Ο καφενές της γειτονιάς ακόμη ανοιχτός. Λίγοι θαμώνες έχουν μείνει.
Αργούν να γυρίσουν στα σπιτικά τους.
Είναι οι άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου.
Δύσκολα χρόνια φτωχικα όμως αγνά.
Ανταλλάσοντας κουβέντες αντρικές, ξεχνούν την
κούραση της ημέρας με λίγο κρασί και ελαχιστους
μεζέδες.
Η κυκλοφορία έχει αραιώσει, οι δρόμοι ησυχάζουν
σιγά σιγά, λίγοι απομένουν ακόμη στο καφενέ και μεσα
σ’ αυτούς κι ο Παναγιώτης. Του αρέσει το ποτό.
Αντε ακόμη λίγο. Μα πόσο γλυκό γίνεται όσο περνάει η ώρα!
Οι φίλοι του τον εκτιμούν. Είναι φιλότιμος, εργατικός,
γελαστός, άκακος με ωραία φωνή!
Και αφού η ώρα έχει τη δική της πορεία, περνάει δίχως να ακούσει τις συζητήσεις τους.
Όμως οι φίλοι του τον προτρεπουν.
Παναγιώτη πες μας κανένα τραγούδι!
Ποιο θέλετε λεβέντες;
Όποιο θέλεις εσύ. Όποιο σου αρέσει.
Και ο Παναγιώτης καθισμενος στην ψάθινη καρέκλα, ακουμπισμενος στο ξύλινο τραπέζι βάζει την παλάμη του στο ένα του μάγουλο, σκεπαζοντας το ένα του το αυτί, αρχίζει το τραγούδι.
Αμέσως το καφενείο γίνεται μουσικό ωδείο! Φωνή, οχι
αστεία. Ο Παναγιώτης γεμίζει όλο το χώρο! Γερά πνευμόνια!
(Κάποτε ήρθαν Αθηναίοι να τον πάρουν στην Αθήνα για
τραγουδιστή. Η μαμά του ή Μαργαρίτα δεν τον άφησε..
Ήταν το στερνοπουλι της και φοβόταν μη τον χάσει.
Και επειδή ο Παναγιώτης είχε αδυναμία, έμεινε με τη μάνα του χήρα, να την προστατεύει)
Το μεράκι του όμως ήταν το τραγούδι! Αργά πια παίρνει τα βήματά του γυρνώντας στο δικό του σπιτικό να γύρει να αποκοιμηθει.
Ταλαντευεται για λίγο, όμως συγκρατεί το κορμί του.
Ξεκινώντας αρχίζει μες τη νύχτα τον αμανέ. Ο δρόμος είναι μακρύς για το σπίτι. Ησυχία παντού. Ακούγεται μόνο η φωνή του καθώς περνά από τα σπίτια του συνοικισμου.
Τα παράθυρα των σπιτιών λόγω του καλοκαιριού έμεναν μισανυχτα για τη νυχτερινή δροσιά. Το αγιαζι της νύχτας δρόσιζε τις καμαρες των σπιτιών.
Οι σπιτονοικοκυρηδες ακούν τον Παναγιώτη μες τη σιγαλιά της νύχτας. Τι σπάνια φωνή έλεγαν…
Συκωνοταν απ τα κρεβάτια τους και εστιναν αυτί για να το ακούσουν. Σσσσσ…. έλεγαν ησυχία τσιμουδιά! Ούτε τις κουρτίνες άγγιζαν. Απλά άκουγαν και δε χορτεναν τη φωνή του. Όλος ο δρόμος από όπου περνούσε στο πόδι.
Να ακούσουν τον Παναγιώτη. Κι ας ήταν αργά κι ας είχαν να συκωθουν στις πέντε το πρωί. Γι αυτούς ήταν ο αοιδος τους. Θαύμαζαν τόσο πολύ τη φωνή του! Και καθώς αυτός βάδιζε αργά προς το σπίτι του ο δρόμος και τα παρακειμενα δρομάκια γέμιζαν με τις μοναδικές του νότες.!
Αυτή την ώρα ο Παναγιώτης χάριζε τη φωνή του χωρίς να πληρώνεται. Έτσι, μόνο και μόνο για το μεράκι του.
Αυτή την ώρα η φωνή μαζί με την ψυχή του ενωνονταν μαζί με τους αγγέλους του ουρανού! Αφού η φωνή του δεν έμοιαζε γήινη. Σε λίγο θυμάται το καναρίνι μου γλυκό, συ μου πήρες το μυαλό. Ήταν για την γυναίκα του τη Βασιλική. Φτάνει στο σπίτι γαληνεμενος, χωρίς παράπονο χωρίς κακία. Το στρώμα του τον περίμενε να γύρει και να συνεχίσει τα τραγούδια του στα όνειρά του, μέχρι το χάραμα.
Αυτός ήταν ο γλυκός και μοναδικός δικός μου πατέρας!!!
