Η συζήτηση με τους εφήβους είναι η εικόνα που μας δίνουν για την δική τους πραγματικότητα, που εμείς οι μεγαλύτεροι, μπορεί συχνά να αγνοούμε ή απλώς να μην αντιλαμβανόμαστε.
Μια πραγματικότητα της έφηβης Ελληνικής κοινωνίας που φαίνεται να μην ακούγεται, καν, από το υπάρχον πολιτικό σύστημα με αποτέλεσμα οι έφηβοι να κάνουν κοντόφθαλμα όνειρα.
Ωστόσο υπάρχουν παιδιά που συνεχίζουν να προσπαθούν πολύ σε μια άνιση κοινωνία, με χαμηλό εκπαιδευτικό υπόβαθρο, που ενώ δεν τους υπόσχεται τίποτα, εκείνα βρίσκουν αχτίδα φωτός ώστε να καταφέρουν να αναδυθούν και να αρπάξουν αυτά που τους ανήκουν, με πολύ κόπο και πολύ στρες.
Η Παναγιώτα Ρεκλείτη είναι μαθήτρια της Γ´Λυκείου και προετοιμάζεται για τις Πανελλαδικές εισαγωγικές εξετάσεις της επόμενης χρονιάς και πάνω στην γενικότερη συζήτηση μας για το εκπαιδευτικό σύστημα στην χώρα μας, βρήκα την ευκαιρία να της κάνω μια σύντομη συνέντευξη. Για το Greek news fl
Η συνέντευξη μας:
Τ.Μ. : Τι δυσκολεύει περισσότερο την καθημερινότητα ενός εφήβου;
Π.Ρ.: Το εξαντλητικό πρόγραμμα του σχολείου αλλά και του φροντιστηρίου. Κατά την γνώμη μου κουραζόμαστε άσκοπα κάθε μέρα και τις 7 ώρες του σχολείου. Πολλά μαθήματα είναι εντελώς άχρηστα.
Τ.Μ. : Στο σχολείο ποια είναι εκείνα τα μαθήματα που θεωρείς άχρηστα; Σε τι δεν βοηθούν στην κατεύθυνση που έχεις επιλέξει;
Π.Ρ. : Για εμένα άχρηστα είναι, κυρίως, τα μαθήματα των θετικών σπουδών αφού ανήκω στην θεωρητική κατεύθυνση, όμως ακόμη και τα μαθήματα που εγώ έχω επιλέξει δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον. Επίσης είναι και λάθος ο τρόπος διδασκαλίας. Νομίζω πως τα περισσότερα παιδιά έχουν την ίδια άποψη.
Τ.Μ : Τι γνώμη έχεις για το θέμα του bulling? Ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες αντιδράσεις από αυτούς που τραμπουκίζουν άλλα παιδιά;
Π.Ρ: Παρόλο που στο δικό μου σχολείο δεν υπάρχουν σοβαρά κρούσματα bulling, θεωρώ πολύ ανώριμα τα παιδιά που βρίσκονται στο δικό μου ηλικιακό φάσμα να τραμπουκίζουν άλλα παιδιά. Βέβαια τα πάντα ξεκινούν από την οικογένεια. Θαυμάζω τους καθηγητές που δεν αφήνουν περιθώρια να δημιουργηθούν καταστάσεις εκφοβισμού και δουλεύουν πολύ πάνω σε αυτό. Ωστόσο θεωρώ πως γενικά η κατάσταση έχει ξεφύγει και αν δεν δωθεί η κατάλληλη παιδεία – ξεκινώντας από τους γονείς- το φαινόμενο θα οργιάζει.
Τ.Μ. : Τι θεωρείς πως πρέπει να αλλάξει στο ελληνικό σχολείο ;
Π.Ρ. : Αν όχι τα πάντα, σίγουρα το 90% πρέπει να αλλάξει. Αν πρέπει να εστιάσω κάπου είναι η επιλογή καταλληλότερων καθηγητών, οι οποίοι να κατέχουν τόσο το γνωστικό κομμάτι όσο να έχουν και την αρμόζουσα συμπεριφορά. Επίσης το σχολείο οφείλει να παρέχει πιο ουσιαστικές γνώσεις στα παιδιά μέσω δραστηριοτήτων.
Τ.Μ. : Πιστεύεις ότι οι φιλίες του σχολείου διαρκούν για πάντα ή είναι πρόσκαιρες;
Π.Ρ.: Θεωρώ πως οι φιλίες του σχολείου είναι πρόσκαιρες καθώς το κάθε παιδί θα επιλέξει να τραβήξει τον δικό του δρόμο.
Τ.Μ.: Ποια η γνωμη σου σχετικά με την ωριμότητα των παιδιών στην εφηβεία;
Π.Ρ.: Εγώ προσωπικά πιστεύω πως τα περισσότερα παιδιά στην εφηβεία είναι ανώριμα αφού μαθαίνουν, σε αυτή την φάση της ζωής τους,να χειρίζονται καταστάσεις και να ταυτόχρονα καλούνται να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον. Αυτά έπρεπε να έχουν δουλευτεί από μικρότερη ηλικία για να μπορούν σήμερα να οριοθετούνται αλλά και να αναπτύσσουν τις ικανότητες και δεξιότητες τους.
Τ.Μ.: Θεωρείς πως ακολουθώντας την κατεύθυνση που έχεις επιλέξει θα μπορέσεις να βρεις με ευκολία εργασία;
Π.Ρ.: Δεδομένου ότι μου αρέσει να συνεισφέρω στο κοινωνικό σύνολο, η επιλογή των ανθρωπιστικών σπουδών ήταν για μένα μονόδρομος. Θεωρώ πως δεν θα δυσκολευτώ να βρω την κατάλληλη εργασία.
Τ.Μ.: Πως αξιολογείς το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων ;
Π.Ρ.: Η συγκεκριμένη διαδικασία, κατά την γνώμη μου, είναι αχρείαστη αφού το μόνο που νιώθει ένας μαθητής είναι πίεση και άγχος και δυστυχώς ένας άνθρωπος στα 17 του, δεν μπορεί να διαχειριστεί μια τόσο επίπονη διαδικασία. Πιστεύω πως όλο το σύστημα πρέπει να αλλάξει.
Τ.Μ.: Ποιά πιστεύεις πως θα είναι τα επαγγέλματα του μέλλοντος;
Π.Ρ.: Είμαι σχεδόν βέβαιη πως τα επαγγέλματα του μέλλοντος θα αφορούν την τεχνολογία αφού τα πάντα γίνονται με την χρήση της.
Τ.Μ. Αν βγεις στην παραγωγική ζωή με τι μισθό θα ήθελες να εργαστείς λαμβάνοντας υπόψην τα σημερινά δεδομένα;
Π.Ρ.: Αν συλλογιστώ τα βασικά μου έξοδα και τις βιοτικές μου ανάγκες, σίγουρα πολλά πάρα πάνω από τον υφιστάμενο βασικό μισθό. Αν πρέπει να αναφέρω έναν αριθμό το ελάχιστο θα έπρεπε να είναι 2000€.
Τ.Μ.: Τι σε φοβίζει για το μέλλον;
Π.Ρ.: Μια από τις φοβίες μου για το μέλλον είναι η επαγγελματική αποκατάσταση σε ένα υγιές περιβάλλον και καθώς είμαι αρκετά εσωστρεφείς, ειδικά, κατά την διάρκεια μιας πρώτης γνωριμίας , φοβάμαι την ένταξη μου σε κάποιο Ανώτερο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα ή ακόμη και σε μια ομάδα.
Τ.Μ.: Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου τις σκέψεις σου κι απάντησες στις ερωτήσεις μου.
Π.Ρ.: Εγώ ευχαριστώ που είχα την ευκαιρία να μιλήσω για θέματα που απασχολούν τα παιδιά της ηλικίας μου.
