Της Ιωάννας Λαζάρου
(Δημοσιογράφος – εκδοτης – Πολίτης της Διασποράς)
Δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν είναι καν η δεύτερη. Κι όμως, κάθε φορά μοιάζει πιο σοκαριστική, πιο οργανωμένη και ταυτόχρονα πιο προβλέψιμη.
Το Λος Άντζελες και τουλάχιστον πέντε ακόμα Πολιτείες ζουν και πάλι τον ίδιο εφιάλτη: λεηλασίες, επεισόδια, μαγαζιά που καίγονται, άνθρωποι που τρέχουν να σώσουν τα παιδιά τους και τα βιός τους. Και εμείς, οι απλοί πολίτες, να κοιτάμε με την καρδιά στο στόμα και την ίδια ερώτηση στα χείλη: Τι ακριβώς συμβαίνει πάλι στην Αμερική;
Σκηνές που θυμίζουν George Floyd – Με ακόμα πιο σκοτεινό παρασκήνιο
Το μυαλό όλων μας πάει πίσω στο 2020. George Perry Floyd. Δολοφονία. Οργή. Διαδηλώσεις. Φωτιές.
Μόνο που τότε, κάποιοι μιλούσαν για «ανθρώπους που πληρώνονταν» 50 δολάρια την ώρα για να συμμετάσχουν στις ταραχές. Σήμερα, οι μαρτυρίες λένε πως οι ΜΚΟ δίνουν 200 δολάρια την ημέρα — σε εξαθλιωμένους ανθρώπους, για να βγουν στους δρόμους και να “στήσουν” διαμαρτυρίες που μετατρέπονται σε χάος.
Ποιος πληρώνει; Ποιος καθοδηγεί; Ποιος έχει όφελος από την καταστροφή;
Όταν η διαμαρτυρία γίνεται επιδοτούμενη καταστροφή
Δεν μιλάμε για αυθόρμητη κοινωνική εξέγερση. Μιλάμε για οργανωμένα χτυπήματα, με πλάνα, λεφτά, logistics, και πάντα — μα πάντα — τα ίδια θύματα:
Οι γειτονιές των απλών ανθρώπων. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι οικογένειες που παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους.
Η «δικαιοσύνη» δεν χτίζεται πάνω σε καμένα μαγαζιά. Ο «αντιρατσισμός» δεν προωθείται με κατεστραμμένες πόλεις. Και η πολιτική αλλαγή δεν έρχεται με στημένες εικόνες πανικού.
Και ξαφνικά… πανδημία. Πάλι από την Κίνα.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αρχίζουν να κυκλοφορούν νέες αναφορές για “νέα πανδημία” — και αυτή, μαντέψτε, ξεκινά και πάλι από την Κίνα.
Τυχαία σύμπτωση ή κομμάτι του ίδιου παζλ;
Όταν η χώρα βρίσκεται σε εκλογικό πυρετό, όταν τα Μέσα οργιάζουν, όταν οι δρόμοι φλέγονται, τότε — ξανά — έρχεται ο φόβος της αρρώστιας, ο αποκλεισμός, τα μέτρα.
Δεν είναι πια θεωρία συνωμοσίας να αναρωτηθεί κανείς: Ποιος κρατά το τιμόνι της κοινής γνώμης;
Ως Πολίτης, Έχω Ερωτήσεις – Και Θέλω Απαντήσεις
Γιατί ξεσπούν ταραχές ΠΑΝΤΑ σε κομβικές πολιτικές περιόδους;
Γιατί πληρώνονται άνθρωποι για να καταστρέψουν γειτονιές που δεν γνωρίζουν;
Γιατί οι ΜΚΟ έχουν τέτοια δύναμη και κανένας έλεγχος δεν ασκείται πάνω τους;
Γιατί οι μικρές επιχειρήσεις είναι πάντα τα πρώτα θύματα;
Ποιος ωφελείται από το χάος που βλέπουμε;
Και, κυρίως, γιατί οι απλοί άνθρωποι πληρώνουμε το τίμημα κάθε φορά;
Δεν Είναι Θέμα Κομμάτων — Είναι Θέμα Αλήθειας
Δεν καίγεται η κοινωνία για να υπερασπιστεί τους αδύναμους. Καίγεται για να εξυπηρετήσει πολιτικά σχέδια. Και όσοι κοιτούν μόνο τις ταμπέλες «Δημοκρατικοί» και «Ρεπουμπλικάνοι» αγνοούν το βασικότερο:
Η ζωή μας δεν είναι κόμμα. Είναι καθημερινότητα, είναι ασφάλεια, είναι ελευθερία.
Και η ελευθερία δεν χτίζεται με βία — ούτε με τρόμο, ούτε με πληρωμένα δάκρυα.
Κλείνοντας…
Δεν γράφω αυτό το άρθρο για να τρομοκρατήσω. Το γράφω γιατί φοβάμαι. Και ο φόβος μου δεν είναι για ιούς και διαδηλώσεις — αλλά για τη σιωπή.
Για τον κόσμο που συνηθίζει.
Που αποδέχεται την τρέλα σαν κανονικότητα.
Που παύει να ρωτάει.
Αν δεν ξυπνήσουμε τώρα, ίσως το αύριο να μην έχει χώρο για καμία ερώτηση. Ούτε για απαντήσεις.
photo Image license by freepik.com
