας με διαβατήριο παράνομο
τους λιποτάκτες ελπίδων
Κι ενός λεπτού ακόμα σιγή
Για αυλαίες που πρόωρα έπεσαν
Χωρίς καν να ακουστεί χειροκρότημα
Γιατί οι αίθουσες μικρές και στενές αποδείχτηκαν
για να φωλιάσουν χελιδόνια χαρούμενα
μαντατοφόροι μιας πρόωρης άνοιξης
που εκθρόνιζε ανεξήγητα
παγωμένες των χειμώνων ημέρες
Και τούτη την άναρχη ώρα…
Ενός λεπτού κραυγή
Για την ανθρωπιά που παίρνει ξανά το δρόμο της προσφυγιάς
Ακολουθώντας κατατρεγμένων πρόωρα καραβάνια.
Και για την ψυχή που βυθίζεται στου βούρκου τα λασπόνερα
Ενώ θα μπορούσε να λούζεται σε καθάριας πηγής τα διάφανα δάκρυα
Πόσο κοστίζουν άραγε τρία χαμόγελα στον ήλιο;
photo by Peggychoucair, https://pixabay.com
