Ι
Μυριόστομη είν’ η ευχή κι η μνήμη της αλμύρας.
Να ταξιδεύετε με σιγουριά στους αιώνες
οι πρόγονοί μας γίναν πετρώματα.
Εμείς βότσαλα σκαλισμένα
απ’ το χρόνο και την αλμύρα των δακρύων
για τα εικονοστάσια του μέλλοντος
και λιτανεία προσκυνητών.
ΙΙ
Τα πιο κρυφά μας όνειρα φυτρώνουν στις κορφές σας.
Άπειροι σας υμνολογούν κι εγκώμια σας πλέκουν.
Θεράποντες της τέχνης
συννεφιασμένοι ξωμάχοι
ροζιασμένοι ναυτικοί
οι όπου γης ξεριζωμένοι.
III
Άπειροι σας υμνολογούν κι εγκώμια σας πλέκουν.
Όσοι μετάλαβαν λόγια
ιερέων και ποιητών
στης λησμοσύνης το σχολείο,
μέλι και οίνον
σε συναυλίες αηδονιών
και στο μπελκάντο των κυμάτων.
IV
Μνήμη της πέτρας, του νερού και της αλμύρας μνήμη.
Νυν και αεί αβύθιστες φωλίτσες της ψυχής μας.
Ες αεί το Ιόνιο
Βότσαλα σας φιλώ.
Χαϊδεύω τους βράχους τους δαρμένους
απ’ την οργή των κυμάτων.
Η ανάμνηση δάκρυ που στάζει
στον ανθό και στο αλάτι.
Αθάνατοι οι πρόγονοί μας.
Αθάνατα τα λόγια και τα όνειρα.
photo by MannyDream, https://pixabay.com















































