Μερικές φορές ένα όνειρο είναι μια εικόνα σε συνθήκες αποδόμησης. Οι συνθήκες πυκνώνουν γρήγορα κι έπειτα καταλήγουν σε μια κοιλάδα ή σε μια θάλασσα που δε με πνίγει αλλά με στηρίζει σε ένα βάθρο. Βλέπω δίπλα μου τον άνθρωπο Toyota Camry και τη γυναίκα περιδέραιο. Εκείνος συλλέγει τη σπασμένη πλάτη του με σχοινιά κι από κει κρέμονται όλα τα σκουριασμένα εξαρτήματα, το καρμπυρατέρ, ο στρόφαλος, μια λεπτομέρεια στο τιμόνι. Ενώ αλλάζει λάδια μου λέει:
-Εγώ είμαι και η βλάβη και το συνεργείο.
Έπειτα αδειάζει όλα του τα λάδια πάνω μου. Ταυτοχρόνως εκείνη γδύνεται, τα χρυσά της μαλλιά σβήνουν στο χρυσό της χαμόγελο και η κοιλάδα από κάτω ιριδίζει. Εγώ γυμνός στο θυσιαστήριο, ψυχρή, μαρμάρινη επιφάνεια γεμάτη γράμματα του φοινικικού αλφάβητου, ευλογούμαι από το στήθος της. Βαρύ στήθος που δικάζει σαν αιωρούμενος πέλεκυς και το ίδιο αιχμηρό. Μου μένουν στο στόμα οι ρόγες της και η διερώτηση του τέλους σε ένα περιβάλλον υγρό, ζεστό και άφωνο που όμως αποτυγχάνει να ζεστάνει τη μαρμάρινη κλίνη. Έπειτα μου ψιθυρίζει γλυκά γλυκά κάτι για τη γλύκα του θανάτου ενώ περνάει στα γένια μου πρώτα ένα αρωματικό λάδι, μετά ένα κερί που αντιστρέφεται γρήγορα και στάζει προς τα επάνω. Απέναντί μου, ένα παράθυρο, που κρέμεται στον αέρα δίχως σπίτι, αρπάζει φωτιά. Αυτό είναι χειρότερο από το να δω τον Εωσφόρο επειδή το παιδί που μεγαλώνει στον γέροντα εμένα δεν έχει καλά καλά τελειώσει το Γυμνάσιο. Έτσι στη ράχη μου ξυπνάει ένα ρίγος αυθεντικό όμοιο με όταν αντιλήφθηκα πώς παρεισέφρεε το κακό στον μικρό Μάιλς στο Στρίψιμο της Βίδας: σαν ένας κώνος από μεταλλικό κόκκινο φαρμάκι. Το κακό είναι ασαφές όσο και το μέλλον (και το ίδιο επώδυνο) όμως διδάσκει το χρόνο, που είναι συναυτουργός και αρχιερέας της φθοράς, ενώ σε δαγκώνει και σου σέρνει νυχιές. Κατά κάποιον τρόπο είναι ανακουφιστικό. Άλλωστε τι άλλο έχω εδώ να φοβηθώ εκτός από τους φόβους μου; Κοιμάμαι μες στον εφιάλτη και τον απολαμβάνω όσο πάει. Τρέμω που σε λίγο θα ξυπνήσω στην πραγματική ζωή._
photo by Paolinio, https://pixabay.com
