Τι συμβαίνει σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς και δεν στέκει καμμία αξία;
Τι έχει κάνει τους ανθρώπους να παραστρατήσουν από την ανθρωπιά τους και μην νιώθουν πια τους διπλανούς και ,συχνά, ούτε τον εαυτό τους ;
Τα ερωτήματα, σαφέστατα, δεν είναι τωρινά, ωστόσο είναι, πλέον, τραγικά πιο έντονα.
Οι ανθρώποι γυρίζουν την πλάτη σε κάθε ανθρώπινη αξία. Η κατανόηση, η ενσυναίσθηση, η ηθική, η αγάπη για το φίλο, σύντροφο ή ακόμη και για τον διπλανό βρίσκονται σε λήθη.
Υπάρχει μια κούφια περιπλάνηση ανάλογα με το συμφέρον του καθενός άλλοτε οικονομικού κι άλλοτε υπαρξιακού. Η μοναξιά, η γωνιά, η αναισθησία ή, αν θες, η ανυπαρξία έκφρασης συναισθημάτων έγιναν Μότο και κυρίως νοοτροπία ζωής. Ωστόσο, εκφράζονται άπλετα τα αρνητικά συναισθήματα…
Στον δρόμο τα «γαλλικά» δίνουν και παίρνουν ώσπου να βγουν όπλα, οι κουβέντες βαριές, η χειροδικία εύκολη…
Στην εργασία αθέμιτος ανταγωνισμός, ρουφιανιά και κατηγορίες.
Στην καθημερινότητα στρες, αμφιβολία, αβεβαιότητα, αναταραχή. Ζευγάρια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, καυγάδες και ενδοοικογενειακή βία.
Παιδιά αλλοπαρμένα, επιθετικά ή απομονωμένα φωτογραφίζουν την εικόνα του περιβάλλοντος που ζουν.
Άνθρωποι που μιλούν μόνοι περπατώντας, δεν βλέπουν μπροστά τους και διασχίζουν τις λεωφόρους ταχείας κυκλοφορίας από οποιοδήποτε σημείο, με ασήκωτο βάρος στους ώμους και το βλέμμα τους χαμένο.
Ταυτόχρονα τρομοκρατία όλες τις ώρες και μέρες από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας.
Έρχεται πόλεμος, ετοιμάστε ΚΙΤ 72 ωρών, δεν θα έχετε ρεύμα ή νερό. Είναι ξεκάθαρο ότι μας πολεμούν και το καταφέρνουν να μας νικούν.
Μας νικούν γιατί χάνεται η ψυχή μας , ξεχνάμε την πίστη μας, τις αξίες μας και την ηθική μας.
Ξεχνάμε να αγαπάμε και να μοιραζόμαστε, να αλληλεπιδρούμε, να αγκαλιάζουμε. Φοβόμαστε μην το συναίσθημα μας το πατήσουν, το προσβάλλουν, το εκμεταλλευτούν…
Φόβος σε κάθε βήμα.
Οσο πάει και αλλάζει η ανθρωπότητα, μεταλλάσσεται σε ένα εγωπαθές μίγμα αγριότητας, μισαλλοδοξίας, πεσιμισμού, απέραντης μοναξιάς και θλίψης.
Άνθρωποι μισούν τους εαυτούς τους και όλους τους άλλους.
Ζήλια, κακομοιριά, μιζέρια και έχθρα.
Πας στην εκκλησία και κολάζεσαι από την αναισθησία του κοσμάκη, κολάζεσαι από τα άδεια βλέμματα, κολάζεσαι από την τζούφια πίστη.
Ολοι θέλουν να πάρουν τα βουνά αλλά περνούν από πάνω σου.
Πας διακοπές και αγανακτείς από την αγένεια και την κακοτροπιά. Ολοι μιλούν σε όλους λες και είναι δούλοι και παρακατιανοί.
Πας στο σούπερ μάρκετ και είναι έτοιμοι να αρπαχτούν με την/τον ταμεία, τον τυρά, τον κρεοπώλη, τον μανάβη..
Πας για καφέ και τους ακούς να μιλούν στους εργαζόμενους λες και τους χρωστούν…
Στις σύγχρονες κοινωνίες, ο άλλος γίνεται εχθρός.
Η καχυποψία, η βία, η μοναξιά και η ανωνυμία ενισχύουν την εσωτερική αγριότητα.
Η σύγχρονη αγριότητα δεν εκφράζεται με πρωτόγονες κραυγές, αλλά με εργοστάσια, πόλεμο, εξουσία και εκμετάλλευση. Η φύση υποφέρει, αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος ασθενεί ψυχικά και σωματικά.
Η “πρόοδος” γίνεται όπλο στα χέρια ενός πολιτισμού που χάνει τον ανθρωπισμό του.
Ποια είναι η ρίζα του κακού της ανθρωπότητας;
Νομίζω, η ανεξέλεγκτη εικόνα που δημιούργησε την πεποίθηση του «δεν βαριέσαι», που εντύπωσε μέσα μας πως, όλα τα αφύσικα είναι φυσικά, πως το να πουλάς σημαίνει να πουλιέσαι…
Νομίζω πως η αρχή του νήματος βρίσκεται στην τηλεόραση και την περιφρόνηση της κριτικής σκέψης του ανθρώπου με σκοπό την απόλυτη κατεύθυνση προς την απαξίωση της ίδιας της ζωής μας.
Αντί να ξυπνάμε κάθε μέρα και να κάνουμε τον σταυρό μας ευχαριστώντας τον Θεό (ο καθένας, βέβαια, μπορεί να ευχαριστεί όποιον ή ό,τι θεωρεί δημιουργό), να χαμογελάμε που τούτος ο πλανήτης μας δίνει απλόχερα την τελειότητα της ίδιας μας της ύπαρξης, εμείς απλά..ξεσκονίζουμε την σκόνη της προηγούμενης ημέρας απλά για να υπάρχουμε.
Στο τέλος γίναμε ακριβώς όπως τα ζώα.
Ζούμε με ένστικτο επιβίωσης. Ό,τι δεν εξυπηρετεί το “εγώ” περιθωριοποιείται ή καταστρέφεται. Η άγρια συμπεριφορά του ανθρώπου πηγάζει από τη βαθιά του απομάκρυνση από τη φύση — όχι μόνο τη φυσική, αλλά και την εσωτερική του φύση. Ο αστικός τρόπος ζωής, η τεχνητή κοινωνική δομή και ο συνεχής θόρυβος αποκλείουν τη σύνδεση με το “είναι”.
Ο άνθρωπος σήμερα είναι πιο άγριος από ποτέ — όχι επειδή ζει στη φύση, αλλά επειδή την έχει απορρίψει.
Η επιστροφή στην αυθεντικότητα, στη φύση, στον εαυτό είναι ίσως ο μόνος δρόμος για να εξανθρωπιστεί ξανά. Αν δεν αλλάξει, δεν θα επιβιώσει.
Όχι γιατί δεν μπορεί — αλλά γιατί έχει ξεχάσει πώς!
Η άγρια φύση του δεν κατοικεί πια στα δάση — φωλιάζει στις πόλεις, στις ψυχρές του αποφάσεις, στην απληστία που δεν χορταίνει. Έγινε κυρίαρχος χωρίς σοφία, θεός χωρίς έλεος. Χτίζει ουρανοξύστες, αλλά δεν κοιτά τον ουρανό. Πλημμυρίζει τη γη με πράγματα, αλλά πεινά για νόημα.
Ίσως η αληθινή επιστροφή να μην είναι σε κάποιο δάσος, αλλά σε μια ξεχασμένη εσωτερική σιγή — εκεί όπου ο άνθρωπος θυμάται ότι δεν ήρθε για να κυριεύσει, αλλά για να συμπορευτεί.
Γιατί όποιος ξεχνά τη φύση του, γίνεται πιο άγριος από το πιο άγριο θηρίο. Και μόνο όποιος σκύβει ξανά στο χώμα με σεβασμό και ταπεινότητα, έχει ελπίδα να ξαναγίνει άνθρωπος.
Κι αν κάποτε σωθούμε, δεν θα ’ναι γιατί προοδεύσαμε — θα ’ναι γιατί θυμηθήκαμε να περπατάμε ξυπόλητοι μέσα μας.
photo frimages, Image license by freepik.com
