Στο ξεφάντωμα του καρναβαλιού ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη αδυναμία… Το χαιρόμουν επιλεκτικά, μ’ ένα δικό μου κριτήριο και μέτρο. Ως ένθερμη λάτρης του θεάτρου, είναι η μόνη μεταμφίεση που αποδέχομαι αβίαστα, αφού εκείνο υπηρετεί και μια υψηλή τέχνη. Κάτι όμως με απωθούσε στο προσποιητό, στη μάσκα και συχνά στο κιτς της Αποκριάς. Γέμισε, θα μου πεις, η ζωή μας από “μασκαράδες” που υποδύονται άλλον αντί εαυτού…
Σε μένα, που λες, η φασαρία του ξέφρενου πλήθους, το ξεσάλωμα της μάζας, η εκκεντρικότητα και η αμετροεπής ασέβεια ήταν ξένα. Λες κι αδημονεί ο άνθρωπος μια εθιμική ελευθερία, για να αποφυλακίσει το κομμάτι του κατώτερου εαυτού του που θα βγει να σκοτώσει τους ηθικούς φραγμούς.
Διονυσιακά απομεινάρια του σήμερα κι ανόητες υπερβολές που καθόλου δε ζήλεψα, αντίθετα, μου τάραζαν παιδιόθεν την εσωτερική ισορροπία, αισθητική και αρμονία. Για να μην πιάσω στο στόμα μου τη δυτικοφερμένη και Ριο-μιμούμενη κακέκτυπη έκδοσή τους -εξαιρώ το βενετσιάνικο, χάριν φινέτσας και ποιότητας… Η επανάληψη δε των ίδιων “que te la pongo” ασμάτων, βουίζει κάθε χρόνο στ’ αυτιά μας σαν ηχητική μάστιγα, που ούτε καν ασχοληθήκαμε με τη χυδαία σημασία των στίχων τους. Όσο για τα σχολεία, ένα “Heeeey Macarena” σφυροκοπάει στα διαλείμματα των μικρών μαθητών. Κι αν τό ‘χεις στη γειτονιά σου, ατύχησες! Τρέχει το ηχείο και σ’ ακολουθεί σαν εφιάλτης, τρυπώνει ένα τσιριχτό “aaaayy” σε κάθε γωνιά του σπιτιού σου, κι εσύ κάνεις τεμενάδες στον χρόνο ν’ αρπάξει απ’ το μαλλί την Καθαρή Δευτέρα, να σου τη φέρει σηκωτή μια ώρα αρχύτερα…
Από την άλλη, στη σοβαρή διάσταση του θέματος, υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή, που με κάνει να ασπάζομαι και να απολαμβάνω κάθε τοπική αποκριάτικη παράδοση, από κείνες που εξακολουθούν, πιστές στο ραντεβού τους, να αναβιώνουν όμορφα και συντονισμένα.
Κάθε τοπικό έθιμο, απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας, που μυρίζει αισθητική και συμβολισμούς. Αξίες σεβαστές, που έρχονται απ’ το μακρινό παρελθόν κι έχουν να πουν μια ιστορία. Κάπως έτσι και καθώς η Αποκριά φτάνει στην εκπνοή της, οι μάσκες πέφτουν κι ο καρνάβαλος καίγεται πανηγυρικά. Εντούτοις, πάντα αναρωτιόμουν με σκωπτική διάθεση…
“Γιατί οι άνθρωποι τον περιφέρουν και τον πανηγυρίζουν τόσο, αφού στο τέλος τον καίνε μετά μανίας;;;”.
photo https://lifo.gr
