Άνθρωποι μόνοι, ξεχασμένοι
σ’ ένα ταξίδι που επιμένει
στης λησμονιάς τους το βαγόνι
μόνο το κρύο τούς ζυγώνει
Ποιος τους θυμάται, ποιος κοιτάζει
αν η ψυχή τους αίμα στάζει
τη μοναξιά τους συλλογιέται
στον άδειο κόσμο τους πλανιέται;
Ποιος απ’ τον χρόνο του χαρίζει
σ’ έναν άνθρωπο που χρήζει
της προσοχής του τη βοήθεια
και της αγάπης την αλήθεια;
Άνθρωποι μόνοι στο περβάζι
μακριά απ’ του κόσμου τη χαρά
ψάχνουν τον ήλιο όταν χαράζει
και μια ευχή βγάζει φτερά.
photo by pexels, https://pixabay.com
















































