Πολλοί άνθρωποι πασχίζουν να γίνουν καλύτεροι από τους γύρω τους, έχοντας την ανωτερότητα σαν αυτοσκοπό στη ζωή τους. Είναι η ισχυρή τους ανάγκη που τους κάνει να αναζητούν την πρωτιά. Πιστεύουν πως μέσα από αυτή την πρωτιά, θα έχουν την αποδοχή των άλλων και μία εξελίξιμη κατάστασηπου θα τους φτάσει στην επιτυχία. Μήπως όμως αυτό, έχει άσχημο αντίκτυπο στην ευτυχία τους;
Μήπως τους οδηγεί στην κοινωνική σύγκριση, άρα σε κάποιες περιπτώσεις και στον ανταγωνισμό; Ποια είναι άραγε η συνταγή για μία σωστή διαπροσωπική σχέση, χωρίς συναισθήματα ζήλιας η, και επίδειξη του ενός προς τον άλλον; Θέλοντας να είναι η να δείχνουν ανώτεροι, αυτόματα αποκτούν και επικριτική στάση, με αποτέλεσμα σπανίως να γίνονται αρεστοί. Άλλωστε, οι επιφανειακές τους σχέσεις το αποδεικνύουν. – Οι ειδικοί, –ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές,–λένε πως η πλήρη απορρόφηση κάποιου στη δραστηριότητα με την οποία ασχολείται, τον κάνει να χάνει την αίσθηση του χρόνου, προκειμένου να αποδείξει τα ανώτερα προσόντα του.
Η κατάσταση αυτή παρέχει στο άτομο εσωτερική ικανοποίηση και χαρά. Το να απολαμβάνει κανείς –συνεχίζουν να λένε οι ειδικοί – σε τέτοιο βαθμό τη δουλειά η το χόμπι του, δεν είναι αυτονόητο. Και ποιο είναι άραγε, το μέτρο σύγκρισης στα ποιοτικά χαρακτηριστικά κάθε ατόμου; Συνήθως η απάντηση δε μπορεί να δοθεί πάντα.
Γι’ αυτό και η σύγκριση παίρνει υλική μορφή όπως π.χ. Μετάλλια, πτυχία, κλπ. κάνοντας έτσι τους ανθρώπους αυτούς, να αναζητούν όλο και περισσότερα. Τέλος, όσοι επιδιώκουν και επιδεικνύουν την ‘ανωτερότητα’ συνήθως μένουν ΜΟΝΟΙ.
