Ούτε Μια Μέρα Παραπάνω, Ψυχολογικό μυθιστόρημα χαρακτηρίζει το τελευταίο βιβλίο της η συγγραφέας Βενετία Πιτσιλαδή-Σούαρτ ψυχολόγος , με σπουδές στη Δημοσιογραφία και στις Δημόσιες και Κοινωνικές Σχέσεις, που επί χρόνια ασχολείται με τη μελέτη και την ανάλυση του ψυχικού κόσμου των ανθρώπων στα βιβλία της. Το ψυχογράφημα αυτό, ή όπως ο κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας χαρακτηρίζει «βιβλίο εφαρμοσμένης αυτογνωσίας» της γνωστής λογοτέχνιδας, φέρει τον ελκυστικό , αινιγματικό αλλά και αποκαλυπτικό τίτλο :
«Ούτε μια μέρα παραπάνω!»
Έχοντας διαβάσει ο αναγνώστης τις 360 σελίδες του βιβλίου γραμμένες με τέχνη και μαεστρία, διαπιστώνει την βούληση της συγγραφέως να εκφράσει το : «ως εδώ και μη παρέκει» για την σεξουαλική κακοποίηση και την βία, τον ρατσισμό, και τις σχέσεις σκλάβας-αφέντη.
«Μακάρι να μπορούσα» είναι ο τίτλος του ποιήματος στην αρχή του βιβλίου, και οι στίχοι : « μακάρι να μπορούσα /να σβήσω /τις οδυνηρές αναμνήσεις /που πληγώνουν την ψυχή μου/ να κρύψω/ τα σημάδια που άφησες/ απάνθρωπα στο κορμί μου» προβληματίζουν τον αναγνώστη και δικαιώνουν την άποψη της συγγραφέως ότι για να καταφέρουν οι άνθρωποι – θύματα να απελευθερωθούν από τα τραυματικά αυτά ψυχικά βιώματα θα πρέπει να αποκτήσουν τη συναισθηματική ωριμότητα, που θα τους εξασφαλίσει και τη συναισθηματική ανθεκτικότητα, την ψυχική δύναμη και την αυτοπεποίθηση για την ψυχική τους υγεία. Εξάλλου, πολύ σημαντικό είναι να μάθουν οι άνθρωποι να αγαπούν τον εαυτό τους, να τον ακούνε, να τον προσέχουν και να τον κατανοούν για να γίνουν σίγουροι, να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, να μην αμφιβάλλουν για την αξία τους και να είναι ευτυχισμένοι.
Τρεις γενιές γυναικών παρελαύνουν στο βιβλίο, γυναίκες από διάφορα μέρη του κόσμου, που βιώνουν δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις , κυνηγημένες, τραυματισμένες από βίαιους έρωτες, αλλά και άνδρες βίαιοι, βάρβαροι, εραστές, άνδρες που αν και φαίνεται να καθορίζουν τη ζωή των γυναικών τους , στο τέλος οι γυναίκες είναι εκείνες που έχουν τον καθοριστικό ρόλο.
Όπως η Βενετία γράφει στο καταληκτικό σημείωμά της, το μυθιστόρημα-ψυχογράφημα αυτό, το τέταρτο κατά σειρά, το έγραψε κατά τη διάρκεια του πρώτου εγκλωβισμού λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού και το αισθάνθηκε ως ένα βιβλίο φάρμακο και σωτηρίας, που τη βοηθούσε να ξεπερνά τη δύσκολη εποχή για όλους μας. Στο διάστημα αυτό, με τους ήρωές της παρέα, μπορούσε – όπως γράφει – να ταξιδεύει ελεύθερα, να κάνει βουτιές στις ψυχές τους και να τους βοηθά να ξεπεράσουν τα προβλήματα και τα ψυχολογικά τους τραύματα. Και συγχρόνως οι ήρωές της την βοηθούσαν να νιώθει ελεύθερη και να μπορεί να ταξιδέψει και να πάει μαζί τους παντού σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Η Βενετία, ως έμπειρη ψυχολόγος περιγράφει με ένα δικό της μοναδικό τρόπο γεγονότα ανθρώπινα, καθημερινά, που δεν μπορούν να μη προβληματίσουν τον αναγνώστη, δεν μπορούν να τον αφήσουν ασυγκίνητο.
Η άσκηση της βίας οποιασδήποτε μορφής συχνά περνά από γενιά σε γενιά σαν «κληρονομιά» που κανείς δεν τη θέλει, αλλά αναγκάζεται να την αποδεχθεί, παρατηρεί η συγγραφέας, και είναι βέβαιο ότι με την πανδημία αυξήθηκαν οι βίαιες συμπεριφορές και ξαφνικά παρουσιάστηκε και εξάπλωση της ενδοοικογενειακής βίας απανταχού του πλανήτη μας. Και το επιπλέον δυσάρεστο είναι ότι η πανδημία θα περάσει, η βία όμως θα παραμείνει!
Στόχος της συγγραφέως είναι το μυθιστόρημα αυτό, με την καλαίσθητη έκδοση από τον «Ωκεανό», να το διαβάσουν ορισμένα «θύματα» και να βοηθηθούν ώστε να πάρουν τη σωστή τους απόφαση , να σπάσουν τη σιωπή τους και να απελευθερωθούν. Και όλα αυτά χωρίς καμία καθυστέρηση, να μην αφήσουν να περάσει … «ούτε μια μέρα παραπάνω!».
Ομ.καθηγήτρια Στέλλα Πριόβολου, πρόεδρος Σώματος Ομοτίμων ΕΚΠΑ, Κοσμήτωρ Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγ.Παρασκευής
