Μοιάζεις με πικρή ξενιτιά, σαν φεύγω απ’ το ελληνικό μπαλκόνι…
Αχ, θλιμμένη μου ντοματιά, γιατί μου μαραζώνεις;
Ημερολόγιο η αναμονή… Επιθυμείς τα μάτια μου νερό
Για να ξεδιψάσουν τον πόνο λησμονιάς
Όμως νιώθω με μαλώνεις…
Σαν μου μαραζώνεις.
Φυσά, παγωμένο αγέρι απόψε
Κρυώνουν, τα φύλλα σου ψυχή μου;
Να σε προστατέψω θέλω κι απλώνω μαντήλι λευκό της καρδιάς.
Πιάνει καταιγίδα…
Δάκρυα… δάκρυα… δάκρυα…
Γλυκιά μελωδία ηχούν… Για εσένα τραγουδούν
Να ζεσταίνουν της απουσίας τον νου…
Στο χώμα σου φυλαχτό φύτεψα μωβ βασιλικό, να νιώθεις για ταίρι
στης αίσθησης σου καρτέρι…
Και μια πιπεριά για όταν έχει συννεφιά,
να σου απλώνει της φιλίας το χέρι…
Αχ, θλιμμένη μου ντοματιά, πονά η ξενιτιά.
Οι καρποί σου κύκλος ονείρων
Μάνταλα ζωής. «Αγάπη» με το χρώμα της επανάστασης
Και το πότε θα ‘ρθει η ανατροπή κατάστασης…
Κόκκινη… σαν πανσέληνος, που ξυπνά τ’ αγρίμι
Κόκκινη… ο χυμός σου ζεστό αίμα…
Κόκκινη… η ένταση γεύσης, στης απουσίας το φιλί
photo Panals, https://pixabay.com