Ζούμε την εποχή του covid-19 και ομολογώ ότι καθόλου δεν μου αρέσει. Δεν μου αρέσει που πρέπει να μην αγκαλιάσω, να μην φιλήσω, να μην χαρώ τη ζωή όπως εγώ την ξέρω. Όπως εγώ την έχω μάθει. Δεν μου αρέσει που δεν μπορώ να είμαι διαχυτική στη φίλη μου που δεν μπορώ να την πάρω αγκαλιά γιατί μας στέρησαν την απόσταση, γιατί πολύ θα το ήθελα μέσα στους τόσους κωδικούς μετακινήσεων να μου χρέωναν κι έναν επιπλέον κωδικό 7 για να απαλύνω τον ψυχικό μου κόσμο που εκεί μέσα χωράνε οι φίλοι… τα γέλια μας άνευ μάσκας, οι χοροί, τα τραγούδια, οι χαρούμενοι περίπατοι στη… ζωή…
Ναι, το ξέρω, δεν είμαι η μόνη. Όλος ο κόσμος έχει απηυδήσει με όλα τα στραβά που μας βρήκανε αλλά…
Αλλά, έλα σου, που δεν έχουμε άλλη επιλογή, παρά να σηκώσουμε μανίκια, να ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια και τα αφτιά μας ώστε να καταφέρουμε να βγούμε όσο το δυνατόν αλώβητοι από αυτόν τον κυκεώνα των αταξινόμητων πληροφοριών και των συγκρουόμενων απόψεων που μας ρίξανε!
Είμαστε υποχρεωμένοι ως σκεπτόμενοι και ώριμοι κοινωνικά, ενήλικες, να προσέχουμε τι λέμε, πώς το λέμε, τι κάνουμε και πώς το κάνουμε γιατί οι κεραίες των παιδιών είναι τεντωμένες και πιάνουν τα πάντα.
Σαφέστατα και ακριβώς επειδή είμαστε ώριμοι και σκεπτόμενοι, μπορούμε να διαχωρίσουμε την ήρα από το στάρι κάτι που τα παιδιά μας δεν μπορούν να το κάνουν.
Αν λοιπόν, εμείς καθημερινά γκρινιάζουμε για το τι μας βρήκε, αν τεντώνουμε ένα τεράστιο κατηγορώ προς πάσα κατεύθυνση κι όποιον πάρει η μπάλα, πιστεύετε ότι περνάμε το κατάλληλο μήνυμα στα παιδιά; Τους δίνουμε την ηρεμία και την ψυχραιμία που χρειάζονται ώστε να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση που αν μη τι άλλο είναι και σ’ εμάς άγνωστη ως προς τη διαχείριση της;
Ναι, ζούμε σε μια covid εποχή, που ο καθένας από εμάς έχει χρέος να προσπαθήσει σε προσωπικό πρωτίστως επίπεδο και έπειτα σε συνολικό, να παραμείνει υγιείς ως το τέλος. Ο covid είναι εδώ, ήρθε και θα μείνει, τα παιδιά μας καλούνται να αλλάξουν 180 μοίρες τον τρόπο ζωής τους, κάτι που αναμφίβολα είναι ψυχοφθόρο τόσο για εκείνα όσο και για εμάς, όμως… όμως, αναρωτηθείτε, αν δεν είναι κύριο μέλημά μας να μείνουμε ζωντανοί για τα παιδιά μας, τότε για ποιον; Αν δεν είναι το σπουδαιότερο όλων να παραμείνουμε ΨΥΧΙΚΑ υγιείς τότε, τι;
Πρέπει να προσέξουμε εμάς και τα παιδιά μας ώστε όταν τελειώσει όλο αυτό, να είμαστε πάλι ΟΛΟΙ εδώ…
