Μάννα..
Μέρες τώρα βλέπω άσπρες πέτρες
σαν χιόνι
να ρίχνονται μπροστά στο Πέλαγος..
Μάννα!..Μάννα!..Πού είσαι;
Πρέπει ν’ακούσω τα Όντα
που μιλάνε μέσα μου από μέρες..
Πρέπει να ενστερνιστώ τα σημάδια
και να γράψω..
Μάννα
Δεν ήθελες πότε να γράφω Λογοτεχνία..
Μη γράφεις!..μου έλεγες..
Εγώ όμως έγραφα..
Γιατί αυτό ήταν που έπρεπε να κάνω στη ζωή μου..
Μάννα θα φύγεις!..
Πότε θα φύγεις, δεν ξέρω..
Άσπρες πλάκες σαν χιόνι παρουσιάστηκαν μπροστά μου από μέρες στο Πέλαγος..
Κι εσύ πάνω σ’αυτές θα πατήσεις και θα φύγεις..
Να φύγεις ήσυχα και γαλήνια
Αυτό θέλω από σένα..
Πότε θα’ρθει η ώρα..δεν ξέρω..
Και δεν πρέπει να μάθω!
Κάνεις μας δεν πρέπει να ξέρει
Του θανάτου τ’αγέρι κι ασκέρι!..
Μάννα, θα θυμάμαι την ευχή σου,
καθώς μου χαμογελούσες χτες
καθισμένη στον καναπέ του σπιτιού..
Μου είπες:
-Σου δίνω ευχή κορίτσι μου να χαμογελάς..
Και να είσαι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη…
Αυτό θέλω Μάννα από σένα..
Το καλύτερο που θα μπορούσες να μου δώσεις..
Αυτό θέλω Μαννούλα μου..
Γιατί μόνο η Μάννα μπορεί να σηκώσει
το μεγάλο φορτίο της μελαγχολίας
που κουβαλώ πάνω μου τόσα χρόνια..
Που αναγκαστικά βουτώ μέσα και μένω
εκεί να γράψω την φωτισμένη μου ποίηση..
Μόνο η Μάννα μπορεί να γλυκάνει τις πόρτες της Κόλασης και τα πυρά του Άδη!
Μόνο η Μάννα μπορεί να πάρει όλα τα δάκρυα ..
Που τόσο άφθονα χύνω για Όλους…
photo ponce_photography / https://pixabay.com
