Όλος ο κόσμος περιμένει με ανυπομονησία τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς, να γίνει ένα με τις οικογένειες του να ζήσει την μαγεία που αναβοσβήνει στο ρυθμό των πολύχρωμων φώτων και στην ζεστή θαλπωρή της οικογένειάς τυλιγμένη από αγάπη και διακοσμισμένη απο ευχές…
Τα βράδια όλοι μαζί κουλουριασμένοι στον καναπέ με μία κουβέρτα πίνοντας ένα ζεστό τσάι ή λίγο κόκκινο κρασί γελάμε βλέποντας το ” Μόνος στο σπίτι ” και άλλα μοναδικά χριστουγεννιάτικα έργα καθώς το τζάκι δημιουργεί ζεστές αναμνήσεις .
Τα παιχνίδια με την τράπουλα, τα επιτραπέζια,γέλια φωνές αφήνουν χάδια απαλά .
Αυτά όλοι έχουμε στο μυαλό μας όταν έρχεται ο Δεκέμβρης φορώντας το λευκό του σακάκι.
Μα η υπενθύμιση που έρχεται αυτές τις μέρες απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας θυμίζει οτι υπάρχουν άνθρωποι που αυτές οι μαγευτικές μέρες μοιάζουν με χαμένες Κυριακές. Η μόνη ζεστασιά που έχουν είναι οι αναμνήσεις που κρατάνε μέσα σε δύο χέρια που τα χάιδεψε ο χρόνος και τις κρύβουν κάτω απ το μαξιλάρι τους σαν φυλαχτό πολύτιμο.
Τέσσεροι ψυχροί άσπροι τοίχοι ενός γηροκομείου ο απολογισμός της ζωής τους.
Άνθρωποι που εργάζονται για να τους δώσουν λίγη ευτυχία λίγο χαρά ένα ζεστό φαγητό και μια ξένη μα πολύτιμη αγκαλιά ειναι οι ήρωες των ημερών.
Ανεμοδαρμένα όνειρα σε ένα δωμάτιο μουχλιαζουν.
Κάθε ηλικιωμένος και μία ραγισμένη ιστορία, κάθε τοίχος και ένα δάκρυ που στεγνώνει η μοναξιά.
Για πολλούς απο αυτούς τους ανθρώπους το γηροκομείο είναι μία αναγκαστική επιλογή ,η μεγάλη για αυτούς καριέρα που διάλεξαν αντί για μία οικογένεια έλαβε τέλος!
Ανήμποροι να φροντίσουν τον εαυτό τους πια παραδίνονται σε ξένα χέρια που εργάζονται όσο καλύτερα μπορούν.
Το ίδιο ισχύει και για ανθρώπους που οι χωρισμοι στην ζωή τους έπαιξαν καθοριστικό ρόλο μέχρι να φτάσουν την πόρτα του γηροκομείου η κάποιου ιδρύματος.
Υπάρχουν και αυτοί που οι άσχημες καταστάσεις τους οδήγησαν εκεί και για την ακρίβεια τα ίδια τους τα παιδιά φορώντας φτερά κοράκου και με γνώμονα το συμφέρον άρπαξαν με περίτεχνους τρόπους την αδούλευτη για αυτούς περιουσία των γονιών τους διαγράφοντας όλες τις θυσίες που έγιναν για να μεγαλώσουν και τους πέταξαν εκεί που δεν άξιζαν.
Ακούμε συχνά ιστορίες για οικονομικές δυσκολίες που φέρουν τους γονείς σε ένα γηροκομείο, οι δυσκολίες κάποια στιγμή τελειώνουν και αρχίζουν οι δικαιολογίες για να μην επιστρέψουν ποτέ σπίτι τους. Ένα (εμπόδιο) που δεν θέλουν τα παιδιά να κουβαλήσουν . Όσες αξίες και ιδανικά να δώσεις σε ένα παιδί δεν σημαίνει πως όταν μεγαλώσει θα τα τηρήσει.
Ο γονιός οφείλει να βοηθήσει στην παιδεία και τον χαρακτήρα του παιδιού του.
Θα του δείξει προς πια κατεύθυνση θα κινηθεί και με ποια όπλα θα κερδίσει τις αξίες και θα αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής.
Όταν το παιδί μεγαλώσει θα ολοκληρώσει μόνο του τον χαρακτήρα του ,θα κριθεί απ τις πράξεις και την συμπεριφορά του.
Ένα μεγάλο κακό που έχει ο άνθρωπος είναι η ιδιότητα να ξεχνάει…
Ας θυμηθούμε εμείς λοιπόν αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάμε!
Ας είμαστε πλάι σε όσους μας χρειάζονται τούτες τις Άγιες μέρες και όχι μόνο ..
Το χέρι μας όσο και αν πονάει από τις καθημερινές ασχολίες μην σταματάμε να το δίνουμε στους διψασμένους για αγάπη.
photo manfredrichter / https://pixabay.com
