Μάνα Ελλάς!

Ήρθε η ώρα ,που ούρλιαξες ‘ Φτάνει πια.. . ! με μάτια κόκκινα από το κλάμα, εσύ με το καθάριο, φωτεινό βλέμμα στους αιώνες, που πάντα κοίταζες μπροστά με βρώμικα σκισμένα ρούχα, εσύ, που φρόντισες του κόσμου τα παιδιά, με χείλη που φώναζαν πείνα , εσύ ,που ανάστησες της οικουμένης τα μυαλά, με χέρια γδαρμένα , ματωμένα , εσύ, που η θεία σου ομορφιά δεν μπορούσε να αποτυπωθεί σε πίνακα κανένα! Μάνα , ζητιάνα , κακορίζικη , σκλαβωμένη τέσσερις αιώνες , τετρακόσια χρόνια, τέσσερις χιλιάδες οκτακόσιους μήνες, εκατομύρια βασανιστικές αργές ώρες! Κυλίστηκες στο πηγάδι της λήθης, σε πότισαν σκοτάδι γεμάτο οχιές , μα ικανό δεν ήταν να σκιάσει το λαμπερό σου ήλιο, ώσπου θυμήθηκες ποιά είσαι! Άρπαξες το κοφτερό σου ξίφος , αρματώθηκες με τις ψυχές του Πλάτωνα , του Αριστοτέλη , του Σωκράτη , των Αθανάτων , που κοινώνησαν τον Κολοκοτρώνη, τη Μπουμπουλίνα, τη Μαντώ, το Νικήτα, τον Παπαφλέσσα , τους Φιλικούς, τους παπάδες, τους χωριάτες, τους αγράμματους ανεμοδαρμένους , στεριανούς και καραβοτσακισμένους , αυτούς που δεν έβλεπαν την αδυναμία, μα τη δύναμη τους ,αυτούς που δεν ύψωναν τοίχους , μα έχτιζαν το γαλανόλευκο ουρανό χρωματίζοντας πρώτα τη θάλασσα πορφυρή! ΄Εμπηξες τα νύχια στις πέτρες του μαύρου πηγαδιού και τινάχτηκες έξω στο Φως! Ζήτω η Λευτεριά! Καλύτερα μια ώρα λεύτερη, που φυτρώνει στους ώμους φτερούγες ουράνιες, παρά μια ζωή σκλαβωμένη με το κεφάλι στο ζυγό, ίσα με το χώμα! Πονάν τα καρφιά της αλυσίδας ,σαν αυτά στο σταυρό του Ιησού Χριστού, ακόμη αιμοραγούν οι πληγές! Λευτερώθηκες μάνα κι ήρθαν χαμόγελα και μαζεύτηκαν τα παιδιά σου στο σπίτι , χόρτασε ψωμί το τραπέζι, και ξύλα το τζάκι! Προόδευσες, μορφώθηκες, άλλαξες ρούχα , ταξίδεψες στα πέρατα του κόσμου, μεταλαμπάδευσες τη ψυχή σου, γλύκανες, μαλάκωσες κι ενίοτε ξεχνούσες ποιά ήσουν! Γιατί κάποιες πληγές ,από εκείνο το ζυγό ακόμη αιμοραγούσαν , βαθιές σαν τα άγρια σου φαράγγια ! Σαν να κουράστηκες κάποια στιγμή και τα παιδιά σου δεν ελέγχονταν πια, τσακώνονταν , γκρίνιαζαν ,αλληλομισούνταν και πλήγωνε θανάσιμα το ένα το άλλο! Έκανες φίλους πολλούς, μα κάποιοι από αυτούς, πίσω από την πλάτη σου σε διαπόμπευαν για να σ’αρπάξουν και να σε σύρουν κατάχαμα αιμοραγούσα , να σου κλέψουν λίγο από το φως σου ,μα δεν τα κατάφερναν, γιατί το φως στα χέρια τους γινόταν σκοτάδι! Σαν να θυμήθηκες ένα πρωί, ξανά ποιά ήσουν και τη μεγάλη σου ιστορία ! Άρχισες να νοικοκυρεύεσαι και να χαμογελάς, μα πάλι ,κάπου κάπου οι πληγές αιμοραγούσαν! Ήρθε η στιγμή όμως, που έμαθες να φροντίζεις τον εαυτό σου, να κοιτάς μπροστά , χωρίς να ξεχνάς τους Αθάνατους σου ,μα ούτε και τον Εφιάλτη! Έφτασε η ώρα να αφανίσεις όλους τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες, από το δρόμο σου, γιατί εσύ επιλέγεις να μην τους βλέπεις πια! Θέλεις να οσφραίνεσαι μονάχα κήπους μπουμπουκιαστούς και παιδιά που γελούν σαν τα γάργαρα νερά , ατενίζοντας μόνο ψηλά! Το γλέντι συνεχίζεται μάνα! Κρατάς πρώτη το χορό και δε σκιάζεσαι πόσες φορές θα πέσεις , γιατί ξέρεις καλά στο πετσί σου πως να σηκώνεσαι! Η παρέα μεγαλώνει, τα παιδιά σου γεννούν εγγόνια , τα εγγόνια σου δισέγγονα και τα δισέγγονα , τρισέγγονα κι η σύναξη θεριεύει! Κατά το σούρουπο ανεβαίνεις το βουναλάκι, στο εξωκλήσι , να προσκυνήσεις και να αγναντεύσεις τον ορίζοντα εκεί ,που το μπλε και λευκό των σπιτιών ενώνεται με τον ουρανό! Μάνα ελεύθερη, περήφανη, ποτέ πια σκλαβωμένη! (of code) User:Makaristos, Public domain, via Wikimedia Commons