Πρόωροι άγγελοι,
Βαριά πληγωμένοι,
Ζωές αδικοχαμένες
Στην κόλαση της απώλειας.
Οδύνη , οργή γ’αυτούς πού πίσω μένουν
Χωρίς ελπίδα, τίποτα δεν προσμένουν.
Της σιωπής η θλίψη εκκωφαντική στο βυθό της ψυχής ποτέ δεν θα ξεχαστεί.
Που φταίξαμε; ρωτάνε.
Αφάνταστα πονάνε οι σκέψεις
και ο πόνος τύψεις γεννάει.
Καταρακτωδώς παρασύρονται, έχουν αφεθεί,
χωρίς αλεξίπτωτο στη πτώση την ψυχική.
Σε μια τραγωδία με αδικοχαμένες ψυχές
Η δικαίωση είναι να επιστρέψουν οι ζωές,
Αδύνατον! Επρεπε όμως να αποφευχθεί.
Οι χθεσινές του νόμου ένοχες σιωπές
στις ράγες του πόνου γίνανε κραυγές.
Ανοιξιάτικα, τρυφερά όνειρα πέταξαν ψηλά
ξαφνικά, χωρίς μια ευχή χωρίς, ένα γειά.
Γιατί κοιμήθηκε ο ταχυδρόμος του νόμου;
Γιατί ξυπνάει μετά την κραυγή του πόνου;
Ο εκτροχιασμός στις ράγες των συνειδήσεων
κλειδώνει όνειρα στο συρτάρι των αναμνήσεων.
Κόκκινα φανάρια στην κοιλάδα των ευθυνών
Να θυμίζουν “Εδώ η κοιλάδα αθώων ψυχών”.
Σαν ανεμοδαρμένες ανεμώνες φιλούν το χώμα
μάνες χαροκαμενες, άλλες αγωνιούν ακόμα.
Χελιδόνια στην άνοιξη ελπιδοφόρα ψιθυρίζουν,
εκεί, οι μνήμες των συμφοιτητών φτερουγίζουν.
Παπαρούνες θα φυτρώνουν άνα πάσα εποχή.
Πάντα γραμμένο με κόκκινα πετάλια το “ΓΙΑΤΙ” .
photo Lisa Che – https://pixabay.com
