Στέλλα Πριόβολου, Με συνοδοιπόρο τον Κορωνοϊό. Μια… τρίτη προσπάθεια. «ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή», εκδόσεις Ωκεανός, Αθήνα 2022, σελ. 152.
Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
Κάθε αφήγηση είναι μυθοπλασία. Αυτός ο γενικός κανόνας όμως δεν ισχύει όταν η αφηγηματική φωνή προέρχεται από ένα καθαρό, ολοκληρωμένο και ώριμο άτομο, που έχει επιτύχει την απόλυτη σύζευξη-ταύτιση τού Είναι και τού Φαίνεσθαι.
Ο βίος, το έργο και η πολιτεία τής Προέδρου τού Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών ΚΥΡΙΑΣ Στέλλας Πριόβολου είναι τόσο συναπτά, συνεκτικά, συσσωματωμένα έτσι ώστε ο πολυσήμαντος συμβολικός λόγος της είναι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΟΣ. Πάνω από τις άπειρες συνυποδηλώσεις εγγράφεται ευκρινώς η κατευθυντήρια γραμμή τής ΗΘΙΚΗΣ που είναι ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ.
Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας αυτό το συμπυκνωμένο, καλογραμμένο, συνοπτικό και περιληπτικό (ως προς τα εκτιθέμενα νοήματα) βιβλίο, εύχομαι να υπήρχαν και άλλες παρόμοιες ποιητικές μορφές στο πολιτιστικό μας γίγνεσθαι ικανές να επηρεάσουν θετικά, αισιόδοξα, δυναμικά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Είτε μιλάει για την εγγονή της είτε για τον αναγκαστικό εγκλεισμό λόγω πανδημίας είτε για την επιστήθια φίλη της (εξομολόγο, ψυχολόγο και συνοδοιπόρο στην δύσκολη ατραπό τής Αρετής)… είτε μιλάει για το πνευματικό έργο, η Στέλλα Πριόβολου είναι αρραγής, ενιαία και αδιάσπαστη μορφή στον κρίσιμο χωροχρόνο τής μεταβατικής εποχής μας. Έτσι είναι οι ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΕΠΙΝΟΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, που έχουν λειάνει τον ακατέργαστο (στην αρχή) δομικό θεμέλιο λίθο τής ύπαρξής τους.
Έτσι είναι οι καλλιεργημένοι, βαθιά και αληθινά μορφωμένοι άνθρωποι τού καιρού μας και όλων των εποχών.
Ως τεχνίτης, θαυμάζω αυτή την αφηγηματική απλότητα, αποτέλεσμα πολύχρονης διδασκαλίας στα αμφιθέατρα τής ζωής.
Η αγάπη για τον πλησίον εκφράζεται ως έγνοια για τους νεότερους.
Η αγάπη για τον εαυτό υπολανθάνει ως «φύσις κρύπτεσθαι φιλεί».
Η πληρότης δεν κρύβεται. Οι εκπληρωμένοι άνθρωποι δείχνουν ΚΑΙ είναι γαληνεμένοι.
Αυτό ακτινοβολεί η ύπαρξη, αυτό βγαίνει μέσα από τις σελίδες αυτού τού «βιβλίου τσέπης», που είναι τόσο μέγιστο όσο η συνεκδοχική επιφάνεια που καταλαμβάνει.
Η δεινή λογοτέχνις οδεύει προς μια ποιητική γραφή, εξαρχής (εξ ορισμού) αφαιρετική.
Ο μινιμαλισμός δεν είναι αδυναμία αλλά κατάκτηση.
Θεατρικότης πρόδηλος.
Η συγκριτική μελέτη τής Λατινικής και Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας προσδίδει στο σπουδαίο αυτό κείμενο ένα μνημειακό βάθος, σαν ναός υπόσκαφος.
Αναμένω το επόμενο ποιητικό απόσταγμα Πνευματικής Περιπετείας εν εξελίξει.
