Έχω χτίσει φωλιές και περιμένω
Και μια στιγμή ανυπότακτη κάποια πουλιά θα΄ρθούν
Το άγιο ένστικτο θα τα καθοδηγήσει
στα πυρηνικά εκείνα καταφύγια που χρόνια τώρα στήνω
με στέρεους αρμούς την υπομονή και το θάρρος,
για να αφήσουν εκεί ασφαλή τα αβγά της ζωής
να τα εκκολάψει της αλήθειας η φλεγόμενη μήτρα
Τούτη την παραγωγή πώς την περιμένω, σαν σπόρο διγενή.
Έχω μαζέψει λουλούδια απ΄τους αγρούς
Και μια στιγμή ανύποπτη κάποιος μαντατοφόρος άγγελος
κυνηγημένος από αξιοπρέπεια, πλεονάζουσα θαρρώ,
Θα΄ρθεί,
αναζητώντας ταριχευτές επηρμένων ονείρων
Κι εγώ, σαν έτοιμος από καιρό
Θα τα προσφέρω με αγάπη αστείρευτη
Έτσι, γιατί δεν έχω μάθει στη ζωή να διαφεντεύομαι,
αλλά να διαφεντεύω με τα δώρα που χαρίστηκαν
τις μέρες τις εφτά που καταγράφονταν
του φωτός οι παρθένες εκρήξεις
Έχω καλλιεργήσει χωράφια γόνιμα
με σπόρους λογής
Αγνά, καθαρά, χωρίς λιπάσματα και φάρμακα ύποπτα
Αφράτο το χώμα, άφθονο το νερό της βροχής
Κι η καρδιά, μόνο αυτή αφέντρα και πλανεύτρα
της ανάσας κρατά το σιδερένιο αλέτρι.
Εμπιστοσύνη υπαρκτή, αν και θα΄θελα πολύ να είναι δεδομένη
Ζητείται μόνο ειδικός να πονέσει τη γη
Να αντέξει το παράπονό της
Να αφουγκραστεί το δάκρυ της
Να σκουπίσει τον περίσσιο ιδρώτα της
Να αφαιρέσει απαλά τα ζιζάνια
που να περικυκλώνουν είθισται
τους πολλά υποσχόμενους καρπούς.
Η γνώση προχωρά
Μα είναι φορές που σφραγίζει των αισθήσεων τα όργανα
να μην ακούν, να μη βλέπουν κι ούτε και να νιώθουν
τους πληγωμένους στεναγμούς πανσέληνων ονείρων.
Ευτυχώς στης νύχτας την αναμάρτητη σιωπή
ακούγονται ακόμα τα φτερά αχθοφόρων αγγέλων.
photo by manfredrichter, https://pixabay.com
