Ποια ζωή…
Αυτή που πλέον είναι δανεική;
Ποια ζωή…
Αυτή που πλέον σου χαμογελά πίσω απ’ την μάσκα;
Ποια ζωή…
Αυτή που χάσαμε στον γύρο του θανάτου;
Για ποια ζωή να γράψω μου ζητάτε;
Είναι εκείνη, που είχε λουλούδια στα μαλλιά
Και της τα πήρε ο άνεμος, μια νύχτα του Σαββάτου.
Κι όλοι εμείς τ’απομεινάρια της μαζεύαμε, σκυμμένοι στην παγωμένη άσφαλτο!!
Είναι εκείνη, που μουσκεμένη στα νερά της Μεσογείου,
προσπαθούσε μέσα στην τρέλα
Του κύματος και στην αποκοτιά της κλεμμένης ζωής,
ν’αρπαχτεί από τα δίχτυα των ψαράδων!!
Είναι εκείνη που μόνη, στο διάδρομο ενός άσπρου κτηρίου,
με τα πολλά δωμάτια, κοιτούσε αμίλητη..
Το βουβό κλάμα της μάνας, για το παιδί που χάνεται από αρρώστια άδικη…
Είναι εκείνη, που δεν προλαβαίνει..
Εκείνη που σέρνεται, δέρνεται, πλανάται..
εκείνη που χωρίς οίκτο αφαιρείται από χέρια συζύγου αγαπημένου..
Χωρίς να προλάβει να ρωτήσει…το γιατί!!
Είναι εκείνη που τρέχει στα σοκάκια της ζωής..
Για να βρει το μεροκάματο
Κι ένα παγκάκι για στέγη,
Να ξαποστάσει το κουρασμένο της κορμί!!
Είναι εκείνη που ψάχνει απεγνωσμένη στα ιδρύματα,
για λίγη αγάπη, που ποτέ δεν είχε
Και ίσως δεν έχει.. δεν βρεί..
Δεν την αφήσουν να βρεί!!
Είναι πανάκριβες οι αγκαλιές… Πανάκριβες οι αλήθειες..
Πανάκριβες οι αισθήσεις…
Πανάκριβες οι ελπίδες, πανάκριβη η ίδια η ζωή!!
Εκείνη που γένους θηλυκού, γεννάει και αναγεννάται…
για ποια ζωή…για ποια ζωή μιλάτε…
Αν θα την συναντήσουμε ας της χαμογελάσουμε.
Κι ας ξαναρχίσουμε απ’ την αρχή!!
Ισως ακόμα προλαβαίνουμε…
Για ποια ζωή;
Γι’αυτήν που αγαπάμε να ζούμε…
Photo vdnhieu / https://pixabay.com
