Πόσο ενθαρρυντικό που αφιερώνουμε μια ολόκληρη ημέρα για να γιορτάσουμε την ποίηση και την επίδρασή της στις ψυχές μας. Η ποίηση, σαν καμβάς των συναισθημάτων και των σκέψεων, έχει τη δύναμη να αγκαλιάσει την ανθρώπινη ψυχή με τρόπο μοναδικό και βαθύ.
Στην ημέρα αυτή, αντικείμενο εορτασμού παγκοσμίως, οι άνθρωποι ενώνονται για να γιορτάσουν την τέχνη της λέξης, την οποία οι ποιητές χρησιμοποιούν για να εκφράσουν τις βαθύτερες σκέψεις και συναισθήματά τους. Η ποίηση διασχίζει το χρόνο και τον χώρο, συνδέει διαφορετικούς πολιτισμούς και παρέχει μια γλώσσα που αντιλαμβάνεται κάθε ανθρώπινη ψυχή, ανεξαρτήτως πολιτισμικών διαφορών.
Η ποίηση είναι πολύ περισσότερο από απλά λέξεις σε μια σειρά. Είναι η μελωδία της ανθρώπινης ύπαρξης, ο παλμός των συναισθημάτων και η αντανάκλαση του κόσμου μέσα από τη ματιά του ποιητή. Μέσω της ποίησης, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν την ομορφιά, τη θλίψη, την απορία και την ελπίδα σε μια κοινότητα συναισθημάτων και ιδεών.
Από τον Όμηρο και τα αρχαία επικά έργα μέχρι την Emily Dickinson, τον Pablo Neruda και τους σύγχρονους ποιητές, η ποίηση έχει τραβήξει την προσοχή και την καρδιά των ανθρώπων. Στις στιγμές χαράς, πένθους, αγάπης και μελαγχολίας, η ποίηση παρέχει έναν ασφαλή και καθησυχαστικό καταφύγιο.
Η Ημέρα Ποίησης αποτελεί μια υπενθύμιση για να εκτιμήσουμε τη δύναμη των λέξεων και την ικανότητά τους να αγγίζουν τις ψυχές μας. Ας γιορτάσουμε λοιπόν αυτή την εξαιρετική μορφή τέχνης που ενώνει, εμπνέει και αγκαλιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη με μοναδικό τρόπο.
Αγάπη και Εγκατάλειψη
Στο βάθος της καρδιάς, ένα τραγούδι ψιθυρίζει,
Συνθέτοντας μια ιστορία αγάπης και πόνου.
Στην αχτίδα του φεγγαριού, οι σκιές χορεύουν,
Κρατώντας μαζί τις μνήμες του παρελθόντος.
Όνειρα που ανθίζουν σαν άνθη στον κήπο της ελπίδας,
Σε κάθε ανάσα, ένα τραγούδι της αγάπης περνά.
Αλλά ο χρόνος, ο αόρατος κλέφτης, παίρνει τον φόρο του,
Και η απόσταση απόμεινε, ως τον κόσμο να χαθεί.
Μέσα στη σιωπή της νύχτας, οι σκέψεις αλυσίδων αλλάζουν,
Αγκαλιάζοντας τη μοναξιά, παίρνοντας το πέρασμα του χρόνου.
Αλλά ακόμα και στο σκοτάδι, ένα φως ακόμα λάμπει,
Η αγάπη, πάντοτε παρούσα, ακόμα και όταν η καρδιά πονά.
Και έτσι συνεχίζει ο χορός της ζωής, με τα υψηλά και τα χαμηλά,
Κρατώντας την ελπίδα ζωντανή μέσα στην αντίξοα καιρικά.
Γιατί η αγάπη είναι η αληθινή μας πατρίδα, ο καρπός της καρδιάς μας,
Και παρά την εγκατάλειψη, πάντα εκεί, να μας αγκαλιάσει στο τέλος.
συγγραφέας: Ιωάννα Λαζάρου
photo valerioerrani / https://pixabay.com
