Σήμερα η Μ.Πέμπτη, με γύρισε νοητικά πολλά χρόνια πίσω. Τότε, που παιδί, με τον μικρότερο αδελφό μου, μας έπαιρνε από το χέρι η Μητέρα μας, για να ζητήσουμε συγνώμη και από τους δύο Γονείς μας, φιλώντας τους και το χέρι, και αυτό της Γιαγιάς (δεν υπήρχε πια Παππούς), πριν πάμε να κοινωνήσουμε.
Θυμούμαι, ακόμη, ότι δεν μου άρεζε αυτή η διαδικασία, και μιλώντας με τον εαυτό μου, έλεγα: «μα, εγώ, δεν έκανα κάτι κακό για να ζητήσω συγνώμη». Αλλά, άθελά μου, η σκέψη μου με πήγαινε, τότε που μίλησα κάπως απότομα στη Μητέρα μου, τότε που είπα ένα ψεμματάκι στον Πατέρα μου, τότε που απέκρυψα κάποιο κακό μου βαθμό στο δημοτικό, και ναι, δικαιολογούσα την ανάγκη αίτησης συγνώμης.
Δεν είμαι σε θέση να πω σε ποιο βαθμό η συνήθεια εκείνη αποτελούσε απαίτηση της θρησκείας μας, και κατά πόσο της κατά καιρούς σιωπηρής επιβεβαίωσης των σχέσεων υπακοής και σεβασμού, ανάμεσα σε τρεις γενιές. Και ούτε, φυσικά, πιστεύω ότι έλυνε, ακόμη και στην τότε μακρινή εποχή, όλα τα προβλήματα μιας οικογένειας. Ωστόσο, ήταν μια υπενθύμιση, της ανάγκης υποταγής των νεότερων, στους μεγαλύτερους, απαραίτητης, κυρίως αλλά όχι μόνο σε δύσκολες ώρες.
Διερωτώμαι, αν στις ημέρες μας του εθνικού εκμηδενισμού, της ισοπέδωσης των πάντων, της άρνησης σεβασμού στα επιτεύγματα του παρελθόντος, της έλλειψης ενδοσκόπησης για το που είμαστε, τι επιδιώκουμε, τι είμαστε ικανοί να πετύχουμε, υπάρχουν ακόμη οικογένειες που κρατούν κάποιες παραδόσεις, όπως αυτή η παραπάνω.
Θα έλεγα, λοιπόν, πώς αν ακολουθείται ακόμη, αυτή η συνήθεια της συγνώμης, θα αναφέρεται σε ελαχιστότατες οικογένειες, και κυρίως σε αυτές των πρόσφατων προσφύγων. Είναι αυτοί, που ακόμη αναβιώνουν κάποιες παραδόσεις της φυλής και της θρησκείας μας, που για όλους τους υπολοίπους, έχουν περάσει στην λήθη, μέσα από την πλήρη επικράτηση του κινητού τηλεφώνου.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
photo https://trigiro.com/
