Ξέρεις πως βρίσκομαι εδώ
Εδώ στην οροσειρά του πάθους
Έτσι καθώς άγρια φυσάει μέσα στα στήθη μας
την ακατάβλητη ισχύ του
Μαρμαρώνουν οι ανάσες μας στο άγγιγμά του
Τα μωρά των αρκούδων χαμογελούν μακάρια μέσα στον ύπνο τους
Οι ύαινες καταλαγιάζουν την δίψα τους για σπαραγμό
και οι ερωδιοί σταματούν τον σιωπηλό τους θρήνο από ακόρεστη λαχτάρα αγάπης
Ξέρω πως δεν υπάρχει πέρασμα για τον δικό μου έρωτα
Άβατη η έρημος που τον γέννησε
Η θάλασσα μακριά πολύ για να τον δροσίσει
Κι ο ουρανός απίστευτα μικρός για να τον συγχωρέσει
Ξέρω πως δεν υπάρχει λύτρωση για μας
Κάθε που σηκώνω το ραγισμένο βλέμμα μου πάνω σου
ένας μικρός θάνατος ξερριζώνει τα σπλάχνα μου
Το ξέρεις πως βρίσκομαι εδώ
Και το μόνο που περιμένω είναι
να ιαθεί εκούσια το τραύμα
Να πλημμυρίσει δηλαδή
η αδυσώπητα σκληρή μας έρημος
από τις ανθισμένες μοναξιές μας…
photo JUrban / https://pixabay.com
[ Φ.Β. 040123 “ΣΤΙΧΟΙ ΑΛΥΤΡΩΤΟΙ” 2018-2021]