Η κυρία με τον σύζυγό της, κατόπιν ραντεβού περιμένουν να (εκτελεστούν) ή να προστατευτούν από τον επικίνδυνο ιό στο σαλόνι του Νοσοκομείου. Ο χώρος πολιτισμένος ήσυχος, δεν ακούγεται ούτε ο παραμικρός θόρυβος. Η κυρία απορεί…
Μήπως βρίσκομαι σε πολυτελή κλινική και δεν το είχα προσέξει έως τώρα; Σκέφτηκε…
Οι γιατροί με πρωτοφανή συμπεριφορά, να ρωτούν με μεγάλο ενδιαφέρον το ιστορικό του κάθε ασθενή με καλόηχη φωνή και ιδιαίτερο χαμόγελο. Να καταγράφουν το ιστορικό στα ντοσιέ τους, με κάθε λεπτομέρεια. Μα.. Τέτοια ευγένεια; Τι συμβαίνει ξαφνικά; Μάλλον αλλάξανε τα πράγματα για την υγεία. Τι αναβάθμιση είναι αυτή! Αναρωτιέται και πάλι… Δηλαδή έπρεπε να μας επισκεφτεί ένας τέτοιος ιός για να δούμε το Νοσοκομείο μας ν’ αλλάζει προς το καλύτερο;
Δεν ήταν άλλωστε πρώτη φορά που πήγαινε σ’ αυτό. Χρόνια μπαινόβγαινε από μία πάθηση που την ταλαιπωρούσε.
Το air conditioner στην κανονική του θερμοκρασία, ο αερισμός του χώρου, το ίδιο. Οι ασθενείς μετρημένοι, όχι υπεράριθμοι ανά δύο καθίσματα και ένας. Τα μάτια των ανθρώπων σε μεγάλη απορία. Το στόμα φραγμένο με την προστατευτική μάσκα και τ’ αυτιά τους ανοιχτά, ν’ ακούσουν το όνομά τους. Τέτοια συμπεριφορά; Με το σείς και με το σάς οι γιατροί. Επιτέλους έλεγε μέσα της και φυσικά δεν ήταν η μόνη. Να μας κοιτάξουνε σαν ανθρώπους, μέχρι τώρα, μας αντιμετώπιζαν ως αντικείμενα ευτελούς αξίας. Κάθε φορά ώρες να περιμένεις να εξυπηρετηθείς από γιατρό που χρειαζόσουν.. Τώρα όμως κάτι διαφορετικό συμβαίνει. Απορεί…
Σε λίγο γίνεται σχεδόν αθόρυβα η πρώτη δόση εμβολίου για τον θανατηφόρο ιό και αυτή η απόλυτη ησυχία, κάπως την τρομάζει. Οι γιατροί όμως είναι ενημερωμένοι και γι’αυτό.. Στη συνέχεια, οι συστάσεις τους μελιστάλακτες, καθησυχαστικές. Να την κοιτούν στα μάτια με τόση καλοσύνη και να λέει μέσα της. Μπράβο στο σύστημα. Μπράβο στην επιστήμη και τους επιστήμονες. Μπράβο στην πολιτεία που μεριμνά με τόση υπευθυνότητα μιά τόσο σοβαρή και παγκόσμια πανδημία για τους πολίτες της. Κάτι αλλάζει επιτέλους.
Και αρχίζει πάλι να αναθεωρεί. Θέλει να πιστέψει ότι κάποιοι νοιάζονται για εκείνη. Ποτέ δεν είναι αργά… Ύστερα από τόσα που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα, δε το ρισκάρει. Και εφόσον είχε υποκείμενο νόσημα χρόνιο, δεν ήθελε ν’ αυτοκτονήσει. Υποχρέωση λοιπόν σαν νόμιμοι πολίτες στο κράτος, να εμβολιαστούν όλοι.
Μόνο… που μετά από πέντε ημέρες στο ίδιο Νοσοκομείο η συμπεριφορά αλλάζει παντελώς. Η κυρία, έπρεπε να πάει ξανά στο Νοσοκομείο για να πάρει κάποιες εξετάσεις που είχε κάνει παλαιότερα, όμως δεν αισθανόταν και τόσο καλά. Δε γνώριζε εάν ήταν παρενέργειες του εμβολίου, γιατί οι γιατροί ήταν καθησυχαστικοί, και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Φτάνοντας με κόπο εμφανή στο γκισέ για να πάρει τ’ αποτελέσματα, προς μεγάλη της έκπληξη ακούει να της φωνάζουν για να απομακρυνθεί λές και είχε χολέρα.. Η φωνή τώρα πιο επιτακτική.
Βάλε τη μάσκα σου καλύτεραααα. Μακριάααα.. Πιο μακριάαα..
Δηλαδή πού να πήγαινε στο τοίχο; Ναί στον τοίχο.. Για εκεί μας έχουν, συλλογίζεται…
Μα.. καλά, πρίν πέντε ημέρες στο ίδιο Νοσοκομείο έβαλα την πρώτη δόση εμβολίου πού πήγε όλη αυτή η ευγένεια; Ο τρόπος, η καλή συμπεριφορά; Μήπως κάνω λάθος; Όχι, δέν κάνω λάθος.
Άλλη μία απογοήτευση για το σύστημα υγείας καταρρέει. Απογοήτευση.. Στα μάτια της και στο μυαλό της, η εικόνα που είχε εισπράξει πριν λίγες μέρες μόνο εξαφανίζεται. Αισθάνεται ένα κενό. Με το ζόρι επανέρχεται στο γκισέ, παίρνει γρήγορα τις εξετάσεις της και γυρνάει στο σπίτι της καταρρακωμένη…
Οι εξετάσεις της καλές, η ψυχολογία της όμως όχι. Πώς είναι δυνατόν να στήνεται ένα θέατρο με πρωταγωνιστές τους απονήρευτους και φοβισμένος πολίτες; Πως γίνεται άλλες φορές να τους χρησιμοποιούν για πρωταγωνιστές και άλλες για κομπάρσους;
Ο κάθε ένας που έχει σώας τας φρένας εννοεί και μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Λυπάμαι… Πόσες άλλες δόσεις θα σας δώσουν για να τους τρυπάτε και να ράβετε τα δικά σας κοστούμια επάνω τους;
Μέχρι πότε..
photo 10634669 / https://pixabay.com
