Ωκεάνιο συναίσθημα ή ωκεάνια αίσθηση (oceanic feeling) Όταν σκόνταψα πρώτη φορά πάνω σε αυτές τις λέξεις, άστραψαν μέσα μου χιλιάδες άστρα, κόκκοι άμμου και σταγόνες νερού ταυτόχρονα και δεν φοβάμαι καθόλου να πω ότι άκουσα τον ζωογόνο αχό του ωκεανού. Σκέφτηκα ότι αυτές είναι οι σωστές, οι πιο κατάλληλες για να περιγράψουν το συναίσθημα ηρεμίας κι ευτυχίας, πληρότητας κι αγαλλίασης που νιώθω όταν γράφω, όταν αγκαλιάζω το παιδί μου, όταν οι αξίες μου ευθυγραμμίζονται με το πως στέκομαι στη ζωή, όταν με αγαπώ.
Η έννοια του «ωκεάνιου συναισθήματος», πρώτη φορά πήρε σάρκα και οστά από τον Ρομέν Ρολάν κατά τη διάρκεια της αλληλογραφίας του με τον Φρόιντ. Ε, μα πώς αλλιώς…;
Ο Ρολάν, βαθιά – και δικαίως θα πρόσθετα – επηρεασμένος από την μελέτη του ανατολικού μυστικισμού, γράφει στο φίλο του για το oceanic feeling και ο πατέρας της ψυχανάλυσης, το 1929, ξεκινά το βιβλίο του «Ο πολιτισμός πηγή δυσφορίας”, με μια συζήτηση γύρω από τη φύση αυτού του αισθήματος.
Δυο φίλοι, ο Ρολάν και ο Φρόιντ, με αμοιβαίο θαυμασμό ο ένας για τον άλλο. Αναρωτιέμαι τώρα εγώ περί φιλίας και για το αν το «ωκεάνιο συναίσθημα» θα μπορούσε να είναι το παράγωγο μιας βαθιάς, αυθεντικής, ισότιμης φιλίας. Νομίζω πως ναι…
photo Image license by freepik.com
