Από τον κόσμο των λαθών μου αποχωρώ.
Βέβαιη πια σαν ρίζα αιωνόβιας ελιάς
βαθιάς ριζωμένης στο χωμάτινο σπίτι της.
Το λάθος μου με ακολουθεί.
Τούτο εστί το λάθος μου, φωνάζω.
Εκ γενετής, θαρρώ, το κουβαλάω.
Κάποτε το αφήνω
στην άκρη του δρόμου,
του διαδρόμου
ή του παράδρομου.
Το λάθος μου παραμένει.
Λάθη επί λαθών κατά λάθος.
Ω λάθος μου,
εντός μου πάθος!
photo liggraphy / https://pixabay.com