Ο χρόνος κλέφτης
πληγωμένων ελπίδων
συνάμα χορηγός
σημαντικών, ασήμαντων στιγμών.
Μια ψεύτικη αχτίδα -τίποτα –
ανάμεσα στα ερείπια
της προδομένης ζωής
ένα δάκρυ – λύτρωση.
Ουρλιάζουν τα ερωτήματα «γιατί;»
απάντηση ζητούν στο «πώς και;…»
Μια μυρωδιά θανάτου
μαρτυρά τα μελλούμενα.
Ο χρόνος -νάτος πάλι-
σκούριασε τα ραγισμένα όνειρα
σε μνήμες που σιγοκαίνε
σε καντήλι επίπλαστης προσμονής.
Τραγούδι των ψυχών
μια λαθραία συνάντηση
στο σταυροδρόμι των καιρών!
Τέλος κι αρχή ταυτίστηκαν
ανάμεσά τους στιγμές
πίσω από μαγικό καθρέφτη
λανθασμένων ονείρων
σε τσίρκο «σαν πως υπάρχουμε»
–άραγε, αλήθεια;-
σε ουράνιο τόξο -ειρωνεία-
με αποχρώσεις του γκρι.
Σαν σκιά η ψυχή τρεμοσβήνει
όνειρο πληκτικό
μιας άνοιξης που έμεινε νεκρή.
Ζηλέψαμε μιαν ηλιαχτίδα
σε έναν ατέλειωτο χειμώνα.
Πού κρύφτηκε η ανάγκη μας
να δει τη δολοφονία της καρδιάς μας,
ασήμαντες επιθυμίες
ή μήπως ψέμα
στερούν το οξυγόνο μας
σε έναν κόσμο κλέφτη, υποκριτή
που δε διστάζει
να τσαλακώσει υπάρξεις
στο όνομα μιας ασύδοτης ελευθερίας!
photo sunbeamphoto / https://pixabay.com
