Είμαστε μια απλή κουκίδα στο χάρτη. Μια χώρα απ’ τις πολλές του κόσμου. Όμως, το αίμα των εκατομμυρίων προγόνων μας που χύθηκε την έχει στοιχειώσει. Το ενεργειακό φορτίο που φέρει αυτή η χώρα είναι άπειρο.
Είναι σα να παίρνεις µερικά απλά πανιά χρώµατος µπλε και µερικά απλά λευκά πανιά, που μόνα τους δε σηµαίνουν τίποτα. Όταν, όµως, διασταυρωμένα ενωθούν και δηµιουργήσουν την ελληνική σηµαία, γίνονται όπλο!
Δεν πρέπει να ξεχνάµε ότι η ιστορία επαναλαµβάνεται πάντα κι αλίµονο σ’ αυτόν που την ξεχνάει.
Η παράδοση είναι χρέος που πρέπει να παραδώσουµε. Κληρονομιά που παραλάβαµε και δεν πρέπει να αλλοιώσουµε, αλλά ν’ «ανθίσουμε».
Σ΄ αυτά τα τετραγωνικά γης και ουρανού που µας ανέστησαν, ζει και ανασαίνει η ελπίδα! Δεν τη βλέπεις; Δεν την ακούς, που σου µιλάει µε λόγια από αγιόκληµα και βασιλικό; Κοίτα την, βαθιά µέσα στα µάτια. Στην καθάρια µατιά της ταξιδεύει το όραµα µε γαλέρα την πίστη σου, µε σηµαία τη σιγουριά σου, µε άνεµο τον αγώνα σου, µε προορισµό την επιστροφή στην Ιθάκη σου.
Μη λυγίσεις, µην πτοηθείς, µην εγκαταλείψεις κι ούτε µια στιγµή µη λιποψυχήσεις και µη σκεφτείς ότι σε εγκατέλειψε η ελπίδα!
Εµείς, µε την Ελλάδα στις καρδιές, ακούραστα θα συνεχίσουµε να δουλεύουµε για το νοικοκύρεµά της. Εµείς, που µε τον «καλόν αγώνα», δίνουµε το παράδειγµα της αξιοπρέπειας και όχι της δουλοπρέπειας. Εµείς, που µάθαµε το µάθηµα της λεβεντιάς και της επιµονής στο “αλφαβητάρι” του τίµιου αγώνα µας! Εµείς που προτιµήσαµε να κόψουµε το χέρι, παρά να δείξουµε τον γκρεµό. Εµείς, που φάγαµε µαζί στο ίδιο το τραπέζι κόβοντας την µπουκιά στα δυο, ενωµένοι στα δύσκολα. Εµείς που θα χτίσουµε τον κόσµο από την αρχή, το αύριο των παιδιών µας. Εµείς, που δε «βολευόµαστε µε λιγότερο ουρανό». Εµείς, που προστατεύσαµε τα ιερά εδάφη µας. Εµείς που έχουµε στο πλευρό µας την Παναγιά και τον Χριστό. Εµείς, που ό,τι απειλείται επειδή είναι ελληνικό, µας πεισµώνει κι ενεργοποιεί τον εγωισµό µας! Εµείς που µάθαµε στα θρανία της Πατρίδας, ότι η παλικαριά είναι Γη και Ουρανός. Εµείς, οι ορκισµένοι στο όραµα του τόπου µας! Εµείς, τα αδέλφια της ήρεµης δύναµης!
Αχ! αγγελοκαμωμένη Ελλάδα μου!
Ξαπλώνω στο χώµα σου το σοφό, κάτω από τον ίσκιο µιας γέρικης ελιάς που αναπνέει ελεύθερα, αιώνες τώρα, τις δικές σου ανάσες.
Με φωνή γλυκιά και ταπεινή, µου µίλησε για σένα κάθε της κλαρί που µοιάζει µε άγιο σκήπτρο, που κάθε της καρπός είναι αντίδωρο και µεταλαβιά.
Με φωνή που έµοιαζε να λειτουργεί σε εκκλησιά, µου είπε:
«Δοξάζω και προσκυνώ τη µάνα Γη που µ’ έµαθε ιστορία αληθινή, που µε ποιήµατα, τραγούδια, διηγήµατα και ζωγραφιές φτερούγισε το πνεύµα µου. Που µε δίδαξε να γονατίζω µόνο µπρος στην αγάπη.
Που µε τα “ωσαννά” της δέντρινης καρδιάς µου µ’ έµαθε να προσκυνώ:
τις σελίδες της Ιστορίας µας, τον Εθνικό µας Ύµνο, τη Ρωµιοσύνη, το πληγωµένο χέρι της Πατρίδας, το Πάτερ ηµών, το λάβαρο της Επανάστασης, τους Ήρωες του ’21, την κλεφτουριά µας, το άγιο µπαρούτι του παππούλη, το κρυφό σχολειό της σκλαβιάς, τα «Αποµνηµονεύµατα» του Μακρυγιάννη, των τάφων τη σιωπή, χέρια που δε ζητιάνεψαν τη δόξα, τον ιδρώτα τον άγιο, το αίµα της θυσίας, τα κάτασπρα κόκκαλα των αιώνων, τα κατάµαυρα τσεµπέρια, τους τόπους των µαρτυρίων, τον ήλιο των ανθρώπων, τους κάµπους που αχνίζουν απ’ το χυµένο αίµα, τις θάλασσες και τις κορυφογραµµές, τον «Άρτο» των Αγώνων, την ενάρετη ειρήνη, της Λευτεριάς το µέλι, τη φλόγα που θεριεύει πίσω από τα σίδερα. Τη Δηµοκρατία, τη Δικαία Δικαιοσύνη, τους φρουρούς του νερού και του ψωµιού, μικρά κορµιά µε πελώρια αναστήµατα. Τους ξεπαγιασµένους φαντάρους σε µέρες πολέµου. Τα δάκρυα που γιάτρεψαν πληγές. Την Εθνική Ευαισθησία. Τους αυριανούς ζωντανούς. Τους ψαλµούς της νύχτας. Τον οίνο των ποιηµάτων. Μάνες, κόρες, σκοτωµένα αδέλφια, πατεράδες. Τη µατωµένη λάσπη του χωριού. Αγάπες µε φωτοστέφανο. Το φως που κολυµπάνε τα παιδιά. Τα τραγούδια του σεβντά…
Δοξάζω το Θεό που µε ευλόγησε να γίνω:
ιδρώτας άγιος, λάδι στα καντήλια του κόσµου, «Μάνα εξ ουρανού» στο τραπέζι των φτωχών, δόξας στεφάνι. Μήνυµα Ειρήνης και Λευτεριάς στο ράµφος ενός λευκού περιστεριού.
Αν ξαπλώσετε ένα λιόγερµα στον ίσκιο της, θ’ ακούσετε κι εσείς το τραγούδι της. Αυτό που άκουσα κι εγώ, το τραγούδι της λεβεντιάς! Κι ίσως τότε, αδέλφια µου, βουτήξετε την πένα σας στην κεντρική αρτηρία της καρδιάς σας, για να γράψετε το δικό σας γράµµα στη Ρωµιοσύνη µας!
photo https://patris.gr/
