Ουκρανία, Ρωσία, Ευρώπη και το ατελείωτο «πόκερ» του πολέμου
Εδώ και πάρα πολύ καιρό ακούμε ότι «η Δύση» προσπαθεί ,υποτίθεται, να φτάσει σε μια συμφωνία με τον Βλαντιμίρ Πούτιν για τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία.
Κι όμως, κάθε φορά που φαίνεται πως ανοίγει μια χαραμάδα διαλόγου, κάτι συμβαίνει και το παράθυρο κλείνει με πάταγο.
Γιατί άραγε;
Ποιος δεν θέλει πραγματικά να τελειώσει αυτός ο πόλεμος;
Ποιος κερδίζει όσο ο απλός κόσμος χάνει τα σπίτια του, τα παιδιά του, τη γη του;
Η Ευρώπη που μιλά για ειρήνη, αλλά ετοιμάζεται για πόλεμο
Από τη μία πλευρά, οι Ευρωπαίοι ηγέτες μιλούν για «ειρήνη», «διπλωματία», «σταθερότητα».
Από την άλλη, υπογράφουν διαρκώς νέα πακέτα εξοπλισμών, νέες στρατιωτικές συμφωνίες, νέες κυρώσεις, νέες εντάσεις.
Πώς γίνεται να μιλάς για τερματισμό του πολέμου και ταυτόχρονα να ρίχνεις λάδι στη φωτιά;
Πόσες φορές ακούσαμε ότι «θα δοθούν άλλα τόσα δισεκατομμύρια» για όπλα, πυρομαχικά, τεθωρακισμένα;
Πόσες φορές είδαμε κυβερνήσεις να σκληραίνουν τη ρητορική τους, την ίδια στιγμή που η κοινωνία τους βυθίζεται στην ακρίβεια, στην ενεργειακή φτώχεια και στον φόβο;
Η Ουκρανία, μια χώρα με τεράστιο πλούτο, γόνιμη γη, ορυκτά, ενέργεια, έγινε εδώ και χρόνια μήλον της Έριδος.
Ήταν πάντα μια μεγάλη γεωπολιτική πρόκληση: για τη Ρωσία, για τις ΗΠΑ, για την Ευρώπη.
Όμως σήμερα, πίσω από τις μεγάλες κουβέντες περί «δημοκρατίας» και «αξιών», κρύβεται σκληρή οικονομία: συμβόλαια ανασυγκρότησης, ενεργειακοί δρόμοι, συμφωνίες όπλων, γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα.
«Εγκλήματα πολέμου» και προπαγάνδα: ποιος φοράει τη στολή ποιου;
Δημοσιογράφοι και ανταποκριτές μεταφέρουν μαρτυρίες από το μέτωπο που σοκάρουν.
Ιστορίες για επιχειρήσεις που δεν μπορούν εύκολα να διασταυρωθούν, καταγγελίες ότι ξένες δυνάμεις φοράνε στολές Ρώσων, προκαλούν θηριωδίες και αφήνουν πίσω τους εικόνα φρίκης, ώστε ο κόσμος να πιστέψει πως φταίνε «οι Ρώσοι».
Είναι αλήθεια; Είναι μέρος της προπαγάνδας;
Ποιος μπορεί να το αποδείξει όταν η ενημέρωση περνάει μέσα από φίλτρα, μυστικές υπηρεσίες, στρατιωτικές λογοκρισίες και ελεγχόμενα μέσα;
Ένα είναι βέβαιο: στον πόλεμο η αλήθεια είναι πάντα το πρώτο θύμα.
Και όταν οι εικόνες που φτάνουν σε εμάς είναι επιλεγμένες, μονταρισμένες και φορτωμένες με συναισθηματικά μηνύματα, τότε η κοινή γνώμη γίνεται εύκολο εργαλείο.
Πόσοι άνθρωποι στον πλανήτη σήμερα πιστεύουν ότι γνωρίζουν «την αλήθεια» για τον πόλεμο, ενώ στην πραγματικότητα παρακολουθούν ένα καλοστημένο αφήγημα μισών αληθειών;
Δισεκατομμύρια για τον πόλεμο ,ψίχουλα για τους λαούς
Η Ευρώπη έχει ήδη δώσει ,και έχει εγκρίνει να δώσει– ασύλληπτα ποσά για να συνεχιστεί αυτός ο πόλεμος.
Δισεκατομμύρια σε όπλα, στρατιωτική βοήθεια, υποδομές.
Και την ίδια στιγμή, σε όλη την ήπειρο, άνθρωποι παλεύουν να πληρώσουν λογαριασμούς, να ζεστάνουν τα σπίτια τους, να γεμίσουν το καλάθι του σούπερ μάρκετ.
Πόσο ακόμα θα επιτρέπουμε να θυσιάζονται λαοί στο όνομα «γεωπολιτικών συμφερόντων»;
Πόσο ακόμα θα ακούμε ότι «πρέπει να αντέξουμε τις θυσίες για να νικήσει η δημοκρατία»;
Ποια δημοκρατία; Αυτή που δεν ρωτά ποτέ τους πολίτες αν θέλουν να μπλέξουν σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός τους;
Ο κόσμος πεθαίνει στα χαρακώματα, στα βομβαρδισμένα σπίτια, στους προσφυγικούς δρόμους.
Κι όμως, κάποιοι ηγέτες και κάποιες πολυεθνικές γίνονται πλουσιότεροι:
από τα συμβόλαια όπλων, από το φυσικό αέριο, από την ανοικοδόμηση που θα πληρώσουν –ξανά– οι φορολογούμενοι.
«Εμείς δεν θέλουμε να χτυπήσουμε την Ευρώπη…»
Ο Πούτιν δήλωσε ότι «η Ρωσία δεν έχει σκοπό να χτυπήσει την Ευρώπη, αλλά αν η Ευρώπη επιλέξει τον πόλεμο, είμαστε έτοιμοι».
Τι σημαίνει αυτή η φράση;
Είναι απειλή; Είναι προειδοποίηση; Είναι μήνυμα ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια συνεννόησης;
Πολλοί στην Ευρώπη δείχνουν να μην θέλουν καν να ακούσουν τη λέξη «διαπραγμάτευση».
Όποιος μιλήσει για ειρήνη, για συμβιβασμό, για λύση στο τραπέζι, βαφτίζεται αμέσως «φιλορώσος», «προδότης», «φωνή του Κρεμλίνου».
Από πότε έγινε έγκλημα να ζητάς να σταματήσει το αίμα;
Από πότε η ειρήνη θεωρείται ύποπτη και ο πόλεμος «ηθικά ανώτερος»;
Τα ερωτήματα που δεν θέλουν να ακουστούν
- Αν αύριο σταματούσαν οι εχθροπραξίες, πόσα δισεκατομμύρια θα έχαναν όσοι κερδίζουν από τον πόλεμο;
- Ποιοι αποφασίζουν για τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων κλεισμένοι σε αίθουσες συνεδριάσεων, μακριά από τις βόμβες;
- Γιατί δεν οργανώνεται ένα πραγματικό πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα για το αν οι λαοί θέλουν συνέχιση της στρατιωτικής στήριξης ή μια γενναία στροφή προς τη διπλωματία;
- Ποιος θα λογοδοτήσει για τα παιδιά που χάθηκαν, για τις πόλεις που σβήστηκαν από τον χάρτη, για τις ζωές που δεν θα ξαναχτιστούν ποτέ;
Και ακόμη πιο σκληρά:
Μήπως ο στόχος δεν είναι μόνο η Ρωσία, αλλά και η πλήρης υποταγή της Ευρώπης σε μια λογική μόνιμης έντασης, φόβου και εξάρτησης;
Μήπως «ο πόλεμος μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό» είναι απλώς το πρώτο επεισόδιο σε ένα πολύ μεγαλύτερο σχέδιο;
Ο πόλεμος δεν είναι τηλεοπτικό σόου
Την ώρα που εμείς αλλάζουμε κανάλια, κάποιος θάβει το παιδί του.
Την ώρα που πατάμε ένα «like» σε μια «ηρωική» δήλωση ηγέτη, κάποιος χάνει το σπίτι του, τη γη του, την πατρίδα του.
Ο πόλεμος δεν είναι ούτε παιχνίδι στρατηγικής, ούτε τηλεοπτικό σόου, ούτε ευκαιρία προβολής για πολιτικούς καριέρας.
Είναι αίμα, λάσπη, ουρλιαχτά, ψυχές διαλυμένες.
Και όσο εμείς μένουμε σιωπηλοί, όσο δεχόμαστε αμάσητα την κάθε «γραμμή» που μας σερβίρουν, τόσο διευκολύνουμε όσους θέλουν να συνεχίζεται αυτός ο εφιάλτης.
Κάλεσμα σε εγρήγορση
Δεν χρειάζεται να είμαστε ούτε φιλορώσοι, ούτε φιλοουκρανοί, ούτε αντι-Αμερικανοί, ούτε αντι-Ευρωπαίοι.
Χρειάζεται να είμαστε υπέρ της ζωής.
Υπέρ των παιδιών που θέλουν να μεγαλώσουν χωρίς σειρήνες.
Υπέρ των γυναικών που δεν θέλουν να χάνουν τους άντρες τους στο μέτωπο.
Υπέρ των λαών που δεν αντέχουν άλλο να πληρώνουν το τίμημα των γεωπολιτικών παιχνιδιών.
Η ιστορία θα γράψει κάποτε ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο στα χαρτιά των διπλωματών.
Αλλά στις καρδιές των ανθρώπων θα μείνει ένα άλλο ερώτημα, βαρύτερο:
Όταν μπορούσες να φωνάξεις για ειρήνη, γιατί σιώπησες;
Και τότε κανένας ηγέτης, κανένα ΝΑΤΟ, καμία Ένωση και κανένα δισεκατομμύριο δεν θα μπορεί να κρυφτεί πίσω από τα συντρίμμια.
photo Greek Radio FL
