Η συνέχεια του άρθρου του Παν. Τραϊανού.
Η Ιστορία που δεν γνωρίζουμε.
Η Ιστορία «κάτω» από την Ιστορία.
Οι πόλεμοι «κάτω» από τους πολέμους.
Άσχετα λοιπόν με τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε από τα εμπλεκόμενα μέρη, αυτό το οποίο περιγράψαμε μέχρι τώρα είναι ένας πόλεμος …Ένας πόλεμος μεταξύ δύο θρησκειών …Ένας πόλεμος μεταξύ των εκφραστών των δύο αυτών θρησκειών …Ένας πόλεμος, που, όπως αντιλαμβανόμαστε —καλώς ή κακώς— βαδίζει προς το τέλος του. Γιατί το θεωρούμε αυτό βέβαιο; …Γιατί, όποια κι αν είναι η έκβασή του, κάποιος από τους δύο μονομάχους θα «τελειώσει». Φαινομενικά οι Εβραίοι βρίσκονται μια «ανάσα» πριν από τον τελικό τους θρίαμβο και οι Έλληνες είναι έτοιμοι να υποκύψουν στη μοίρα τους. Λέμε «φαινομενικά» γιατί σε μια τέτοια μάχη, η οποία αφορά θρησκείες, το τελικό αποτέλεσμα είναι στη βούληση του Θεού και όχι των ανθρώπων. Όμως, είτε οι Έλληνες Ρωμιοί ανακάμψουν την τελευταία στιγμή —όπως προφητεύει το Κοράνι— είτε όχι, αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει άπαξ, γιατί αυτό προβλέπει το Σχέδιο τού Θεού.
Για να καταλάβουμε όμως το πώς φτάσαμε στον τελευταίο κρίσιμο αιώνα αυτού του υπερχιλιετούς διαρκείας πολέμου, θα πρέπει να γνωρίζουμε το πώς αυτός ξεκίνησε. Το πως δηλαδή δύο λαοί —μικροί στο μέγεθος— βρέθηκαν να μονομαχούν για ολόκληρες χιλιετίες για την παγκόσμια κυριαρχία σ’ έναν κόσμο μπερδεμένο και παγιδευμένο, όπου κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει. Όλα λοιπόν τα όσα περιγράψαμε δεν προέκυψαν από τυχαίες συγκυρίες. Οι Εβραίοι δεν βρέθηκαν σε θέση βολής από σύμπτωση …Δεν «πυροβόλησαν» τον Χριστιανισμό τής Ρώμης επειδή απλά ήταν εχθροί του και μπορούσαν να το κάνουν …Δεν βρέθηκαν τυχαία οι εκπρόσωποι μιας συγκεκριμένης και ολιγομελούς θρησκείας να μπουν επικεφαλής μιας άλλης και να ορίζουν την τύχη της.
Όλα αυτά ήταν συνέχεια μιας μακραίωνης κατάστασης, η οποία ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε μια αναπόφευκτη σύγκρουση. Γιατί αναπόφευκτη; …Γιατί οι Εβραίοι για κάποιους λόγους —οι οποίοι εξηγούν πολλά πράγματα— βρέθηκαν να είναι οπαδοί μιας θρησκείας χωρίς επικράτεια …Ήταν ξένοι παντού μέσα στον χριστιανικό κόσμο. Βρέθηκαν όμως χωρίς επικράτεια εξαιτίας εκείνων, οι οποίοι φαινομενικά ενοχλούνταν από τη συνύπαρξη μαζί τους και οι οποίοι τους φιλοξενούσαν αναγκαστικά. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για αναπόφευκτη σύγκρουση …Ή θα άλλαζαν οι Εβραίοι χαρακτηριστικά —και άρα θα αφανίζονταν ως ξεχωριστή θρησκευτική οντότητα— ή θα έπρεπε να εξασφαλίσουν μια επικράτεια για να σωθούν. Το πρώτο δεν ήθελαν να το κάνουν οι ίδιοι και το δεύτερο θεωρητικά δεν τους το επέτρεπαν οι άλλοι. Λέμε «θεωρητικά», γιατί από ένα σημείο κι έπειτα βολεύτηκαν οι Εβραίοι σαν «φιλοξενούμενοι» και δεν ήθελαν οι ίδιοι ούτε τη δεύτερη επιλογή …Ούτε ενσωματώνονταν δηλαδή στις χριστιανικές κοινωνίες ούτε τις εγκατέλειπαν, επειδή πλήρωναν τα κόστη της μη-ενσωμάτωσης. Είτε έτσι είτε αλλιώς η σύγκρουση θα ήταν αναπόφευκτη.
Το όλο θέμα είναι να γνωρίζει κάποιος το πώς βρέθηκαν αυτοί οι δύο «συγκάτοικοι» να κατοικούν στον ίδιο χώρο, παρ’ όλο που αλληλομισούνταν. Εάν το καταλάβει αυτό, θα δει με άλλο «μάτι» τους Παγκόσμιους Πολέμους και την πραγματική «προέλευσή» τους. Η ιστορία μας λοιπόν ξεκινά από τη στιγμή που οι Ιουδαίοι —και μετέπειτα Εβραίοι— έχασαν την πατρίδα τους …Η στιγμή κατά την οποία ο Ιουδαϊσμός ως θρησκεία βρέθηκε χωρίς δική του επικράτεια. Πότε έγινε αυτό; …Με το τέλος τού Πρώτου Ιουδαϊκού Πολέμου. Ο Πρώτος Ιουδαϊκός Πόλεμος ήταν εκείνος, ο οποίος «έδιωξε» τους Ιουδαίους από την Ιουδαία και ουσιαστικά «γέννησε» τους Εβραίους. Οι ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ Ιουδαίοι είναι οι Εβραίοι. Πριν από τον πόλεμο εκείνον υπήρχαν ΜΟΝΟΝ Ιουδαίοι, που η πατρίδα τους ήταν η Ιουδαία. Τότε ήταν που κάηκε ο Ναός τού Σολομώντα, ο οποίος ήταν η Μητρόπολη του Ιουδαϊσμού και η Ιερουσαλήμ άλλαξε «χέρια». Αυτό ήταν το αποτέλεσμα εκείνου του πολέμου, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν ένας πόλεμος μεταξύ δύο διαφορετικών κοσμοαντιλήψεων …Της ελληνικής κοσμοαντίληψης της Ρώμης και της Ιουδαϊκής τής Ιερουσαλήμ …Η αρχή ενός λυσσαλέου πολέμου μεταξύ των εκφραστών αυτών των αντιλήψεων, που ήταν οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι.
Εκείνος ο πόλεμος ήταν ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά και στρατηγικά σφάλματα της ιστορίας. Ο αφελής Βεσπασιανός «έσπασε» ένα θανατηφόρο «απόστημα», το οποίο δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί, εφόσον το μολυσματικό «πύον» αυτού του «αποστήματος» αναγκαστικά θα κατέληγε στο ρωμαϊκό «σώμα» …Σαν να έχει κάποιος καταπιεί ένα σακουλάκι κοκαΐνης και για ν’ απαλλαγεί από ένα ενοχλητικό «φούσκωμα» επιχειρεί να το σπάσει μόνος του, ενώ βρίσκεται μέσα στο δικό του στομάχι και, όποια κι αν είναι η τύχη του, εκεί μέσα θα παραμείνει το περιεχόμενό του …Θέμα χρόνου είναι να πεθάνει από υπερβολική δόση. Γι’ αυτόν τον λόγο τον χαρακτηρίζουμε αφελή. Ήταν αφελής, γιατί, για την επίλυση ενός δευτερεύοντος προβλήματος, ρίσκαρε ΟΛΑ τα πρωτεύοντα. Ήταν αφελής, γιατί απλούστατα μπορούσε να «νικήσει» τον Ιουδαϊσμό, χωρίς να κάνει τίποτε απολύτως …Ο χρόνος θα νικούσε τον Ιουδαϊσμό και θα τον «έσβηνε» από τον χάρτη.
Δεν έπρεπε καν ν’ ασχοληθεί με περιθωριακά —ακόμα και για τον ίδιο τον Ιουδαϊσμό— στοιχεία, όπως ο Σίμων Μπεν Γκιόρα. Οι ίδιοι οι Ιουδαίοι θα τον εξόντωναν, εφόσον είχαν μπει ήδη σε μια κατάσταση πολιτισμικής ανάπτυξης και προόδου, η οποία τους οδηγούσε σε κατάσταση μόνιμου εμφυλίου με τα οπισθοδρομικά στοιχεία τής κοινωνίας τους …Με αυτούς, οι οποίοι τους καθήλωναν στη βρομιά και την υπανάπτυξη. Τίποτε να μην έκανε ο Βεσπασιανός, ήταν θέμα χρόνου να εξαφανιστεί ο Ιουδαϊσμός ως τρόπος ζωής, εφόσον ο Ελληνισμός και ο πολιτισμός θα «κατάπινε» σταδιακά τους «καθυστερημένους» αυνανιστές και βρομιάρηδες της Ασίας. Ήταν θέμα χρόνου να εξαφανιστεί ο Ιουδαϊσμός ως μοντέλο ζωής —και όχι ως θεολογική γνώση— μέσα σε μια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία ήταν γεμάτη με τέτοιου είδους διαφορετικές γνώσεις κι απλά επέβαλε σε όλους ένα κοινό μοντέλο ζωής. Η Ρώμη προσπαθούσε να επιβάλλει τον ελληνικό τρόπο ζωής και όχι την ελληνική θεολογική γνώση …Αδιάφορη της ήταν η επιβίωση της ιουδαϊκής θεολογικής γνώσης. Άλλωστε και οι ίδιοι οι Έλληνες δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους στις θεολογικές τους «προτιμήσεις».
Με τον πόλεμο που τους κήρυξε ο Βεσπασιανός έδωσε την ευκαιρία στα ακραία στοιχεία να επιβιώσουν …Τα «σκόρπισε» μέσα στο αχανές «σώμα» τής αυτοκρατορίας. Παρέδωσε σε παρασιτικούς παράγοντες ένα υγιές «σώμα», ώστε να χάνονται μέσα σ’ αυτό και να τρέφονται επ’ άπειρον …Παρέδωσε σε ετοιμοθάνατους «παράλυτους» ένα υγιές «σώμα», ώστε να «γαντζωθούν» επάνω του. Στην πραγματικότητα η αντιπαλότητα με τους Έλληνες συντηρεί στη ζωή τον Εβραϊσμό. Αυτή η αντιπαλότητα είναι που έδωσε «ανάσα» ζωής στον Εβραϊσμό και με αυτήν την αντιπαλότητα πορεύτηκαν μέσα στους αιώνες, παρ’ όλο που δεν είχαν προδιαγραφές να επιβιώσουν ως ξεχωριστός λαός μέσα στην ανθρώπινη εξέλιξη και τον πολιτισμό.
Το πρόβλημα των Εβραίων ήταν μόνιμα αυτοί, οι οποίοι με τον πολιτισμό τους απειλούσαν τον δικό τους. Το πρόβλημα τους ήταν πάντα οι ελληνόφωνοι Ρωμαίοι ή Ρωμιοί, είτε αυτοί ήταν Δωδεκαθεϊστές είτε στη συνέχεια Χριστιανοί. Από την εποχή τού Αλεξάνδρου, του Αντίοχου και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων το μίσος αυτό παραμένει άσβεστο, γιατί αυτό τους συμφέρει. Παραμένει άσβεστο, γιατί απλούστατα άσβεστη παραμένει και η ανάγκη των Εβραίων να πάρουν «ανάσες» ζωής ως λαός. Αυτό το «μίσος» συντηρεί έναν «καθυστερημένο» εβραϊσμό, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε χωρίς «δεκανίκια» να συνεχίσει το «ταξίδι» του στον χρόνο και την ανθρώπινη εξέλιξη. Η ανθρώπινη εξέλιξη είναι «θάνατος» για τους Εβραίους ως έθνος. Ο αθάνατος Ελληνισμός είναι αυτός ο οποίος «κουβάλησε» μέσα στους αιώνες τον «ανάπηρο» Εβραϊσμό στις «πλάτες» του.
Η ειρωνεία είναι ότι ο Βεσπασιανός όχι μόνον δεν κατάλαβε ποτέ το μέγα στρατηγικό του λάθος, αλλά αντίθετα γιόρτασε και τη «νίκη» του απέναντι στους Εβραίους με «θρίαμβο» στη Ρώμη. Η οικογένειά του έχτισε μάλιστα και Αψίδα, για να «θυμάται» η Ρώμη τη νίκη του. Επειδή ο γιος του —και συνονόματός του— κουβάλησε μαζί του και μερικά από τα λερωμένα «βρακιά» των ηττημένων, νόμιζε ότι νίκησε τα «παράσιτα» …Νόμισε ότι τελείωσε μ’ αυτά, επιτυγχάνοντας την καταστροφή τής Ιουδαίας και βέβαια τη «διασπορά» τού εβραϊκού στοιχείου μέσα στη ρωμαϊκή επικράτεια …Μια «διασπορά», η οποία όχι μόνον δεν «απορροφήθηκε» από τη ρωμαϊκή κοινωνία, αλλά, λόγω του μίσους της για τη Ρώμη και τους Έλληνες, θα επιβίωνε μέσα στους αιώνες …Μια «διασπορά», η οποία λειτουργούσε μόνιμα ως μολυσματικός φορέας για το σύνολο της κοινωνίας που τη φιλοξενούσε.
Ο Τραϊανός, στη συνέχεια, πυροδότησε τον Δεύτερο Ιουδαϊκό Πόλεμο. Με αυτόν τον πόλεμο προσπάθησε να ακυρώσει το λάθος τού Βεσπασιανού, αλλά ήταν πλέον αργά. Τα μολυσματικά «παράσιτα» είχαν διασκορπιστεί σε ολόκληρο το ρωμαϊκό «σώμα» και δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν μέχρι του τελευταίου, ώστε να σταματήσει η εξάπλωση της «μόλυνσης». Οι Ιουδαίοι στο μεταξύ είχαν μάθει να επιβιώνουν ως περιπλανώμενοι …και άρα ως Εβραίοι …Είχαν μάθει να επιβιώνουν ως κινούμενες και ανεπιθύμητες κοινότητες μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και οι διωγμοί όχι μόνον δεν τους απειλούσαν, αλλά τους ισχυροποιούσαν κιόλας, εφόσον οι ηγεσίες τους —οι οποίες σε άλλη περίπτωση θα ήταν «τελειωμένες»—, εξαιτίας αυτών των διωγμών, ισχυροποιούνταν. Ο εβραϊκός λαός, εξαιτίας τού μόνιμου κινδύνου που αντιμετώπιζε, «δενόταν» με την ηγεσία του, η οποία του υποσχόταν ασφάλεια …άσχετα εάν η ηγεσία αυτή τις περισσότερες φορές ήταν η ίδια που με προβοκάτσιες προκαλούσε τους σωτήριους για την ίδια διωγμούς κατά των Εβραίων.
Έχοντας μάθει οι ηγέτες τού Εβραϊσμού όχι μόνον να επιβιώνουν, αλλά και να πλουτίζουν εις βάρος τού λαού τους, εξέλιξαν στο έπακρο αυτήν την πολιτική. Γίνονταν μόνιμα οι χαφιέδες τής κεντρικής ελληνορωμαϊκής ή ελληνοχριστιανικής εξουσίας, ώστε, όταν οι ίδιοι θα αμφισβητούνταν από τον λαό τους, να «εισέπρατταν» έναν «σωτήριο» διωγμό. Καθήλωναν τον λαό τους σε ένα πολύ χαμηλό μορφωτικό και πολιτισμικό επίπεδο, ώστε να τον απομονώνουν από την υπόλοιπη κοινωνία και να τον ελέγχουν μέσω των ελεγχόμενων από την εξουσία γάμων ανήλικων μελών τους. Η καθαριότητα, η εκγύμναση, η κοινωνικότητα έγιναν «εχθροί» τής κοινότητας και ως εκ τούτου απαγορεύονταν. Ό,τι «κόλπο» βλέπουμε σήμερα να χρησιμοποιούν οι γύφτοι, για να επιβιώνουν ως τέτοιοι, είναι εφεύρημα των Εβραίων. Οι Εβραίοι είναι οι «καθηγητές» και τα πιο πετυχημένα «πρότυπα» των γύφτων. Οι Εβραίοι είναι οι πρώτοι διδάξαντες αυτών των ειδικών μεθοδεύσεων, που αφορούν την επιβίωση και λειτουργία «κινούμενων» ανθρώπινων πληθυσμών …Μεθοδεύσεων, που, ακόμα και τη βρομιά, τη συνενοχή στην παραβατικότητα, την πρόκληση και τα κλαψουρίσματα, τα μετατρέπουν σε χρήσιμα «εργαλεία» για την εσωτερική εξουσία τής κοινότητας.
Μέσα στον χρόνο όλες αυτές οι τεχνικές, οι οποίες τους έκαναν απεχθείς στους υπόλοιπους λαούς —αλλά ακλόνητους ως μειονότητα—, τελειοποιήθηκαν στον ύψιστο βαθμό. Καμία κρατική πολιτική δεν μπορούσε να τους νικήσει και το μόνο που θα μπορούσε να τους «εξαφανίσει» ήταν μόνον μια εξέλιξη στο θέμα τής θρησκείας τους …κι αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι αρμοδιότητα μόνον του Θεού. Το αποτέλεσμα ήταν οι προσπάθειες του Τραϊανού να πέφτουν στο κενό, γιατί απλούστατα ο Ιουδαϊσμός των διάσπαρτων στην αυτοκρατορία κοινοτήτων είχε γίνει μια «Λερναία Ύδρα», όπου το ένα κεφάλι που «κοβόταν» δημιουργούσε στη θέση του πολλά περισσότερα …Μία κοινότητα «έσβηνες» από έναν χώρο κι απ’ αυτούς που έφευγαν δημιουργούνταν νέες κοινότητες. Οι Εβραίοι είχαν μάθει να «κρύβονται», ν’ αλλάζουν ονόματα και να προσαρμόζονται μέσα στις ρωμαϊκές κοινωνίες, είτε αυτές ήταν ελληνικού είτε χριστιανικού τύπου.
Ο Τρίτος Ιουδαϊκός Πόλεμος σηματοδοτεί την «αντίδραση» των Ιουδαίων, εξαιτίας μιας κατάστασης, η οποία τους κατέστησε περιπλανώμενους Εβραίους. Ένας αέναος πόλεμος, ο οποίος διατηρείται μόνιμα «ζωντανός» μέσα από την κάθε νέα εβραϊκή δράση εναντίον τής Ρώμης και των Ελλήνων …Μια δράση, η οποία πάντα θα «μιμείται» την Εξέγερση τού Μπαρ Κοχβά, εφόσον δεν αλλάζουν τα αρχικά δεδομένα που την πυροδοτούν …Ένας μόνιμος ακήρυχτος ανταρτοπόλεμος, εφόσον οι Εβραίοι δεν βρέθηκαν ΠΟΤΕ σε θέση ισχύος, για να χτυπήσουν στα ίσα τη Ρώμη και τον Χριστιανισμό …Ένας πόλεμος φθοράς, ο οποίος δεν έχει ακόμα τελειώσει, εφόσον δεν έχει οδηγήσει σε ένα τελικό αποτέλεσμα, ώστε ν’ αλλάξουν τα αρχικά του δεδομένα …Ένας ύπουλος πόλεμος, ο οποίος σταματά κάθε φορά που ένας αυτοκράτορας της Ρώμης «πλησιάζει» επικίνδυνα τους δειλούς Εβραίους.
Αυτός ο μυστηριώδης πόλεμος έχει ως αφετηρία του την πρώτη Εβραϊκή Εξέγερση της Εβραϊκής Διασποράς, η οποία απλά ήταν η πρώτη από δεκάδες άλλες όμοιές της που ακολούθησαν …Μια Εξέγερση, η οποία έγινε στα χρόνια τού Αδριανού …Μια Εξέγερση, την οποία πήγε να εκμεταλλευτεί ο Αδριανός, για να παγιδεύσει τους Εβραίους και να τους αναγκάσει να γυρίσουν αυτοβούλως στην Ιουδαία. Οι Εβραίοι όμως δεν «τσίμπησαν» στο «τυράκι» τού Αδριανού να τους δώσει πίσω την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία και επέλεξαν αυτό το οποίο τους συνέφερε και ήταν να παραμείνουν Εβραίοι μέσα στην υπόλοιπη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Αδριανός πήρε πίσω το «δόλωμα» που τους έριξε κι απλά «κλείδωσε» τα προηγούμενα λάθη και τις αδυναμίες τής διαχείρισης της Ρώμης, που έφεραν την κατάσταση στις μέρες μας. Αυτός ο πόλεμος θα ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ όταν πλέον θα υπάρξει νικητής σ’ αυτήν την σύγκρουση, η οποία ξεκίνησε με την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ. Θα νικήσουν οι Έλληνες Ρωμιοί που την κατέστρεψαν ή οι Εβραίοι, που μέσα στον χρόνο μπήκαν μέσα στην επικράτεια του Χριστιανισμού και τον κατέκτησαν;
Άσχετα λοιπόν με τα όσα περιγράφονται στην επίσημη ιστορία των Παγκοσμίων Πολέμων, πάντα υπήρχε κι ένα άλλο επίπεδο, το οποίο δεν φαινόταν και το οποίο αφορούσε τον Τρίτο Ιουδαϊκό Πόλεμο …Αφορούσε τον πόλεμο μεταξύ των Ελλήνων και των Εβραίων για τον έλεγχο του Χριστιανισμού … Στην τρομερή και αιώνια διαμάχη αυτών των δύο παραγόντων αναζητούμε το επίπεδο «κάτω» από την επίσημη ιστορία των πολέμων. Κάτω δηλαδή από το «τραπέζι» των διεθνών εξελίξεων οι Εβραίοι έβγαζαν «σουγιάδες» και «μαχαίρωναν» τους ανύποπτους Έλληνες, προκειμένου να τους κάνουν ζημιά. Εκμεταλλεύονταν τον «θόρυβο» και την «αντάρα» των παγκόσμιων γεγονότων, ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς τι συμβαίνει. Την ώρα δηλαδή που ο κόσμος «έβλεπε» τους Παγκόσμιους Πολέμους, οι Εβραίοι εκμεταλλεύονταν τη θέση τους στον σχεδιασμό και «χτυπούσαν» τους Έλληνες. Δεν έχαναν ευκαιρία κι έκαναν συστηματικά εγκλήματα κατά των Ελλήνων.
Βασικός τους στόχος έγινε η Διασπορά των Ελλήνων. Γιατί; …Γιατί, εκτός του ότι τη μισούσαν, την έβλεπαν κι ανταγωνιστικά. Οι Έλληνες ήταν οι κυρίαρχοι της Ανατολής κι αυτή η θέση αποτελούσε στόχο των Εβραίων ομοίων τους. Απ’ όπου «έβγαζαν» τους Έλληνες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τις θέσεις και τον ρόλο τους …Θα διεκδικούσαν τα σπίτια τους, τα μαγαζιά τους, τις διασυνδέσεις τους. Κυρίως όμως φθονούσαν το υψηλό κοινωνικό κύρος των ελληνικών κοινοτήτων, το οποίο ήταν το ακριβώς αντίθετο από το κοινωνικό περιθώριο όπου συνήθως κινούνταν οι αντίστοιχες εβραϊκές κοινότητες. Αυτήν την παγκοσμίως διάσημη ελληνική Διασπορά την κατέστρεψαν, «διαγράφοντάς» το μεγαλύτερο μέρος της και καθηλώνοντας το υπόλοιπο στην ελληνική «κονσέρβα» που λέγεται «σύγχρονο ελληνικό κράτος».
Αυτό το κράτος προήλθε από τις μεγάλες και συνεχείς καταστροφές τού Ελληνισμού τού προηγούμενου αιώνα και οι οποίες δρομολογήθηκαν από τους Σιωνιστές Εβραίους καθοδηγητές τού Προτεσταντισμού και του κομμουνισμού …Ένα κράτος, το οποίο από την ίδρυσή του ήταν «παγιδευμένο» με «εκρηκτικά» δάνεια …Ένα κράτος εξ’ αρχής καθηλωμένο σε εξοντωτικά και ταπεινωτικά Μνημόνια των Σιωνιστών …Από τα Μνημόνια των Ρότσιλντ και των Ρικάρντο μέχρι τα σημερινά τού Γκρίνσπαν, του Ζαν Κλοντ Τρισέ, του Μπλανκφάιν και του Στρος Καν …Ένα κράτος, το οποίο είχε μόνιμα μέσα στα «σπλάχνα» του φυτεμένους κομμουνιστές προδότες, είτε μιλάμε για τον Ζαχαριάδη τού Εμφυλίου είτε μιλάμε για τον Τσίπρα των Πρεσπών …Ένα κράτος, το οποίο το κυβερνούσαν μόνιμα δωσίλογοι, χαφιέδες και ανώμαλοι εγκάθετοι των τοκογλύφων, όπως ο Βενιζέλος, οι Μητσοτάκηδες, οι Καραμανλήδες και οι Παπανδρέου.
φωτό xusenru / https://pixabay.com
