Δεν είναι που οι νύχτες
ξεθύμαναν από όνειρα
Είναι που εσύ πάντα ήξερες τον τρόπο
να τα καις
για να φωτίζεις την μοναξιά μας
Τώρα όμως
άλλαξαν συνήθειες κι αυτά
Κατεβαίνουν στα υπόγεια της ψυχής
πέφτουν σε χειμερία νάρκη διαρκείας
κρύβουν καλά τα μυστικά μας
διώχνουν με ξορκισμούς ακόμη και την υποψία
κάποιας ελάχιστης ελπίδας λύτρωσης
εκ της ποιήσεως
Κι έτσι τί απομένει πια;
Πέτρα την πέτρα
φεγγάρι το φεγγάρι
έρωτα τον έρωτα
θλίψη την θλίψη
εμείς
οι αποστάτες της ζωής
πορευόμαστε
βαστώντας φυλαχτό
την αθώα καρδιά μας
Κι ας μην μας ανήκει
Κι ας την έχουμε από αιώνες βάλει
ενέχυρο αγάπης
Τρίζει απόψε περίεργα τούτο το ποίημα
που ανέλπιστα δραπέτευσε
και ήρθε και εναπόθεσε την τρυφεράδα του
πάνω στα δακρυσμένα μας μάτια
Το πρόσωπό σου απόψε
πασπαλισμένο στάχτη και ασβέστη
Δεν διακρίνω ούτε μία γραμμή έκφρασης
Το κορμί σου απόψε
τυλιγμένο σε γύψο και φορμόλη
Δεν νοιώθω ούτε μία σύσπαση
από τα αρχαία τραντάγματα του πόθου
Απόψε εκεί
στην υγρή θαλπωρή των υπογείων
ανάμεσα στα πεθαμένα μας όνειρα
έλα
πάλι και ξανά και με μια ασίγαστη επιμονή
χάρισέ μου
έστω για μια τελευταία φορά
ένα ποίημα συγκαταβατικό και οικτίρμον
που ,παραδόξως, θα λαχταράει
να μιλά
για σένα και για μένα
που ακόμη μπορούμε να κοιταζόμαστε
χωρίς ίχνος απόγνωσης
μα και χωρίς καν μια σπίθα διάπυρης λατρείας …
[ Φ.Β. 234227 ”ΣΤΙΧΟΙ ΑΛΥΤΡΩΤΟΙ” 2018-2021]
Photo Engin_Akyurt / https://pixabay.com
