Δηλαδή η αγάπη, η όποια αγάπη, έχει όρους που της επιτρέπουν να γίνεται απαιτητική; Της ταιριάζει άραγε να προτάσσει το δάχτυλο έναντι του άλλου, με κινήσεις τέτοιες, ώστε να τον υποβιβάζουν; Ας δούμε βαθιά μέσα μας πως θα θέλαμε να συμπεριφερθούν σε εμάς, ας μιλήσουμε ανοιχτά με τον εαυτόν μας και ίσως αυτό, να είναι το γιατρικό μιας αλλαγής που θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, βλέποντας έτσι τον φίλο, τον συγγενή, τον σύντροφο μας, με γλυκύτητα και κατανόηση. Τότε, θα νιώσουμε ολοκληρωμένοι και ευτυχείς.
Ρώτησαν κάποιους ψυχολόγους, αν υπάρχει αντικειμενικός ορισμός που να εξηγεί τι είναι η αγάπη; Καμία επιστήμη δεν έχει δώσει απάντηση όχι μόνο στο τι είναι, αλλά και πως μπορεί να υπάρξει μακροζωία σε αυτήν. Οι ποιητές, έχουν πολλές φορές προσπαθήσει να την αποδώσουν μέσα από τις ρίμες τους, εξανιδεικεύοντας την μέσα από λέξεις διώχνοντας την ατομική μας μοναξιά.
Πάντως, δεν ξέρω αν η αγάπη είναι τέχνη, «Ίσως και να είναι» γνωρίζω όμως πως για να επιβιώσει, χρειάζεται Κατανόηση.